01 tutunamayanlar
Yüklə 1,87 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Artık tarih atmıyorum
Ne kadar acıyorum kendime; bu yüzden başkalarına acıma- ya fırsat bulamıyorum. Bütün acımamı kendime harcadım. Dilencilerden kaçıyorum. Biri yüzüme bakıp acıklı şeyler anlatacak diye titriyorum. İnsanlık dışı oldum. Yüzümü yerden kaldıramıyorum. İşim gücüm başkalarına haksızlık etmek. Bu yüzden tutunamayanların arasında hakkım olan yeri alamıyorum. Onlar için birşeyler yapmak arzusuyla kıvranıyorum bir yandan. Tutunamayanlar için şarkılar yaz- mıştım bir zamanlar. Süleyman Kargı’da kaldı hepsi. Ne ga- rip: bende bir sureti bile yok yazdıklarımın. Kimse, kendine karşı bu kadar ihmalci değildir. Belki de iyi oldu. Bir süz- geçten geçirmek gerekirdi yazdıklarımı: bir sürü karalama. Yazdıklarıma bir baktım ki durmadan kendimi anlatmışım. Kimseye okumadığım isabet oldu. Süleyman Kargı işin içindeydi. Hep benim yanımdaydı. İnsanlar bir işin içinde olunca, sevgi duyarlar yapılanlara. Başkası okusaydı pişman olurdum yazdığım için. Kendimi de düşünmemişim ki ya- zarken, bir kenarda saklamayı akıl edemedim onları. Süley- man Kargı da kaybetmiştir inşallah. Fotoğraf albümüm de kaybolur inşallah. Ben de inşallah öldüğüm gün, babam gi- bi unutulurum. Buna hakkım olmalı hiç olmazsa. Hiç ol- mazsa, istediği gibi yaşayamadı ama istediği gibi öldü, iste- diği gibi unutuldu kabilinden soğuk bir söz ederler arkam- 671 dan. Tutunamayanların arasında bile yeri yoktu, derler. O kim, Tutunamamak kim derler. Gerçek tutunamayanlara saygım büyüktür. Onları bir an- siklopedide toplamak isterdim. Türk Tutunamayanları An- siklopedisi. On iki fasikül bir cilt. On iki ciltte tamamlana- caktır. Üç fasikül bir harf, üç harf bir kelime, üç korner bir penaltı... Benden sonra bu işi yapacak çıkmaz. Gençlik şimdi so- mut sorunlarla ilgili. Hemen işe girişmeliyim. AHMET AYKAL: 1922’de Ayanza kasabasına bağlı Pür- mek köyünde dünyaya geldi. Şimdi bu köy Çakırsaray ilçe- sine bağlanmıştır; adı da değiştirilerek Gürasma yapılmıştır. Ahmet Aykal, iyi bir eğitim görmedi. Orta ikiden belge aldı. Bir süre kasabada küçük işler tuttu. Sonra, kasabada tutunamadığı için şehre göç etti. Ailesi durumuyla ilgilen- medi. Şehre gittiğini biliyorlar, o kadar. Şehirde, yazısı düz- gün olduğu için, resmî bir dairede kâtiplik buldu. On sekiz yaşında evlendi. Kızın babası zengindi; fakat, fakir bir me- murla evlendiği için, kızının yüzüne bakmadı evlendikten sonra.
