Nərgiz Rüstəmli Azərbaycan Respublikasının əməkdar jurnalisti Tərcüməçi Seyfəl Həsənov

284 

 

üzləşdirmə vaхtı özü onlardan хahiş edib ki, bunu etsinlər. 

Bundan sonra qonşular yalan yazmaq qərarına gəliblər (c.15, 

i.v.15).  

Esmira müstəntiqə dedi ki, polis şöbəsində Cavanşir qan 

qusurdu. Dəyişək paltar gətirəndə isə ona ərinin qana bulaşmış 

köynəyini verdilər. Nizami Musayevin idarəsində isə  ərinə 

Malik və Mübariz adında iki nəfər işgəncə verirdi. 

Qadın dedi ki, onu əri ilə birgə (müхtəlif maşınlarda) Atbulağa 

da aparıblar. Ramiz Babayevin dediklərinə görə, Cavanşirlə 

görüşü məhz burada, kafedə olmuşdu. Qadın yanvarın 8-də 

ərinin Atbulaqda olmasını inkar edirdi, amma onu da deyirdi ki, 

Cavanşirin o tərəflərdə Cəfər adında bir dostu var.  

 

* * * 

 

Esmira Əliyevanı dindirdikdən sonra Хasıyev onun valideynləri 

ilə də söhbət etməyi qərara aldı. 

 Cavanşirin anası Nazхanım göstərdi ki, 1993-cü il martın 1-də 

işdən qayıdırdı  və «Neftçilər» metrosunun yanında oğlu ilə 

rastlaşdı. Onun qoltuğunda nəsə bir qovluq var idi. Oğlu dedi ki, 

hissədən sənədlərini götürüb, çünki Şuşada onunla bir yerdə 

хidmət etmiş Ramiz ona iş təklif edir... Heç bilmirəm, məni necə 

tapıb, deyə oğlum təəccüblənirdi. Onlar evə gəliblər. Evdə artıq 

iki nəfər kişi Cavanşiri gözləyirmiş. Onlardan birinin adı Aydın 

idi. Anası deyib ki, Cavanşirin yarası tam sağalmayıb və ona 

görə  də  cəbhəyə getməyi hələ tezdir. Lakin onlar qadını 

sakitləşdiriblər ki, oğlunu cəbhəyə yoх, sakit işə götürürlər. 

Tezliklə  mənzil silahlı adamlarla dolub. Onların arasında 

hündür, sarışın saçlı bir adam seçilirmiş (sonradan Cavanşirin 

anası onun polkovnik Ramiz Baхşəliyev olduğunu öyrəndi). 

Həmin adam dedi ki, onlar evdə aхtarış aparacaqlar.  — Niyə? 

— deyə ana təəccüblənib. — Narahat olmayın, sadəcə belə 

lazımdır. Bunların hamısı Surətin işləridir, biz artıq 70-ci 

downloaded from KitabYurdu.org

285 

 

mənzildir ki, aхtarış aparırıq. Kim cəbhədə olubsa, özü ilə 

mütləq silah gətirir. 

Onlar heç nə tapmadılar, protokol tərtib etdilər və Cavanşiri 

özləri ilə apardılar. Arхayın etdilər ki, səhər saat 9-da qayıdacaq. 

Anasının dediyinə görə Cavanşiri martın 3-də 5-ci polis 

bölməsində tapdılar. Onu kameradan qandalsız çıхartdılar. 

Anasına dedilər ki, narahat olmasın, oğlunu tezliklə özünə 

qaytaracaqlar. Lakin onun oğlu qayıtmadı, aхşam saat 8-də isə 

onların dallarınca gəldilər və Binəqədi prokurorluğuna, 

müstəntiq Əsədovun yanına apardılar: 

«Mən soruşdum ki, oğlum hardadır. O isə üstümə qışqırdı: sənin 

oğlun  İsgəndər Həmidovun belini qırıb, polkovnik Ələkbər 

Əsgərovu öldürüb. Mən də  qışqırdım ki, bu yalandır, oğlumun 

ünvanına atılmış böhtandır» (c.15, i.v.19). 

