Milli Kitabxana
362
-
İndi, oğlum, ayağın yaxşıdır, daha sarımayacağam. Ancaq bir müddət
gərək üsullu dolanasan. Atılıb düşməyəsən. Bir-iki gün evdən çıxma. Yavaşca-
yavaşca evdə gəz. Eyvanda otur, babanın bağçasına tamaşa eylə, sonra səni bağıma
gəzməyə aparacağam.
Qara Hüseyn xudahafiz edəndə İmamverdi baba ona pul verdi. Amma o qəbul
etməyib dedi:
-
Mən heç vaxt pul qəbul etmərəm. Hələ səninlə dostluğum dursun,
Nurəddinin atası mənə çox yaxşılıq edibdir. O yaxşılığın əvəzində mən ona heç bir
şey etməmişəm. İndi borcumu verirəm, artıq bir şey etmirəm.
Qara Hüseyn gedəndən sonra İmamverdi baba Nurəddinin başını sığallayıb
dedi:
-
Görürsən, oğlum, yaxşılıq nə gözəl şeydir. Atanın yaxşılığının əvəzini
övladına edirlər. Bax, oğlum, bu əyləşdiyin evi atanın köməkliyi ilə tikdirmişəm.
İndi mən də bunu və qabağındakı bağçanı vəsiyyət etmişəm ki, sənə verüsin. Bunu
bu kənddə hamı bilir. Mən öləndən sonra bunlar sənindir. Bunların Gülpəriyə dəxli
yoxdur.
Gülpəri pəncərənin qabağından keçərkən bu sözləri eşidib dedi:
-
Ata, o nə şeydir ki, mənə dəxli yoxdur?
-
İçəri gəl deyim.
Gülpəri gəldi, İmamverdi baba dedi:
-
İndi Nurəddinə vəsiyyət edirəm ki, bu oturduğu ev və qabağındakı bağça
onundur, sənə dəxli yoxdur. Bu vəsiyyətimi sənə deyirəm, qızım, bunu əmələ
gətirərsən. Özün də yaxşı bilirsən ki, bunlar onun atasının pulu ilə tikilmişdir.
Gülpəri dedi:
-
Ata, əmrini yerinə yetirməyə hazıram. Ancaq mənim də səndən bir
təvəqqəm var.
-
Söylə, qızım, görüm nədir?
-
Mən söyləməyəcəyəm, Əmiraslan söyləyəcəkdir.
-
Məni Əmiraslanla heç bir işim ola bilməz. Bunu özün də bilirsən. Bir də
siz bura gələndən bəri, o, Nurəddini yoxlamağı əldə bəhanə edib, bura tez-tez
gəlməsin, yoxsa qovaram.
-
Ata, elə iş etmə, bu gün o səndən bir şey təvəqqə edəcəkdir. Onun
təvəqqəsini qəbul et, çünki, mən də o təvəqqeyə şərikəm.
-
Yenə deyirəm, Əmiraslanla mənim heç bir işim ola bilməz.
Milli Kitabxana
363
-
Onda nə etməli, sənsiz olacaqdır, məni bağışla.
-
Gülpəri, açıq danış, görüm nə istəyirsən?
-
Bu gün Əmiraslan sənə mənim üçün elçi düşəcəkdir, sənin razılığım
istəyirəm.
-
Heç vaxt!
-
Onda sənsiz olacaqdır!
-
Nə qədər sağ varam, bu iş baş tutmaz.
-
Baxarıq! İndi də mən balaca qız deyiləm ki, iyirmi beş yaşında, hər
ixtiyarı öz əlində bir arvadam. Mən dedim ki, bu iş, ata izini ilə olsun, sən
istəmirsən, daha təqsir məndən götürüldü. Təvəqqe edirəm ki, bir də mənim işimə
qarışmayasan.
Bunu deyəndən sonra Gülpəri hirslə qapını vurub çıxdı. İmamverdi baba
kürsüyə çöküb, başı aşağı xeyli fikrə getdi.
Bir azdan sonra Əmiraslan gəldi. İmamverdi baba o biri otağa keçdi, orada iş nə
yerdə qaldığını Nurəddin bilmədi. Ancaq oradan İmamverdi babanın qışqırığı
gəlirdi.
Bu ittifaqdan üç gün keçmiş, Gülpəri atasından izinsiz, kəbinini kəsdirib
Əmiraslana gəlin köçdü.
Gülpəri gətirdiyi şeylərin hamısını özü ilə bərabər apardı.
Gülpəri Nurəddinin İmamverdi babanın yanında qalmağına mane olmadı.
Nurəddin bu işə çox şad idi, çünki Gülpəri buraya gələn gündən onunla mehriban
rəftar etməyi atıb, əvvəlki kimi pis dolanırdı. Qızının belə itaətsizliyi İmamverdiyə
artıq dərəcədə təsir etmişdi.
Nurəddinin ayağı təmiz sağalmışdı. Hər gün İmamverdi baba ilə gah bağçada
bal ansına tamaşa etməyə məşğul idi, gah da ipək qurduna tut yarpağı daşıyırdı,
gah da meyvə bağına gedib İmamverdi baba ilə meyvə dərirdi. Ya da çayda balıq
tuturdu və burada çimirdi, gah da meşəyə gedib moruq, göbələk yığırdı. Haraya
getsəydi, sərçəsini də özü ilə aparırdı. İmamverdi baba sərçəni qırmızı rəngə
boyamışdı. Ona görə Nurəddin ona Qızılca adı qoymuşdu. İndi Qızılca elə
öyrənmişdi ki, Nurəddin haraya getsəydi, sərçə də çağırılmamış, öz-özünə uçub
onun dalınca gedərdi.
Hər həftə şənbə günləri Güllücə kəndində bazar olardı. Bu günləri ətraf və
ətrafda sakin olanlar tökülüb bazara gələrdilər. Kimi mal almağa, kimi mal
satmağa gəlirdi. İmamverdi baba da hər şənbə Nurəddin ilə bazara çıxardı.
Nurəddinin məktəb paltarı cümlənin nəzərini özünə cəlb edərdi, ələlxüsus kənd
uşaqlarının...
|