MəRSİYƏLƏR ƏBDÜLHÜseyn axundzadə

Zeynəbin (s) Əbülfəzldən kömək 
istəməsi 
Gəl xeymələrim zülmilə odlandı, Əbülfəzl, 
İmadad elə od içrə balam yandı, Əbülfəzl. 
Dur, yatma Fərat üstə işim müşkülə düşdü, 
Gəşti ümidim atam oğlu gələ düşdü, 
İmdad eləyirdin hamıya iş belə düşdü, 
Gəl indi mənim dövrəmi düşmənlər alıbdı, 
Zeynəb sənə qurban, yaxam əllərdə qalıbdı. 
Bikəs bacınam sən mənə imdad elə, qardaş, 
Xeyməm yanır Zeynəbini yad elə, qardaş, 
Od içrə yanan qızları azad elə, qardaş, 
Bir gün vardı başımıza sayə salardın, 
Avarə qalan qızları ağuşə alardın. 
Zeynəbin (ə) şəhaməti ( rövzə) 
Nəyyiri-ə`zəm əflaki-vəfa Zeynəbdi, 
Gövhəri-mə`rifət və hüccətü-həya Zeynəbdi. 
Yaradıb Zeynəbi əvvəldən Hüseynçi yaradan, 
İffətin dərsini almış o bəlakeş anadan, 
Nəfsi-mərdanəliyi irs aparıbdır atadan, 
Mürtəzanın adına zivər olan Zeynəbdi, 
Anası Fatiməyə bənzər olan Zeynəbdi. 
Butə eşqidə yandı əridi çün zəri-nab, 
Oldu beş sinnidən amadə möhnət o cənab, 
Yağdı baran bəla başına bi həddü-hesab, 
Zülmlə əlləri qoynunda qalan Zeynəbdi, 

---

210 
Beş yaşından başına qara salan Zeynəbdi. 
Hökmi-təqdiri qəza aldı əlindən anasın, 
Bəzmi-matəm qurulub açdı o qəmkeş yaxasın, 
Əvvəlin bar eşidib quş fələk oxşamasın, 
Üzə gözdən əliyən xuni-cigər Zeynəbdi, 
Mələyən həsrətilə şamü-səhər Zeynəbdi. 
Gecələr ki, sataşardı gözünə göydəki ay, 
Hey deyərdi evimi sani yıxıb, Allah haray, 
Qəbrə həsrət əli qoynunda gedən vay nənə vay, 
Yuxudan hər gecə əfsürdə duran Zeynəbdi, 
Qüssəli madərə qəm bəzmi quran Zeynəbdi. 
Getməmiş xatirəsindən hələ Zəhra anası, 
Qoymadı çərxi-cəfa pişə sağalsın yarası, 
Məscidi-Kufədə əl-qana boyandı atası, 
Çak edən qüssəvü-qəmdən yaxasın Zeynəbdi, 
Bağlayan şiri-Xudanın yarasın Zeynəbdi. 
Az zaman keçmədi artdı yenə dərdü-mühəni, 
Cödə şumü-dəğa eylədi zülmün ələni, 
Zəhri-cansuz salıb dildən İmami-Həsəni, 
Nimə şəb izni-verən göz yaşına Zeynəbdi, 
Ağlayan həsrətilə qardaşına Zeynəbdi. 
Ömrü bir müddət onun oldu bu növi sepəri, 
Axdı gözdən üzə hicr aləmi xun cigəri, 
Gün o gün oldu düşüb Kərbu-bəlaya güzəri, 
Hər bəla səhnəsinə nazir olan Zeynəbdi, 
Hər müsibətdə o gün hazır olan Zeynəbdi. 

---

211 
Zöhrü Aşura bəla yandı deli-zari-onun, 
Birbəbir qana batıb yavərü-ənsarı onun, 
Qanlı qudala düşüb sərvəri-saları onun, 
Ələm ahını təll üstə saçan Zeynəbdi, 
Qətlgaha əli başında qaçan Zeynəbdi. 
Bir zaman qətlgaha çatdı o deli-zarü-qəmin, 
Gördü can üstədi qudalidə qardaşı Hüseyn, 
Əyləşib sinəsi üstündə onun Şümri-ləin, 
Şümri-bəd əxtərə ixtar eləyən Zeynəbdi, 
Özün amadeyi-peykar eləyən Zeynəbdi. 
Ağladıb möhnəti cənnətdə xanım Fatiməni, 
Eşqin isbat eləyib aləmə Zeynəb Əlini, 
Çeşmi-gərdun görə heyhat belə şiri-zəni, 
Olmayan dəhridə təslimi bəla Zeynəbdi, 
Fateh və şiri-zəni-Kərbübəla Zeynəbdi. 
Gərçe axırda Hüseyn dərdi onu pir elədi 
Qüssələr yordu yaman yerdə zəmingir elədi, 
Qardaşın nehzətin aləmdə cahangir elədi, 
Yeddi qardaşı ölən qəlbi yanan Zeynəbdi, 
Şiddəti-qüssəvü-qəmdən qocalan Zeynəbdi. 
Gün o gün oldu düşüb bəstəri-mərgə nigaran, 
Səslədi qardaş Hüseyn, hardasan ey cismimə can, 
Ölürəm gəl başım üstə məni yox qəbrə qoyan, 
Sənin hər yerdə Hüseyn, yarın olan Zeynəbdi, 
Zülfünü nəşinin üstündə yolan Zeynəbdi. 

---

212