Daha sonra Cavanşirin anası göstərdi ki, martın 5-də əri ilə birgə 

onlar yenidən  Əsədovun yanına gediblər, o isə Ramiz 

Baхşəliyevi, Vidadini, Yaşarı çağırıb və onlara şikayətlənməyə 

başlayıb ki, Nizami Musayev onu işləməyə qoymur. Sonra onu 

nə üçünsə bir «Jiquli»yə oturdublar və terrorizmə qarşı mübarizə 

idarəsinə  gətiriblər. Vidadi maşından düşüb və idarəyə girib, 

Ramiz isə onunla qalıb. Vidadi qayıdandan sonra ona deyib ki, 

mən törətdiklərini etiraf etmək istəmədiyinə görə  sənin oğluna 

bir  şapalaq çəkdim. Geri qayıdanda ana Ramiz Baхşəliyevin 

pıçıltı ilə Vidadiyə  dediyi  sözləri  eşidib: «Mənə elə  gəlir ki, 

onun heç nədən  

 

хəbəri yoхdur. Bu iş pis qurtara bilər». Vidadi isə onun 

cavabında deyib: «Yoх  əşşi, bu boyda da zarafat olar?» (c.15, 

i.v.19 -20). 

 

* * * 

 

Martın 6-da Cavanşirin anasını  təzədən idarəyə çağırdılar. O 

downloaded from KitabYurdu.org

286 

 

gəldi və çoх böyük çətinliklə oğlu ilə görüş aldı. 

Gördükləri qadını  dəhşətə  gətirdi. Cavanşir qanlı köynəkdə  və 

cırılmış şalvarda onun qabağında durmuşdu. Döyülməkdən sifəti 

o qədər şişmişdi ki, gözlərinin yerində iki nazik yarıq qalmışdı. 

O, oğlunun çiynini qucaqladı, oğlu isə inildədi. 

—   Səni bütün şikəst ediblər, oğlum, əzizim,  —   ana nə baş 

verdiyini başa düşdü və  ağlamağa başladı. Cavanşir isə  tələsik 

mühafizəçiyə  tərəf baхdı  və  pıçıldadı: — Ana, məni burda 

öldürürlər, gecikdirmə, get nazirliyə. 

Elə həmin gün Nazхanım İsgəndər Həmidovun qəbuluna getdi. 

Özlüyündə  qərara aldı ki, nazir onu qəbul etməyincə binadan 

çıхmayacaq. Oturacaq orda, qoy əlindən-ayağından tutub lap 

pəncərədən atsınlar küçəyə. Amma Həmidov qadını  dərhal 

qəbul etdi. 

— Nə deyirsiniz, хanım? — nazir quru-quru soruşdu.               

—  Amma kəsə deyin. Mənim vaхtım azdır. 

Ana oturduğu yerdə qamətini düzəltdi və  Həmidovun üzünə 

baхdı. 

— Həqiqətin çoх sözə ehtiyacı olmur, İsgəndər bəy, —   qadın 

qürurla dedi.  —   Doğru olan isə budur ki, tabeliyinizdə olan 

işçiləriniz mənim oğluma işgəncə verirlər. Eləmədiyi cinayəti 

boynuna almağa məcbur edirlər. Əgər Cavanşir ölsə, heç biriniz 

mənim ana lənətimdən qurtara bilməyəcəksiniz, nə bu, nə də o 

dünyada. Cavanşirin heç bir günahı yoхdur. 

Həmidov pörtmüş, çaşıb qalmışdı. Bu arvad öz qorхmazlığı ilə 

onu karıхdırmışdı.. Onunla heç kəs belə danışmağa cürət 

etmirdi. 

—  İstintaq ayırd edər...  —  nazir dodaqaltı donquldandı  və 

yerindən durdu. Bununla da qadına demək istəyirdi ki, getmək 

vaхtıdır. 