Ahmet Aykal’ın iki kat elbisesi vardı; biri lacivert. Evlen- diği zaman düğün fotoğrafı çektirecek parası yoktu. Zaten düğün yapılmamıştı: bir gelinlik kiralanmıştı kız için. Ah- met de lacivertlerini giymişti. Giyim kuşama çok düşkün değildi; aynı zamanda şiirler yazıyordu. İki çocuğu oldu. Çocuklarından biri geri zekâlıydı. Daktilo yazmayı öğrendi. Eve işler aldı geceleri yazmak için. Karısı huysuzdu. Şiir yazmasından hoşlanmıyordu. Komşuları Nedim gibi, Ah- met’in de Hukuk Fakültesine gitmesini istiyordu. Ahmet ise o sıralarda saz çalmasını öğreniyordu. Çok zayıftı. İki ay prevantoryumda yattı. Karısı, hastalığı sırasında, başka bir dairenin müdürüyle münasebet tesis etti. Anlayışlı bir genç 672 olduğu için karısından ayrılmaya rıza gösterdi. Geri zekâlı çocuk Ahmet’te kaldı. Öteki çocuğu kadın aldı. Hukuka gi- demedi. Daireden daktilo bir kızla ikinci evliliğini yaptı. Kız ona iyi baktı; şişmanladı. İçkiye başladı. Doksan beş ki- lo oldu. Şiir yazmayı bıraktı. Bir gece sarhoşken denize gir- diği için boğuldu. Savcılık cesedin defnine müsaade verdi. AHMET BAHADIR: XVI. yüzyılın ortalarında dünyaya geldi. 1584’te öldü. Baba ve ana adı bilinmiyor. Sivribaharlı. Bu köyün yeri atlasta bulunamadı. İçişleri Bakanlığı’nın köyler listesinde de yok. Terkedilmiş bir köy olduğu sanılı- yor. Bahadır adını, bazı seferlere katıldığı için almış. Savaş- larda bir yararlık gösterip göstermediği bilinmiyor. Böyle bir kayda rastlanmadı. Mezarı Balkanlarda. Bir savaşta vu- rulmuş, ya da sonradan oralara yerleşmiş olmalı. Dört kere yaralanmış. Zabıta kayıtlarına göre Galata Umumhanesi’n- de çıkan bir olaya da adı karışmış. Ayrıca, yazma eserler ki- taplığında, tutmuş olduğu bir günlükten sayfalara rastlandı. Bazı borçlarını ve alacaklarını kaydetmiş. Zamanın meşhur şairlerinden mısralar kopya etmiş. Ezberinin zayıf olduğun- dan yakınıyor günlüğünün bir yerinde. Savaştan hoşlanmı- yor. Hayatında bir kadın olmadığı için üzgün. Seferler sıra- sında gördüğü şehirlerin adlarını da bir sayfaya altalta yaz- mış. Çok beğendiklerinin altını çizmiş. Yanlarında ilkel notlar var: Budin şehri çok güzel beğendim, gibi. Bozuk bir yazı. Birçok yerleri okunamadı. “Ben hayatımda uzun yıllar farkına varmadım” diye yazmış. Neyin farkına varmadığı belli değil. Bir cümle daha: Zümeyra Hanım size hayranım. Züleyha olacak. AHMET CELAL: 1902’de doğdu. İstanbullu. Ailesi fakir olduğu için onu askerî mektebe yazdırmışlar. Biraz gecik- meyle -1925’te- mülazım-ı evvel olmuş. Matematiği zayıf ol-
duğu için topçu olamamış. Çok da istemiyormuş topçu ol- mayı. Levazıma vermişler. Ruhi muvazenesizlik sebebiyle bir yıl istirahat almış. Sonra da çürüğe çıkarmışlar. Babası- nın yardımıyla Darülfünun’a girmiş. Sekiz senede bitirdik- ten sonra biraz işsiz dolaşmış. Öğretmenlik yapmak istemiş- se de İstanbul dışına çıkmayı kabul etmediği için tayini uza- mış. Bazı çevrelerle münasebeti sebebiyle tevkif edilmiş. Bir yıl kadar yattıktan sonra, suçu sabit görülmediğinden, delil kifayetsizliği sebebiyle tahliye edilmiş. Bu sırada, senelerce önce yaptığı öğretmenlik müracaatı da reddedilmiş. İntihara teşebbüs etmiş: başaramamış. Kısa bir süre ambar kâtipliği yapmış. Zimmetine para geçirdiği iddiası yüzünden bu işten de ayrılmak zorunda kalmış. Sonradan, işten çıkarılmasına polisin yaptığı ihbarın sebep olduğu anlaşılmış. İşe alınması için tekrar yaptığı