Monte Cristo Kontu (epsilon)

Sevgili Maximilian,
Kıyıda  sizi  bekleyen  bir  tekne  bulacaksınız.  Jacopo  sizi  Leghorn’a  götürecek.  Bay  Noirtier,  evliliğinizi  onaylamak  için
orada  sizi  bekliyor  olacak.  Mağaradaki  bütün  her  şey,  Paris’teki  evim  ve  Treport’taki  şatom,  Edmond  Dantes’den  Bay
Morrel’in oğluna birer düğün armağanıdır. Bayan Villefort’tan da bu armağanın yarısını kabul etmesini rica ediyorum; çünkü
ona,  şu  an  aklını  yitirmiş  durumda  olan  babasından  ve  yaşamlarını  yitiren  üvey  annesi  ile  küçük  kardeşinden  kalan  mirası
Paris’in yoksullarına dağıtmasını öneriyorum.
Yaşamınız boyu sizi gözetecek olan meleğe, tıpkı şeytan gibi kendini Tanrı’ya eş koşan, ama artık bütün alçakgönüllüğüyle
mutlak güç ile bilgeliğin tek sahibinin Tanrı olduğunu kabul eden bu adam için dua etmesini söyleyin. Belki onun duaları, bu
adamın yüreğindeki pişmanlığı dindirebilir.
Mutlu  olun  sevgili  çocuklarım,  ve  şunu  unutmayın;  Tanrı  insanoğluna  geleceği  gösterene  kadar,  insanlığın  sahip
olabileceği tek bilgi şu sözlerde saklıdır: Bekle ve umut et!
Dostunuz,
Edmond Dantes, Monte Cristo Kontu
Morrel  mektubu  okurken,  ailesinin  başına  gelenlerden  haberdar  olmayan  Valentine  sessizce  ağlamaya
başlamıştı. Kendi mutluluğu, sevdiklerinin yaşamına mal olmuştu.
Morrel  mektubu  bitirdikten  sonra  Jacopo’ya  dönerek,  “Kont  nerede?”  diye  sordu.  “Beni  ona  götürür
müsünüz?”
Jacopo elini kaldırıp ufku gösterdi.
“Ne demek istiyorsunuz?” dedi Valentine. “Kont nerede? Hayde nerede?”
“Bakın!” dedi Jacopo.
İki genç, denizcinin işaret ettiği yere baktılar. Akdeniz’in sularını mavi gökyüzünden ayıran ufukta koca
bir martı gibi süzülen bir çift yelken gördüler.
“Gitti demek!” dedi Morrel. “Hoşça kal dostum, hoşça kal!”

---

“Gitti!” dedi Valentine. “Hoşça kal dostum, kardeşim!”
“Kim bilir onları bir daha ne zaman görürüz,” dedi Morrel gözünden süzülen bir damla yaşı silerek.
“Sevgilim,” dedi Valentine, “Kont’un dediği gibi, ‘Bekle ve umut et!”

---