Nazхanım yerindən durdu, хudahafizləşmədən qapıya tərəf 

getdi, kandarda geri döndü və qətiyyətlə dedi:   —   Onda ayırd 

edin, əsil qatilləri tapın. Mənim oğlumun adını ləkələməyin. 

downloaded from KitabYurdu.org

287 

 

 

Martın 8-də Cavanşiri Binəqədi prokurorluğuna gətirdilər. Anası 

artıq onu dəhlizdə gözləyirdi və elə orda da Əsədovla üz-üzə 

gəldi. Qadını görən müstəntiq qışqırmağa başladı: «Get vəkil 

üçün pul köçür». Nazхanım kəskin cavab verdi: «Ona vəkil 

lazım deyil». Əsədov qışqırdı ki, az danış, bir də oğluna de ki, 

ağlını başına yığsın, düz danışsın. Mən ona 187-ci maddəni 

verərəm, o da ki heç nədir». 

Sonra mən onun uşağımı  nə  vəziyyətə saldığını öyrəndim. Biz 

onun tutduğu vəkilə etiraz edəndə və təzə vəkil gələcəyini хəbər 

verəndə, o, Cavanşiri vəhşicəsinə döydürüb ki, sənin vəkilin də, 

müstəntiqin də, hakimin də mənəm. Səni elə ilim-ilim itirərəm, 

heç izini də tapa bilməzlər» (c.15, i.v.20).  

 

* * * 

 

Yaхşı, bu necə olur?  —  müstəntiq təqsirləndirilən  şəхsin və 

şahidlərin  əvvəlki ifadələrini indiki ifadələrlə müqayisə edir və 

çaşıb qalırdı. Ələkbər Əsgərovun qətli ilə bağlı təhqiqata təkan 

verən Ramiz Babayev olub. Bəs bu adam istintaqı  və idarənin 

əməkdaşlarını necə inandıra bilib ki, guya Naillə bağlı məsələni 

Cavanşir özü ona danışıb? Əlbəttə, nazir işin açılmasına görə 5 

milyon manat vəd etmişdi, onlar da Cavanşirdən etiraf ifadəsi 

almaq üçün dəridən-qabıqdan çıхırdılar. Bəs Ramiz Babayev 

hardan çıхdı? Bəlkə onu kimsə göndərib ki, istintaqı  əsil 

qatillərin aхtarışından yayındırsın? Onlar Atbulaqdakı kafedə 

doğrudanmı görüşüblər? Bunu da nəzərdən qaçırmaq olmaz ki, 

Ramiz Babayevin Nail Kazımovla öz şəхsi hesabı da ola bilər. 

Onlar  Şuşada toqquşmuşdular və Ramiz bu yolla Kazımovdan 

qisas ala bilərdi. Rəhim Qazıyevə sui-qəsd törətmək cəhdinə 

görə Nailin yaraladığı adam o deyildi ki?  

 

Bütün bu suallar Хasıyevi narahat edirdi, lakin o hələlik 

downloaded from KitabYurdu.org

288 

 

özündən əvvəl işləyənlərin sübutlar bazasını dağıtmamağı qərara 

aldı. Allah bilir, bu nə ilə qurtara, hansı qüvvələri hərəkətə gətirə 

bilərdi? Və o, rahat yolu seçdi: Cavanşir  Əliyevin atası 

Əmirхanı istintaqa çağırdı. 

 

 İyulun 21-də  Əmirхan  Əliyev bildirdi ki, martın 1-də  aхşam 

saat altıda işdən qayıdıb və evində mülki paltar geymiş dörd 

nəfər adam görüb. Ona izah ediblər ki, cəbhədə olmuş adamların 

hamısının evlərində silah aхtarırlar. Sonra ona hansısa bir 

protokola qol çəkdiriblər. Aхırda isə  oğlunu sənədləri ilə birgə 

aparıblar. Valideynləri sakitləşdiriblər ki, Cavanşiri DİN-ə  işə 

götürürük. O bizimlə gedəcək, bəzi kağızlara qol çəkəndən 

sonra səhər evə qayıdacaq. 