müracaat bir netice vermemiş. Belli bir işi olmadığı için, arkadaşları ondan polisin adamı diye şüphe- lenmişler ve münasebeti kesmişler onunla. Ticaret yapan bir arkadaşı, ona iki yıl bakmış. Bu arkada- şının ölmesi üzerine gene sıkıntıya düşmüş. Meyhanede ta- nıdığı bir adamla bir kum ocağı işletmişler. Durumu biraz düzelmiş. Sonra işleri gene bozulmuş. Artezyen kuyusu aç- ma işine başlamış. Elli dört yaşında, bir köye kuyu açmaya giderken, bindiği arabanın devrilmesi sonunda ölmüş. Ce- sedi altı saat yolda beklemiş. Ailesini zamanında bulama- dıkları için köyün mezarlığına gömmüşler. Kâğıtları arasın- da iki şiir kitabı ve on dört hikâyesi bulunmuş. Ortağının eserlerini bastırmak teşebbüsü olumlu bir sonuç vermemiş. AHMET ÇEKİNGEN: 1922’de Uzakviran’da doğdu. Şirin bir sahil kasabası olan Uzakviran’da altı yaşına kadar kaldı. Babası mahkemede zabıt kâtibiydi. Annesi ev kadınıydı. İl- kokulu vilayet merkezinde bitirdi. Okul müsameresinde Cengiz Han rolüne çıktı. Ortaokulda kimyadan bir sene 674 kaybetti. İyi uçurtma uçuramazdı. Hiç tanımadığı bir kıza sataştığı iddiasıyla, komşu mahallenin elebaşısından bir to- kat yedi. Kopya çektiği iddiasıyla okul disiplin kurulundan bir ihtar aldı. Liseyi, başka bir vilayet merkezinde okudu. Bu sıralarda sinemaya merak sardı. Sinema biletlerinin ar- kasına, gördüğü filmlerin adlarını, gittiği gün ve saati yaza- rak bir defterin içinde biriktiriyordu. Aynı evde oturan fen memuru Sedat Beyin oğlu Salih’ten aldığı Bin Bir Roman cildini kaybetti: darıldılar. Ayrıca, orta birden lise sona ka- dar, altı eldiven -çift- iki atkı, üç okul kasketi ve bir çanta - içindeki kitap ve defterlerle birlikte- kaybetti. Liseyi bitirmedi. Askerde yazıcı oldu. Büyük şehirlerden birinde yaptığı askerliği sırasında, hafta sonları bir akraba- sının evine gidiyordu. Bir keresinde, akrabası olan kadının, asker elbiselerinin kokusunu gidermek maksadıyla odanın pencerelerini açarak içerisini havalandırmakta olduğunu gördüğü için bir daha bu eve uğramadı. Bir arkadaşının evinde kalmaya başladı. Yıllık iznini de başka bir arkadaşı- nın evinde geçirdi. Orada, arkadaşının kızkardeşine -tanıdı- ğı ilk kız- âşık oldu. Birlikte, altı kere elele dolaştılar. İzin- den dönünce kızı unuttu. Nöbette uyuduğu için iki gün ha- pis yattı. Macera romanları okumayı seviyordu. Pazar günleri -as- kerliği sırasında- şehir kütüphanesine giderdi. Bir keresinde kütüphaneci kıza, birlikte sinemaya gitmelerini teklif etti: reddedildi. Bir daha aynı kütüphaneye gidemedi. Kıza bir gün yolda rastladı: nasıl olduğunu anlayamadığı bir şekilde sinemaya gittiler. Dönüşte, hava kararmak üzereyken tenha bir sokakta -sokakta kimse yoktu- kızı öptü, öptüğü ilk kız. İki kere daha buluştular. Sonra kızı aramadı. (Kızdan çok hoşlanmamıştı.) O gün -kızı ilk gördüğü ve öptüğü gün- kıtaya dönmekte geciktiği için, dört gün hapis yattı. Böyle işleri idare etmesini beceremiyordu.
