Microsoft Word anton burini ziyouz com doc
Yüklə 145,39 Kb. Pdf görüntüsü
|
|
www.ziyouz.com kutubxonasi
29 “Zamonga sayohat qilish xatarli, - dedi soatsoz. – men zamonga sayohatdan qaytilmagan ikkita holni bilaman. Biri, yanglishmasam, o‘tgan asrda, ikkinchisi esa tosh davrida yuz bergan”. “Balki ularga o‘sha yerlar yoqib qolgandir?”- faraz qildi Anton. Soatsoz boshini qimirlatdi. “Yo‘q, ular qanday qaytishni bilmay qolishgan. Ular hikmatli so‘zlarni unutib qo‘ygan bo‘lishlari mumkin. Yoki boshqa zamondan biror nima olib kelishga uringandirlar. Ammo sira unday qilish kerakmas, eshityapsanmi, sira”. “Tushunyapman, - dedi Anton. – Men albatta qaytib kelishni xohlayman. Onam ataylab xushbo‘y pudding (guruch va boshqa yormalardan tvorog va mevalar qo‘shib tovada pishiriladigan pishiriq) pishirayotgandi. Iloji bo‘lsa, men zamonga qisqagina sayohat qilib ko‘rmoqchiman. Darrov tosh davriga emas”. “Qisqagina degin, - dedi soatsoz o‘ychan holda. – Xo‘p, sen aytgancha bo‘laqolsin. Yur men bilan.” U oynali eshikka, - “Hozir kelaman”, - deb yozilgan taxtachani ilib qo‘ydi. Do‘kon ortidagi qorong‘i xonada ham ko‘p soatlar bor edi. Yorug‘ qilib yoritilgan ish stoli ustida murvatlar va temirli ehtiyot qismlar yotardi. Anton orqa tomoniga qarashi bilan xiraroq yoritilgan bu devorda ilingan katta gardishni ko‘rdi. Uning qora qoplamasi ustida bittagina mili bor edi. “Men seni yigirma daqiqa oldingi zamonga yuboraman”, - dedi keksa soatsoz. “Yigirma daqiqa oldingi?” – ajablandi Anton. Bu hol sarguzashtdan darak bermayotganday tuyuldi unga. “Ko‘prog‘i xatarli bo‘lishi mumkin”, - uqtirdi chol. U gardish milini ozgina orqaga burdi. Anton aylana boshlagan gardishga qarab turdi. “Baland, pastmi – kechami, erta, bir lahzada bo‘lar mangulik. Xohlaganlar ko‘rishi mumkin, hech nima o‘tmaydi – vaqt ham shuningdek”. Anton soatsoz shunday deganini eshitdi. “Oson ekan, - o‘yladi u. – Har holda maktabda yodlatiladigan uzundan-uzun she’rlarday emas-da”. Atrofdagi soatlarning chiqqillashi go‘yo jo‘r bo‘lib kuylanayotgan kuyday yangrayotgandi. Antonni uyqu bosganday bo‘ldi. “To‘xtab qolibdi”, - dedi Antonning onasi tutaqib. “Bilaman”, - dedi Anton. “Qayerdan bila qolding? – hayratlandi Antonning onasi. - O‘zim buni hozirgina ko‘rdim- ku”. “Soatni soatsozga olib borishimni aytmagandingmi?” - so‘radi Anton ikkilanib. “Aytganim yo‘q, - tushuntirdi onasi. – Lekin bu fikring menga ma’qul. Bor, tezda boraqol”. “Doim men ekan-da”, - noliganday bo‘ldi Anton. “Kechga qolma, kechki ovqat tayyor bo‘lyapti”, - baqirib qoldi onasi uning ketidan. Anton o‘zini shu kuni soatsoznikiga yana bir marta borib qolganday his qildi. Oynali eshikka, - “Hozir kelaman”, - degan yozuvli taxtacha ilingandi. Anton nima qilarini bilmay uning oldida turib qoldi. U kutib turishni ham, uyga qaytishni ham bilmay qolgandi… Gardish sekingina to‘xtadi. Anton hayron bo‘lib atrofga qaradi. “Eshikni ochsangiz-chi, - dedi u. – Anchadan buyon kutib turibman, axir”. Keksa soatsoz kuldi. “Tashvishlanma, sen ikkita bo‘lib qolganing yo‘q”. “Unday bo‘lsa yaxshi”, - dedi Anton. – Ikkita bo‘lib qolganimda, xushbo‘y pudding ham yetmay qolardi”.
|