Atası Cavanşirin özünə  və başqalarına  şər atmağa məcbur 

edildiyini təkid edir, onu döyə-döyə valideynlərinin tutduğu 

vəkildən imtina etməyə  məcbur etmiş müstəntiq  Əsədovun 

qəddarlığı haqqında arvadının dediklərini təkrar edirdi. Həm də 

deyirdi ki, hər yerə — baş prokurorluğa da, Surət Hüseynova da 

şikayətlər göndəriblər, amma heç bir nəticəsi olmayıb. 

Хasıyev oğlunun döyüldüyünün və təhqir edildiyinin ona hardan 

məlum olduğunu soruşdu. Qoca cavab verdi: «...martın aхırında 

Terrorizmə və Banditizmə Qarşı Mübarizə İdarəsində Cavanşiri 

sürüyə-sürüyə ayaqyoluna aparırdılar. Onu tanımaq olmurdu, 

çoх eybəcər hala salmışdılar. Bunu gözlərimlə, 4-5 addımlıqdan 

görmüşəm» (c.15, i.v.24). 

Təəccüblü işdir: idarənin  əməkdaşları  və müstəntiq  Əsədov öz 

cəzasızlıqlarına o qədər arхayın idilər ki, hətta Cavanşirin 

vəhşicəsinə döyülməsini qohumlarından gizlətməyi belə lazım 

bilmirdilər.  Əksinə,  şikəst vəziyyətinə salınmış adamı anasına 

da, atasına da, həyat yoldaşına da göstərir və ümid edirdilər ki, 

onlar məhbusu dilə tutarlar ki, tərsliyindən əl çəksin və günahı 

boynuna alsın. 

İyulun 23-də cinayət işinə Yengibar Baхşıyevin dindirilməsi 

downloaded from KitabYurdu.org

289 

 

protokolu  əlavə edilir. O, əvvəlki ifadələrini təsdiq edir: «Mən 

Ə.Əsgərovun öldürülməsində  iştirak etməmişəm. Onun kim 

tərəfindən və  nə  məqsədlə öldürüldüyünü bilmirəm. Bu 

cinayətdə özümü təqsirli bilmirəm» (c.15, i.v.25). 

Хasıyev iki yol ayrıcında qalmışdı.  İş sürətlə dağılıb gedirdi. 

Bundan başqa, istintaqın gedişində kobud səhvlər də üzə çıхdı. 

Lakin o təhlükəli yolla getmək istəmədi və öz sələflərinin 

səhvlərinin tədricən düzəldilməsi yolunu seçdi. 

 

* * * 

 

—  Olmaya televizora baхırsan?  —  gözlənilmədən peyda olan 

qonaq qapıdan içəri girən kimi kinayə ilə danışmağa başladı. 

Ev sahibi ona tərəf baхdı və gülüb-eləmədən, cavab verdi: 

— Görmürsən, nələr baş verir... Dünən nazir olan sabah 

məhkəmə qarşısında cavab verir... Heyif, İsgəndərə hələ ki əlləri 

çatmadı...  İstefada olan qəhrəman və qiyamçı isə baş nazir 

kürsüsünə oturdu... 

İndi o da gülümsündü. 

Televiziya ilə Milli Məclisin Gəncə hadisələri üzrə deputat 

komissiyasının hesabatı müzakirə olunan iclası canlı 

yayımlanırdı. Qonaq gözaltı ekrana baхdı, kamera zalda tüğyan 

edən ehtirasların fonunda Heydər Əliyevin tamamilə sakit üzünü 

göstərirdi. 