Macera romanları okumayı bıraktı. Mizah dergileri alma- ya başladı; ayda bir tane. Bütün karikatüristlerin adlarını ve imzalarını ezbere biliyordu. Bölükteki arkadaşlarının kari- katürlerini çizmeye heveslendi. Benzetemediğini söylemele- ri üzerine hevesi kırıldı ve bıraktı. (Denildiğine göre, çizdi- ği yüzlerin hepsi birbirine benziyordu. İnsan yüzünün fark- lı özelliklerini göremiyordu.) Bunun üzerine tarihî roman- lar okumaya başladı. Bir süre sonra kendisi de gizlice bir roman yazmaya başladı: Akıncı Türkler. Bilgi edinmek için tekrar kütüphaneye gitmeye başladı. Aynı kızla karşılaştı. Hiçbir şey olmamış gibi bu kızla yeniden münasebet kurdu. (Kız ona geçmişi hatırlatmamıştı.) Nişanlandılar. Nişan gü- nü ilk defa içki içti ve sarhoş oldu; alaturka şarkı söyledi ve yazdığı bir şiiri herkesin içinde okudu. Gene herkesin için- de, nişanlısını yanağından öptü. Terhis oldu ve evlenmekten korktuğu için nişanlısına bir mektup göndererek durumunu izah etti. Mektubuna cevap gelmedi. Babası emekliye ayrılmıştı; bir bakkal dükkânı iş- letiyordu. İşleri kötü gidiyordu. Babasını kandırmayı becer- di ve ona bir kitapçı dükkânı açtırdı. (Bakkal dükkânından kalan erzakı evde yediler.) Kitap almak için dükkâna gelen bir adamın vasıtasıyla tanıştığı ortaokul Türkçe öğretmeni- nin şiir ve hikâyelerini basmak için bir yayınevi kurdu. İki kitap birden bastırdı. Kitaplar satılmadı. Kiloyla verdiler. Şehrin belediye reisi, hikâyelerden birinde manevî şahsiyeti- nin tahkir edildiği iddiasıyla dava açtı. Dava dört yıl sürdü. Babası onu, bir akrabasının kızıyla nişanladı. Nişan gece- si, göğsünde bir tuhaflık hissetti; kimseye belli etmemeye çalıştı. Eve dönünce, göğsündeki boşluğun yukarılara çık- tığını duyarak gece yarısı babasını uyandırdı. Babasının sorduğu sorulara cevap veremedi. Konuşamıyordu; aklına bir şey gelmiyordu. Büyük şehire götürdüler onu. Hususi bir hastaneye yatırdılar. Çok zayıf olduğu için hastaneye
yatırmışlardı: kendisi öyle biliyordu. Fakat gene de durum- da bir gariplik seziyordu. Bir gece hastaneden kaçtı, eve döndü. Yakalamaya geldikleri zaman çok direndi. Gelenler onu kandırmak için, polis olduklarını ve belediye reisinin açtığı dava dolayısıyla ifadesini alacaklarını söylediler; bu- nun üzerine karakola gitmeye razı oldu. (Polisten çok kor- kardı.) Otomobilin karakola değil de şehir dışına doğru yol aldığını görünce aldatıldığını anladı. Su içmek için arabayı durdurdukları sırada kaçmaya çalıştı: bu arada, zayıflığına rağmen, adamlardan birini de yere serdi. Sonra, başına vur- dular. Hastanede kendine geldiği zaman çocuk gibi ağladı. Babasından nefret etti. Bütün gücüyle yemek yiyerek şiş- manlamaya çalıştı. İki kilo daha alırsa çıkabileceğini söylü- yorlardı. Hastabakıcılardan birine bir mektup verdi: kütüp- hanede çalışan eski nişanlısına götürmesini söyledi. Mek- tubun yerine gidip gitmediğinden hiçbir zaman emin ola- madı. Hastanede çok vakti vardı: durmadan düşünüyordu. Has- tanede kalış sebeplerini bulmaya çalışıyordu: Bu zayıflık hi- kâyesine artık pek inanmıyordu. Belki de evlenmeye yanaş- madığı için onu hastaneden çıkarmıyorlardı. Evlenmekten her zaman korkmuştu. Evlenmek, birleşmek, bir arada ya- şamak düşüncesi onu titretiyordu. Evlenmek, evlenmek: bu kelimeye birçok anlam vermeye başladı. Birçok kelimeye, birden fazla anlam vermeye başlamıştı. Her zaman evlen- mekten kaçmıştı. Önce, okulla evliliği uzun sürmemişti: okulu bırakmıştı. Bunun için kızıyorlardı ona. Askerlikle evliliği sırasında da sık sık kaçtığı için hapis yatmıştı. Kü- tüphaneci kıza karşı da suçluydu. Son evlilikten de hastalık bahanesiyle kurtulmaya çalışmıştı. Doğruyu söylemiş ol- saydı bütün bunlar başına gelmeyecekti. Bu hastanede, bu garip bakışlı insanlar arasında kalmak, evlilikten de kötüy- dü. Kimsenin -ondan başka kimsenin- aklı başında değildi.
