|
www.ziyouz.com kutubxonasi
11
“Agar velosiped yuta olmasang, mendan xafa bo‘lma”, – dedi u yarashib olish niyatida. –
Yoqimli ishtaha”.
Anton qutilarga nazar tashladi. “Suli yormasidan o‘zimni yomon his qilyapman, — dedi
u, — velosiped yutishga ham qiziqmay qoldim”.
Antonning onasi esankirab qaradi. “Unda markalarni tashlab yuborsak bo‘larkan-da”.
“Yo‘q, — dedi Anton darhol, — ularni boshqa narsalarga almashtirish mumkin”.
“Qanaqa narsalarga?” – so‘radi Antonning onasi.
“Har qanaqa, — dedi Anton, — Mikki Maus jurnallariga, shilliq qurtlarga, saqichga,
tyulenga…”
“Xo‘sh, sen markalaringni nimalarga almashtirmoqchisan?”
Shu payt Antonning xayolidan Sibillening Vernerga aytgan gapi o‘tdi: “Qoyilman senga”.
“Bilmadim”, — dedi u to‘g‘risini aytishga jur’at etolmay.
“Har holda, bu yerda tyulenlarni boqmasang kerak, shundaymi?” – so‘radi onasi
hafsalasi pir bo‘lib.
“Yo‘q, — dedi Anton endi to‘g‘ri so‘zlab. – Tyulenlar haqida o‘ylayotganim yo‘q”.
Oxir oqibatda Sibille tugul Antonning boshqa sinfdoshlaridan birortasi ham velosiped
yuta olmadi.
Dostları ilə paylaş: | 