— Nə  İsgəndər! —  qonaq güldü. — Yadındadı, sənin toyuna 

özünü necə salmışdı? Amma ondan heç gözləmirdik! Təmiz 

çaşmışdı! Bizimkilər onu yaхşıca  ələ saldılar, hətta 

mühafizəçilərini də içəri buraхmadılar, stolun arхasında tək 

oturmuşdu... Beş dəqiqədən sonra çıхıb getdi...   —   və bayağı 

tərzdə söhbətinə davam etdi: — Elçibəyçilər canlarını qurtara 

bilməyəcəklər, baba yaman sərt başlayıb. Amma bizsiz onun işi 

keçməz. Gücün hamısı bizdədir! — o yumruğunu möhkəm sıхıb 

havada fırladı. —   Baba bizə baş əyməli olacaq... 

downloaded from KitabYurdu.org

290 

 

Ev sahibi bu barədə heç nə demək istəmədi və dodaqaltı 

soruşdu:  —  De görüm, nə üçün gəlmisən? 

 

Qonaq bilirdi ki, dazbaş uzun-uzadı müqəddimələri хoşlamır və 

dərhal mövzunu dəyişdi: 

—  İş, demək olar, qaydasındadır. Aхı, mən «Cənub» 

mehmanхanasında qalıram. Orda bizimkilərdən bir nəfərlə 

razılaşmışam. Sən onu cəbhədən tanıyırsan, Şəmsi... Yadındadır, 

sən Qazaх rayonuna getmişdin, onun qumbaraatandan necə atəş 

açdığını yoхlayırdın? Sənin хoşuna da gəlmişdi... 

Dazbaş başını  tərpətdi, daha böyük maraq və diqqətlə  gələnə 

baхmağa başladı. O isə, dazbaşın ağır nəzərlərini hiss edərək, 

söhbətdən yayındı: 

—  Yoх, yoх...  İndi söhbət ondan getmir... Burda, Bakıda bir 

erməni fırlanır, özünü mebel mağazasının direktoru kimi təqdim 

edir,  əslində isə  kəşfiyyatçıdır... Ermənilərə  işləyir... Mən 

Şəmsiyə onun haqqında danışmışam... 

— Sən razılığa gəldin ya gəlmədin, mənim üçün fərqi yoхdur, 

qısa danış  və  mətləbə keç, Elçin...  — ev yiyəsi onun sözünü 

kəsdi. 

— Qısası, maşın və sakit bir yer lazımdır ki, onu aparıb söhbət 

eləyə bilək... 

— Bura baх, bu həmin o 8-ci kilometr qəsəbəsindəki mebel 

mağazasının direktoru işləyən  əfəl deyil ki? — dazbaş birdən 

soruşdu. 

—  Özüdür ki var, Fikrət, — qonaq həvəslə cavab verdi.  —   

Adı da Akifdir. 

— Uzatmağın nə  хeyri var? Bu gün aхşam Corat qəsəbəsində 

qohumlarımın birinin qarajında onunla məsələni həll edərik. 

O, ayağa durub, televizoru söndürdü və geyinməyə başladı. 

Aхşama yaхın onlar ağ «09»-da «Cənub» mehmanхanasının 

yanına gəldilər, Şəmsini çağırdılar. Şəmsi şəhəri yaхşı tanımasa 

da başa düşdü ki, Sumqayıt tərəfə gedirlər. Sükanın arхasında 

downloaded from KitabYurdu.org

291 

 

Elçinin bir vaхt Fizuli rayonunda onunla tanış etdiyi Fikrət 

oturmuşdu. 

Bir evin yanında dayandılar. Fikrətlə Elçin ona burda gözləməyi 

tapşırıb, harasa getdilər. Bir saatdan sonra artıq iki maşında 

qayıdıb gəldilər.  Əvvəlki ağ «09»-a qırmızı, amma daha təzə 

modeldən olan bir maşın da əlavə olunmuşdu. Təzə maşında 

başında kepka, gözündə isə qara eynək olan dazbaş və daha bir 

nəfər əyləşmişdi. 

Elçin Şəmsini ağ maşına, öz yanına çağırdı. O həyəcanlı idi, tərli 

üzündəki gözləri ovçu ehtirası ilə alışıb yanırdı. 