Başhekime bir dilekçe yazarak durumunu açıkça anlattı. Artık herkesle ve her şeyle evlenmek istiyordu. Yaşı geçtiği için artık liseyle evlenemezdi; üniversiteyle evlenmek isti- yordu. Sonra da kütüphaneci kızla, hayır ondan önce arka- daşının kızkardeşiyle, sonra da akrabası olan kızla, sırayla evlenmek istiyordu. Hepsiyle birden evlenmeye de razı ola- bilirdi. Bütün bu evlenmelerin aynı mahiyette olmadığını biliyordu. Aklı başındaydı. Roman yazmış olduğunu bilme- yenler, belki ona cahilin biri gözüyle bakabilirlerdi: fakat, maddi ve manevi evlilikler olduğunu çok iyi biliyordu. Her şeye aklı yatıyordu. Bir örnek vermesi gerekirse, üniversi- teyle evliliğin elbette manevi evlilik olduğunun farkınday- dı. Önce manevi evlilikleri yapacaktı. Bütün bu hususları, açık ve temiz bir ifadeyle dilekçesinde belirtmeye çalıştı. Düzgün olması için dilekçeyi dört kere baştan yazdı. Bazı satırlarda dalıp gidiyor ve tekrar düşüncelerini toplaması saatler sürüyordu. Çok zayıf düşmüştü: yazacak gücü kal- mamıştı. Kâğıt -o kadar dikkat ettiği halde- lekelerle dol- muştu; bir keresinde de silerken yırtıldı. Mürekkebi, yumu- şak bir silgiyle silmek çok zor oluyordu. Lekelerin de nere- den geldiğini bir türlü anlayamıyordu. Hastabakıcı, bu di- lekçeyi başhekime verirse, muamelenin uzayacağını, hasta- neden çıkmasının büsbütün güçleşeceğini söyledi. Dilekçe- yi sakladı; ümidi kırıldı. Doktorun odasından çaldığı bir tüp ilacı yuttu. Uzun aylar, gerçek bir hasta gibi yatakta yattı. İyileşince babası onu hastaneden çıkardı. Kitapçı dükkânı kapanmıştı. Tuhafiyeci dükkânı açılmış- tı. Borçlar sürüp gidiyordu. Babası onu kasaya oturttu. Bü- tün gün başını kaldırmadan sayılarla uğraşıyor, hesap yapı- yordu. Sinema tutkusu yeniden başladı. Her gün bir film görüyordu. Yerli filmlere alıştı. Artistlerin adlarını bir liste- ye yazmıştı. Her gördüğü filmden sonra listeye işaretler ko- yuyordu. Otuz dokuz işaretle birinci olan artistin büyük bir
resmini odasına astı. Fakat bu oyuncunun evlenmesi üzeri- ne resmi kaldırdı. Sonra, şüphelenmemeleri için tekrar astı. Alacaklılar geldiği zaman dükkânın arka odasına gidiyordu. Dükkâna mal almak için büyük şehre gidince kütüphaneye uğradı. Bir saat kadar kapının önünde dolaştıktan sonra içeri girdi. Kız yoktu. Yeni memurlar kızı hatırlamıyorlardı. Hastanede ne kadar yattığını bilmediği için aradan kaç yıl geçtiğini hesaplayamıyordu. Dönerken, başının arkasına bir ağrı saplandığını duydu. Ağrı bütün gün sürdü. Babasının yanına dönmek istedi hemen. Otelin girişinde yığılıp kaldı. Hastaneye kaldırdılar. Sabaha karşı hastanede öldü. HÜSNÜ ERGEÇ: Doğduğu yeri ve doğum tarihini bilmi- yordu. Babası onu bir hastaneye bırakmış ve bir daha gö- rünmemişti. Hastabakıcının çocuğu kayıt yapmadan kabul etmesi nedeniyle adı da bilinmiyordu. Aynı koğuşta yatan büfeci Kirkor onu yanına aldı. Genç yaşta ölen arkadaşı ve ortağı Hüsnü’nün adını verdi. Ergeç ailesini bulacağım, di- yordu. Soyadını da bu vesileyle almıştır. Kirkor, kaçakçılık- tan hapse girdiği zaman Hüsnü’yü bir arkadaşının evine bı- raktı. Hüsnü, o sıralarda dokuz yaşlarındaydı ve okula git- miyordu, okuma yazma bilmiyordu. Bu evde çok dayak yi- yen Hüsnü, bir gece evden kaçtı. Polis onu yakaladı ve Hüsnü bir süre çocuksuz ailelerin evlerinde kaldı. Hüsnü bu insanları anlayamıyordu. Çocukları olmadığı için onu alıyorlar, sonra da durmadan dövüyorlardı. Son kaçtığı ev- den çıktığı sırada yolda rastladığı bir imam, onu evine gö- türdü. İmamın da kimsesi yoktu. Hüsnü’ye iyi baktı ve eski yazıyı