T me/akrommalik

T.me/akrommalik 
 
www.facebook.com/akrom.malik2020 
 
chumolilarning karvonini t
o‘sdim. Bir necha chumoli bargga chiqdi. Bargni 
suvga q
o‘yib yubordim. Nazarimda, chumolilar uchun barg kema edi. Bu 
«kema»ning ariqda «suzishi»ni tomosha qilib, oqim bo‘ylab yugurdim. 
Ortimdan onamning xavotirli sasi keldi: 
– Аbdulloh, uzoqlashma, bolam! 
«Kema» suv o‘rtasiga ketib qoldi, men chumolilarni taqdir izmiga 
qoldirib, onamga qarab yugurdim.
– Ona, non! – dedim. 
Onam tugundan qora bu
g‘doy noni olib berdi. Men ariqqa keldim. 
Nonning yarmini akamga berdim. 
O‘zimning ulushimni suvga botirib, 
qotgan nonni yumshatib, o
g‘zimga solib chaynay boshladim.
O‘tovdan bir kampir chiqdi. Ortidan boyagi ayol ko‘rindi. Kampir 
ayoldan nimanidir s
o‘radi. Аyol ham bizni ko‘rsatib javob berdi. Kampir biz 
tomon kela boshladi. Onam unga tomon peshvoz yurdi: 
– Аssalomu alaykum, ona, – dedi. 
Kampir ham 
o‘z qizini ko‘rgandek onamni bag‘riga bosdi: 
– Va alaykum assalom, chirog‘im, – dedi. – Qo‘noqmisizlar? 
– Ha, ona, qo‘noqmiz. Uyg‘urmiz. O‘g‘lingiz o‘zyurar ulov axtarib 
ketdi, 
– dedi onam. – Yukimiz ko‘p. Yo‘limiz mo‘l. 
– Voyyy, chirog‘im, – astoydil achindi Turkman ona. Men turkmanlar 
yurtida ekanligimizni bilganim uchun kampirni xayolimda «Turkman ona» 
deb atadim. 
– Musofirlik qursin, chirog‘im. Biz turkmanlar cho‘lma –cho‘l 
yuramiz. Umrimiz sahroda 
o‘tadi. Bizga buning hech bir og‘iri sezilmaydi. 
Lekin Vatanidan chiqqan odamga qiyin. Yur, chiro
g‘im, o‘tovga yur. 
Onam taraddudlandi:
– Ona, yuklarimiz bor. O‘g‘lingiz ham kelib qolsa... 
– Yuklaring joyidan qimirlamaydi. O‘g‘lim kelsa, ana, nevaralarim. 
Xabar berishadi, yuraqol, 
– qistadi Turkman ona. Unga ergashib, o‘tovga 
kirdik. 
O‘tov ichi keng va salqin ekan. Yerda guldor, yumshoq gilam 

---