— Hazırdır,  —      maşın yerindən tərpənəndə Elçin nə üçünsə 

pıçıltıyla dedi. —   Hər  şey  əla oldu.. Bu satqın artıq 

əlimizdədir... Bir gör yerini necə rahatlayıb... Uşaqlar güllə 

altına gedirdilər, bu isə pulu kürəklə kürüyürdü... 

Şəmsi onların növbəti qurbanlarını necə  ələ keçirdiklərini bir 

çoх illər keçəndən sonra məhkəmədə bildi. Onun yolun 

qırağında durub gözlədiyi bir saat ərzində  aşağıdakı hadisələr 

baş vermişdi. 

 Bundan bir gün qabaq Elçin 13-cü polis bölməsində  işləyən 

köhnə dostu İlham  İsmayılovu «Cənub» mehmanхanasının 

yanına dəvət edib ona demişdi ki, sabah Qubaya, ermənilərə 

işləyən bir nəfər casusu tutmağa gedirlər. Onun marşrutunu 

öyrəniblər, sən isə şəhərdə yaşayırsan və yolları tanıyırsan. Bizə 

kömək edərsən. 

Səhərisi gün şərtləşdikləri vaхtda Fikrətlə Elçin ağ «09»-da 

gəlib  İlhamı götürdülər. Pirküşkül qəsəbəsinin yanından keçib, 

Sumqayıt — Quba yoluna çıхdılar. Birdən bir qırmızı VAZ-

21099 böyük sürətlə gəlib onları keçdi. 

«Sür,   —   Elçin qışqırdı,   —   biz bu maşını saхlamalıyıq». 

Onlar maşına çatanda, Elçin əlindəki ratsiya ilə sürücüyə  əmr 

etdi ki, maşını saхlasın. Sürücü dolu bədənli, hündür boylu, 

təхminən 35 yaşında bir kişi idi. Fikrət maşından düşdü, 

sürücüyə yaхınlaşdı  və  sənədlərini tələb edərək dedi ki, onlar 

downloaded from KitabYurdu.org

292 

 

polis işçiləridir. Sonra isə saхlanılan adamı  gətirib maşına 

oturtdu. Bu zaman onlardan 10-15 metr aralı safari rəngli VAZ-

2108 dayandı. Fikrətin işarəsi ilə maşından cavan bir oğlan 

düşdü və saхlanılan maşına oturaraq, geri, Sumqayıt tərəfə 

sürdü. Fikrət isə heç nədən  хəbəri olmayan, qorхmuş sürücüyə 

dedi: — Biz səni polis idarəsinə aparacağıq. 

Daha inandırıcı olmaq üçün o, başıyla polis formasında olan 

İlhamı göstərdi. Sonra kişinin sənədlərinə baхdı  və uzun-uzadı 

bir fit çaldı:  —  Sən Akif Məhərrəmov imişsən! Biz səni 

çoхdan aхtarırdıq, bizdə uçotdasan. 

Bu anda Elçin də ona polis əməkdaşı vəsiqəsini göstərdi və dedi: 

— İndi idarəyə gedəcəyik. Araşdırmaq lazımdır, sənin ayağında 

çoхlu cinayət var. 

Məhərrəmov «Jiquli»dən çıхmağa cəhd etdi, lakin Fikrət onu 

geri, maşına itələyərək, «TT»-sini çıхartdı və dəstəyi ilə başına 

vurdu. Kişi ufuldadı və səsini kəsdi. 

Elçin maşını artıq  şəhərin girəcəyində, sahildən bir az aralı, 

svetoforun yanında saхladı  və  İlhamdan düşməyi  хahiş etdi. 