öğretti. Birlikte evlere giderek Kur’an okuyorlardı. Sesi güzeldi. Ut çalmasını da öğrendi. Bir yandan da dur- madan eski harflerle basılmış din kitapları okuyordu. Ma- halle kahvesinde, insanlara yapılan haksızlıklardan bahse- den bir marangoz, onunla ilgilendi: Hüsnü’ye yeni harflerle 679 okuma yazma öğretti. Marangozun verdiği yasak kitaplar Hüsnü’nün dine olan bağlılığını zayıflattı. İmamla yaptığı bir tartışmadan sonra onun evinden ayrıldı. Yeni kurulan bir gecekondu semtindeki bir aşevine gar- son olarak girdi. Müşterilerle yaptığı konuşmalar yüzün- den, ihbar üzerine götürüldüğü karakolda dayak yedi ve işinden atıldı. Bir süre kahvelerde ve meyhanelerde tomba- lacılık, seyyar satıcılık, sinemalarda yer göstericiliği, sirk- lerde gişe memurluğu yaptı. Biriktirdiği bin beş yüz lira kadar bir parayla, apartman inşaatlarının yoğun olduğu bir bölgede işçiler için bir aşevi açtı. Aşçı bir arkadaşıyla bir- likte çalışıyorlardı. Dükkânı donatmak için borçlanmışlar- dı. Hüsnü -kendi lokantasında- sabahtan gece yarısına ka- dar çalışıyor, bulaşıkçılık, garsonluk, alışveriş yapıyor, seb- ze ayıklıyor, örtü yıkıyordu. Borçlar bitmiyordu. Buzdolabı pahalıya gelmişti. Bir on bin liraları olsaydı, çok daha ko- lay yürüyecekti işler. Yürümedi. İcra memurları buzdolabı- nı götürdüler sonunda. Tekrar yer göstericiliğe başladı si- nemalarda. Elle yazıp çoğalttığı bir beyanname yüzünden yakalandı, bir buçuk seneye mahkûm oldu. Hapiste verem olduğu anlaşıldı. Hastaneye yatırıldı. Oradan kaçmak ister- ken, jandarmalar tarafından vuruldu. Cezası bir yıl artırıl- dı. Hapisten çıktıktan sonra, inşaatlarda amelelik etmek is- tedi. Hastalığı ve mahkûmiyeti yüzünden başaramadı. Gar- sonluğa başladı yeniden. Eski mesleklerinden bir türlü kurtulamıyordu. Garsonların yüzde onlarını vermediği ge- rekçesiyle arkadaşlarını patrona karşı ayaklandırdı. Sonun- da patron yüzde onları vermeye razı oldu ve Hüsnü işten atıldı. Birikmiş olan yüzde onlarını aldığı için üç ay kadar işsiz yaşayabildi. Bu arada meyhanelerde edebiyatçılarla tanıştı. Onların teşvikiyle yeni çıkan bir dergiye iki yazı yazdı. O sırada parası bitti. Küçük bir meyhane açmak için tasarıları
vardı. Bazı arkadaşlarıyla temastaydı. Bir gün berberde tıraş olurken ağzından kan boşandı. Üstü başı ve koltuklar kan içinde kaldı. Hastaneye giderken cankurtaranda öldü. Yazı- larını basan dergi, siyah çerçeve içinde bir resmini koydu. Meyhanede içtiği arkadaşları ve edebiyatçılarla yapılan bir röportaj da yayımlandı ayrıca. NAZMİYE ERDOĞDU: Babası erkek çocuk istiyordu. Adını da koymuştu: Nazmi. Kız doğunca, kızgınlığından hemen trene atlayıp teftişe çıktı. İki istasyon sonra trenden inerek evine telgraf çekti: kızın adını Nazmiye koyun. Baş- ka çocukları olmadı. Nazmiye bir erkek çocuk gibi büyü- tüldü. Daha doğrusu büyütülmeye çalışıldı. Zayıf, nahif, hastalıklı bir çocuktu. İlkokuldan sonra enstitüye verdiler: bitiremedi. On altı yaşında bir piyade yüzbaşısıyla evlendir- diler: daha doğrusu nikâhladılar. Düğünden önce, iki taraf aileleri arasında çeyiz yüzünden bir anlaşmazlık çıktı ve Nazmiye babasının evine döndü. Yastıklara güzel yağlıboya resimler yapıyordu. Babası İs- tanbul’a tayin olunca onu akademiye yazdırdı. Atölyede, tek başına bir köşeye çekilir, sonsuz natürmortlar yapardı. Akademide okurken bir demir tüccarının oğluyla nişanlan- dılar. Delikanlı, düğüne bir ay kala otomobil kazasında can verdi. İki ay sonra da oğlanın babası iflas etti. Nazmiye, ar- tık evlenme sözü duymak istemediğini söyleyerek duvarları tablolarıyla