MəRSİYƏLƏR ƏBDÜLHÜseyn axundzadə

İmamın oğluna zəban halı 
Dur yatma bu meydanda cavanım Əli Əkbər, 
Qoyma çıxa hicrində bu canım, Əli Əkbər. 
Əli can bala lay-lay. 
Əxyamda gözləyər yolunu əmmələr, ağlar, 
Olmuş bu qəmində bacılar didətər ağlar, 
Bu halətinə o hərəmi xunciyər ağlar, 
Ruzu-şəb olan virdi zəbanım, Əli Əkbər. 
Aç gözlərini bax mənə ey cəddimə bənzər, 
Qoyma yumula heyfdir oğlum, ala gözlər, 
Gəhvarədə bu halına ağlar Əli Əsğər, 
Yandırma məni ruhu-rəvanım, Əli Əkbər. 
Səslədi cavanlarını meydani-bəlayə, 
Ta Əkbəri həml eləyələr xeyməsərayə, 
Salalar xeymədə gəl cisminə sayə, 
Yoxdur vəli durmağa təvanım Əli Əkbər. 
Ta yetdilər meydana ürək dağladı Əbbas, 
Baxdı o yaralı balaya, ağladı Əbbas, 
Ağuşa aldı, gözünü bağladı Əbbas, 
Səslərdi əmi dur səni canım, Əli Əkbər. 
Əkbərin imdad istəməsi (rövzə) 
Səsləyər baba, yetiş imdadıma bəs hardasan? 
Əl-aman səs ver yanan fəryadıma, bəs hardasan? 
Gəl yubanma xeymələrdən dadıma, bəs 
hardasan? 
Ah-naləmdən töküldü suz əgər torpağa, 

---

237 
Peykərindən qan axır dəşti-bəla səhrasına, 
Qan tökür qüdsiyan insan kimi qovğasına, 
Lalə nəqşin qan çəkibdir surəti-zibasına, 
Ox dəyib yorğun düşüb meydanda əfsər torpağa. 
Surətindən qan axır yoxdu yarasın bağlayan, 
Vəhşəti Kərbü-bəladan qərqi-qəmdir asiman, 
Qaməti şahzadəni puşeş edib tirü-kəman, 
Gör nə halilə yıxıldı qanlı peykər toprağa. 
Əl-qərəz gəldi hicazın şahı meydana o gün, 
Sərzəmini-Kərbəla gördü batıb qana o gün, 
Qan veribdi Əkbəri ayini-Qur`ana o gün, 
Başda bir yara düşüb manəndi Heydər torpağa. 
Oğul qəmi (rövzə) 
Haraya Əkbərinin gəldi Seyyidüş-şühəda, 
Alışdı yandı ürək, səsləndi va vələda. 
Qərarü-səbrini dildən oğul qəmi aldı, 
Qalanda yeddi qədəm torpağa özün saldı. 
Süründü torpağın üstə o zarü-delxəstə, 
Gəlib yetişdi cavan oğlunun başı üstə. 
Sıxıldı qəlbi, cahan tirə tar olub gözünə, 
Üzün qoyubdu o dəm mehriban oğul üzünə. 
Dedi oğul, gözün aç hal zarını bildir, 
Bəyana gəl, məni-bidad xahi bir dindir. 
Yanır yanan ürəyim suzi iştiyaqında, 
Bu qan nə qandi Əli, var gözəl dodağında. 
Dedi ilahi, özün şahid ol bu əhvala, 
Salıblar zülmilə gör Əkbərimi nə hala. 

---

238 
Bilirlər yalqız Hüseynin əlində yox çarəsi, 
Görürlər oğlum ölüb hey vururlar dil yarası. 
Məni salıbdı cavan oğlunun qəmi dildən, 
Belə güman edirəm Əkbərim gedib əldən.