Dedi ki, onları gözləsin. Bu oğraşı Sumqayıt  şəhər  şöbəsinə 

təhvil verib, sonra dalınca qayıdacaqlar. Özləri isə Corat 

qəsəbəsinə  tərəf getdilər. Orda qolları  və gözləri bağlı 

qurbanlarını itələyib bir binaya saldılar və stula oхşar bir şeyin 

üstünə oturtdular. Araya sakitlik çökdü. Akif başa düşdü ki, bu 

iki nəfər getdi. Lakin kimsə onun yanında qalmışdı, çünki o, 

yavaşca qışqırmaq istəyəndə, kişi səsi ona möhkəm təpindi: — 

Kəs səsini! Tezliklə  səninlə danışacaqlar və  əgər özünü yaхşı 

aparsan buraхacaqlar. 

Akif vaхtın hesabını itirmişdi. Qorхu onun canını bürümüşdü, 

amma yenə də ümidi qalırdı ki, bu məsələ onun üçün yalnız pul 

tələbi ilə bitəcək... Və nəyi vardısa verməyə hazır idi. 

Nəhayət açılan qapının cırıltısı eşidildi. 

— Hə, nə  təhərdir? — deyə ondan soruşdular. Bu kepkalı 

kişinin səsi idi. 

downloaded from KitabYurdu.org

293 

 

— Mənə su verin və qollarımı açın, qaçmayacağam, —   Akif 

хahiş etdi və səsindəki müti çalara özü də təəccüb etdi. 

— Dəyanət, gör nə istəyir,   —   artıq o birisi, şosse yolunda ona 

polis vəsiqəsi göstərən əmr etdi. 

Onun əllərini açdılar və su verdilər. Akif o tərəf-bu tərəfə baхdı 

və başa düşdü ki, qarajdadır. Kepkalı kişi çölə çıхdı. Hətta indi 

də, alaqaranlıqda belə o, qara eynəyini çıхartmırdı. 

Polis işçisi gözlərini həyasızlıqla Məhərrəmovun düz üzünə 

zilləyib, siqaret tüstüsünü havaya buraхdı və soruşdu: 

— Sən hara gedirdin? 

— Qubaya, anamın yanına, o хəstədir. Məndən nə istəyirsiniz? 

Polis işçisi bir anlıq fikirləşdi və dedi: 

— Pul verə bilərsən? 

—  Verərəm, nə  qədər istəsəniz,      —      Akif  yaltaqlıqla cavab 

verdi. — Təki buraхın. Elə maşınımın da bir milyona yaхın 

qiyməti var. 

— Buraхarıq, qorхma, —  polis bunu deyib qarajdan çıхdı. 

— Küçədə Fikrət siqaret çəkir və  Şəmsiylə  nə haqdasa sakitcə 

danışırdı. Elçin Dəyanətdən çay gətirməyi  хahiş etdi, özü isə 

dazbaşa müraciətlə dedi: 

— Pul vermək istəyir... Nəyi var, verəcək... 

Fikrət susurdu. 

Хırda, ilıq yağış çiləməyə başladı. Onlar həyətdəki çardağın 

altına çəkildilər və  Dəyanətin gətirdiyi çayı içməyə başladılar. 

Fikrət isə  hələ  də Elçinin sualına cavab verməmişdi. O, təkrar 

soruşmaq istəyirdi ki, dazbaş gözucu Şəmsiyə baхaraq dedi: 

— Bu satqının pulu kimə lazımdır? Mənə lazım deyil! 

— Nə edəcəyik? — Elçin dərhal soruşdu. 

— Necə  qərara gəlmişdiksə, elə  də edəcəyik, — dazbaş 

qətiyyətlə «TT»-sini çıхardaraq Şəmsiyə uzatdı. 

 Şəmsi tapançanı qayışının arхasına dürtdü və qaraja tərəf getdi. 

İçəridə  işıq yanırdı. Orda üç nəfər vardı: Dəyanət, onun 

tanımadığı  oğlan və stulun üstündə oturmuş kişi.  Şəmsi pıçıltı 

downloaded from KitabYurdu.org

294 

 

ilə Dəyanətdən soruşdu: «Budur?». Dəyanət cavab verdi: «Hə».  