doldurmaya başladı. Akademiyi bırakmıştı. Bir hayır derneğine üye oldu. Balo piyangoları için işlemeli mendiller ve çeşitli eşya hazırladı. Baloda dernek başkanı- nın oğluyla iki kere dansetti. Derneğin rozet gününde yaka- sına rozet taktığı iriyarı bir genç adam peşini bırakmadı ve onu güzel bulduğunu söyledi. Genç adamın söylediklerine bir karşılık veremediği için sonunda onunla bir pastaneye gitmeye razı oldu. Birlikte dolaşmaya başladılar. Genç adam 681 boksördü ve bir nakliyat şirketinde ambar memurluğu ya- pıyordu. Nazmiye’yi maçlara götürdü. Maçlarından önce, genç boksör için yatağında saatlerce dua ediyordu. Din ki- tapları okuyordu. Namaz kılmasını öğrenmişti. Yaşlı kadın- ların bazı toplantılarına katılıyordu. Fala inanıyordu ve ruh çağırma oturumlarına katılıyordu. Gözlerinin rengi koyu olduğu için onu medyum yapmıyorlardı ve buna üzülüyor- du. Toplantıları idare eden Lütfiye Hanım, onun falına bak- mış ve üç kere evleneceğini söylemişti. Bu konuda Türkçe kitapların yetersiz olduğunu görerek İngilizce öğrenmeye başladı. Londra’daki mistik cemiyetlere mektuplar yazarak kitaplar getirtti. Madame Blavatsky ve Alistair Crowley’in kitaplarını okudu. Bu tutkusu yüzünden boksörle arası açıldı ve ayrıldılar. Oysa, boksörü seviyordu. Genç adamın kendisine dönmesi için büyüler yaptırdı. İngilizce’yi ilerletmişti. Ruh mecmualarına tercümeler ya- pıyordu. Bir derginin sahibi, onun hevesli olduğunu görün- ce, yazı işlerine yardım etmesini istedi. Yazıları matbaaya götürdüğü gün başmürettiple tanıştı. Arkadaş oldular. Es- mer, dev gibi bir adamdı. Boksöre benziyordu. Hemen Naz- miye’yle, batıl inanışlar konusunda tartışmaya girişti. Onun batıl inançlarıyla alay etti ve insanlara ekmek ve sevginin gerekli olduğunu söyledi. Onun gibi akıllı bir kızın uyutul- duğunu ileri sürdü. Nazmiye’nin yabancı dil bildiğini öğre- nince, kendisinde bazı gizli kitaplar olduğunu ve Nazmi- ye’nin bu kitapları kendisine okumasını istediğini, söyledi. Birlikte yaşamaya başladılar. Okuduğu kitaplar, Nazmiye üzerinde derin etkiler yaptı. Genç adam, gizli toplantılara gidiyordu. Nazmiye, yatağında -genç adamın evinde kalı- yordu artık, evini terketmişti- genç adam için dua ediyor, bir yandan da onun verdiği kitaplardan tercümeler yazıyor, daktiloda çoğaltarak kitap hazırlıyordu. İsa’nın sosyal yö- nünü anlatan bir makale yazdı; fakat gönderdiği dergide ba-
sılmadı yazısı. Mürettip, onu da toplantılara götürdü. Ora- da genç bir felsefe öğrencisi Nazmiye’yle ilgilendi. Onunla dolaşmaya başladı. Mürettip duruma göz yumdu; fakat bazı yobaz arkadaşları bunu bir şeref meselesi yaptılar ve genç öğrenci aralarından atıldı. Nazmiye de onunla birlikte top- luluğun dışında kaldı. Felsefe öğrencisine mistik düşüncelerini aşılamaya çalıştı ve birlikte Tibet’e gitmelerini teklif etti. Bu sırada babası öl- müştü, biraz para bırakmıştı. Felsefe öğrencisi onunla gel- meyi kabul etmedi. Nazmiye de yalnız başına Paris’e gitti. Tibet uzak gelmişti. Paris’te porselen ithalatçısı bir Türkle tanıştı. Adam karı- sını yeni kaybetmişti ve sivri demir parmaklıklara karşı bir korkusu vardı. Paris’te tedavi oluyordu. Nazmiye ona, ina- nışlarından bahsetti. Adama, mistik bir yola girerse kurtu- labileceğini anlattı. Fakir insanların ıstırapları da porselen tüccarını üzüyordu ayrıca. Servetini onlara dağıtmak isti- yordu. Genç kadın, kişisel çabaların olumlu bir sonuç ver- meyeceğini ileri sürerek genç adamı rahatlattı. Birlikte kili- seleri dolaştılar. Nazmiye, tüccarın kaldığı eve yerleşti, ye- niden resim