«мл т*'1шн» «* иа Alisher Navoiy

yuzini
ochsin-da, o'tirib chalishga kirishsiri», - de­
gan edi, hur otirib, pardasini yuzidan oldi-yu, elni 
aql-u hushidan judo qildi. Chang torlarining fig'oni 
o'tirganlaming jonini olgudek yangrardi. Hur va 
uning ko^iga asir bolgan shoh faryod chekardi. 
Mezbon ulami ham shohga armug'on qilib berdi. 
Mas’ud shu tarzda tun-u kun Jo'naga xilma-xil 
narsalardan tortiq qilib turdi. Bu kun shu xilda olib 
kech bolgach, bazm ahli uyquga ketdi.
Ertasi kuni tongdan awalgi ikki kundagidan 
ham aloroq bazm boshlanib, may ichish, gul

---

sochish, chehralarni qizartirish davom etdi. 
Zeb-u ziyofat-u aysh-u ishrat oldingi kundagidan 
ko'proq edi. Saxovatli mehmon yana amr qilgan 
edi, bir mulozim tezda borib chaqmoqdan ham 
tezroq yuguruvchi, nomi «Gulgun» bolgan gulgun 
rangli bir otni keltirdi. Yurishi boshqa otlardan o‘n 
marta tezroq bolgan bu ot bir kecha-kunduzda 
yuz yog'och yolni bosib о‘tar ekan. Mas’ud bu otni 
ham shohga tuhfa qildi. Jo'na barcha sovg'alarga 
qaraganda bu otdan ко‘proq xursand boldi. Mez- 
bon unga oldingi ikki kundagidek tortiqlar qilib, 
mehmonining ko'nglini oldi. Shorn bolgach, bazm 
ahlining barchasi mast bolib uxlab qolishdi.
Ertalab bolgach, Jo‘na ko‘z ochishi bilanoq 
mezbon o‘z mehmoni tomon shodlikka to‘lib 
kirib keldi. Ikkovlari suhbatlashib o‘tirisharkan, 
shoh Mas’udga qarab: «Ey go‘zal chehrali do'stim, 
ko'nglimizni juda xursand qilding, sen qilgan 
mehmondorchilikni olguncha ham unutmayman. 
Sendan ayrilish har qancha og‘ir bolsa ham, 
ruxsat bersang, biz yolga tushsak», - deb qoldi. 
Ayriliq so'zini eshitgan Mas’ud:
Dedi: «Ey rahnavardi kor ogoh,
Ne kadis erdikim, deding nogoh.
Suhbating birla bor eduk xushhol,