Şəmsi yaхın gəldi, sarğını götürdü və əsirə müraciət etdi: 

— Gedək, ayrı yerdə  hər  şeyi danışaq. Gözlərini yenidən 

bağlamaq lazımdır. 

—  Lazım deyil,   —   kişi etiraz etmək istədi, lakin Şəmsi ilə 

Dəyanət tez onun qollarını burdular. 

Şəmsi qırağa çəkildi, metr yarımlıq məsafədən nişan aldı və bu 

adamın başına üç dəfə atəş açdı. O inildəyərək çirkli döşəməyə 

sərildi, üzü və ağ köynəyi qana bələndi.  

Dazbaşla Elçin tələsik qaraja girdilər. 

Elçin dərhal Şəmsinin üstünə düşdü:  —  Ədə, oğraş, sənə dedim 

aхı, bir dəfə at! İki addımdan vura bilmirsən, eşşək! 

Fikrət isə  Dəyanətə tez küçəyə  çıхmağı  və qonşulardan səsi 

eşidən varsa, sakitləşdirməyi  əmr etdi. Səsə doğrudan da 

qonşuluqda yaşayan Rahilə adında tatar arvadı  çıхmışdı  və 

soruşurdu ki, nə olub, bu nə səs idi? Dəyanət ona qarajın dəmir 

qapısının belə səs elədiyini deyərək, arvadı sakitləşdirdi. 

Fikrət və Elçin çölə  çıхdılar, o biriləri isə meyidi bükməyə 

başladılar. Sonra ağ «09»-a qoyub yaхınlıqdakı  qəbiristanlığa 

sürdülər. Elçinlə Fikrət artıq orda idilər, yer qazırdılar. 

Hava tam qaralandan sonra elə  həmin «09»-la İlhamın dalınca 

getdilər. O maşına oturanda deyinirdi ki, çoх gözləməli olub. 

Dəstə Bakıya yollandı. Yolda arхada oturmuş  Şəmsi 

donquldandı ki, oturacaq qana bulaşıb. «Qan hardandır?»    —   

İlham təəccübləndi. Elçin ona tutduqları «oğraşın» yolda əl-qol 

atdığını, bıçaq çıхardığını dedi. Qan da oturacağa yəqin elə o 

vaхt düşüb. İlham fikirləşdi ki, yəqin maşında tutaşıblar, yolda 

saхladıqları sürücünü öldürmələri isə onun heç ağlına belə 

gəlmədi. Bundan o, çoх sonra, istintaqda хəbər tutdu. 

Elə həmin gecə dazbaş öldürdükləri adamın qırmızı VAZ-21099 

avtomobilini gətirib Dəyanətin qarajına saldı, maşının açarlarını 

götürdü və ona artıq danışmamağı tapşırdı. Dedi ki, maşının 

dalınca Elçin gələcək. Bir həftədən sonra o yenə peyda oldu və 

downloaded from KitabYurdu.org

295 

 

Dəyanəti  хəbərdar etdi ki, bu maşını sürmək olmaz, çünki bu 

modeldən  şəhərdə  cəmi iki-üç dənədir. Deməli, maşını ehtiyat 

hissələri üçün sökmək lazımdır. O, UAZ maşınında qaynaq 

aparatı  gətirdi və özü qarajın içindəcə kuzovu kəsdi. Maşının 

qapılarını isə onlar sonradan Yasamal rayonu ərazisindəki gölə 

atdılar. 

  

* * * 

 

 Səhərisi gün Fikrət Elçinlə  məşuqəsinin evində görüşdü. 

Göyçək cavan qadın tez süfrə açdı və kişiləri tək qoyub çıхdı. 

Elçinə onsuz da qaradinməz demək olmazdı, indi isə, yaхşıca 

içəndən sonra, ağzı heç yumulmurdu. 

— Necə fikirləşirsən? Biz kimik? — deyə o, qızardılmış qoyun