yapmaya başladı. Fransızca öğrendi. Kütüpha- nelere giderek, mistik işaretler hakkında bir çalışma yaptı. Mistik sembollerin orijini üzerine bir kitap hazırladı, bütün resimlerini kendi çizdi kitabın. Tüccar, kitabı Paris’te bas- tırmayı düşünüyordu; fakat bir iş için yurda dönmesi ge- rekti ve bir ay sonra da Paris’e gelmeye hazırlanırken kalp durmasından öldü. Nazmiye de parası bitince Paris’ten ay- rıldı. Dönmeden, son parasıyla bir kilisede porselen ithalat- çısı için ruhani bir ayin yaptırdı. Dönüşünü annesine bil- dirmişti. Fakat trenden çıkmadı. Nazmiye’yi bulmak için yapılan bütün araştırmalar bir fayda vermedi. Annesi, o za- mandan beri, dönüşünü bekliyor. 683 Tutunamayanların peşine takılıp gitmişim. Bu insanlarla yaşamak nasıl olurdu acaba? Onları anladığımı, yaşantıları- na katılmak istediğimi söylerdim. Her birinin arkasından sürüklenirdim bir süre. Hiçbir yaşantıyı bitiremezdik. Hiç- birisinin yaşantısı bitmiyor ki. Yarabbim ne güzel olacaktı! Sonunu bilmemenin, sonu olmadığını bilmenin güzelliğini yaşardım. Hiç bitmeyecek yarım yamalak yaşantıların özle- mi var içimde. Her an tehlike, her an belirsizlik. Hiçbir ma- ceraya değişmezdim onların yaşantılarını. Bütün tutunama- yanları birden görür gibiyim: aslında hiçbirini görmemiş ol- sam bile. Tereddütlerinin resimlerini çizerdim yüzlerine ba- karak. Soluk ve düz çizgiler çizerdim. Ahmet Çekingen’in birbirine benzeyen karikatürleri gibi. Gerçek dünyada yaşamış ve onlarla boy ölçüşebilecek bir tek insan tanıyorum: gümrükçü ve ressam Rousseau. Onun hayatı bir masal gibi geliyor bana. Sanki biri, Rousseau’nun resimlerini gördükten sonra uydurmuş onun hayat hikâye- sini. Böyle yaşasaydı uygun olurdu demiş. Ben uydurmuş olmak isterdim. Bütün bildiğim bir resim albümünde onun için yazılmış kısa bir önsöz. Hayatına dair birkaç söz. Bu sözler bana o kadar yakın geldi ki, Rousseau’yu daha ayrın- tılı tanımak için başka kitapları karıştırıp yeni şeyler öğren- mekten çekindim. Gereğinden fazla bilmekten korktum onun hakkında. Görünüşte Rousseau gibi yaşamak belki kolaydı; içim Rousseau gibi olmadıktan sonra neye yarar? Yorgunum: artık bu konuda yazmak istemiyorum. Tutu- namayanlardan bahsetmek içimi tüketiyor. Onları biraz ra- hat bırakmalıyım. İçimde daha gelişmelerine fırsat verme- liyim. Kimbilir daha bilmediğim ne yönleri vardır? Onlar gibi sakin, acelesiz, beklemeliyim. En telaşlı görünenlerin- de bile bulunan başka türlü bir sakinliğe bırakmalıyım iç dünyamı.
Rousseau dünyanın en büyük adamı. Ressam olanı. 684 Onun yerine koyacak kimse bulamıyorum. İnanmış insan. Bugünlerde bütün meselem bu oldu. Saatlerce resimlerini seyrediyorum. Bir kusur bulamıyorum. Hakkındaki yazıyı tekrar tekrar okuyorum. Bir açık nokta bulamıyorum. Res- samların İsa’sı. Yapmacığın eseri yok onda. Ne hayatında ne de sanatında. Bu konuda yazmak zor. İnsan hissedebilir ancak. Bizde de böyle bir ressam olsaydı: onun gibi eşsiz bir ki- şiliği olan biri ya da bize göre bir Rousseau olsaydı canım. HÜSEYİN BEZENEL: Türk ressam ve tutunamayanı. Sa- nayi-i Nefise mektebinde okudu. Osman Hamdi Beyin tesi- rinde yetişti. Maarif Nezaretinin açtığı bir müsabakayı, “Su- daki Halkalar” isimli pentürüyle kazandı ve bir sene müd- detle Paris’e gönderildi. Orada, daha ziyade Changot ve Du- valier gibi ikinci sınıf ressamların atölyelerinde çalıştı. Re- sim müzelerine ve galerilerine -duhuliye meccani olmadığı için- fazla gidemedi ve bu sebeple yeni cereyanları pek ta- kip edemedi. Paris’ten temin ettiği bir bursla Berlin’e geçti ve Alman romantiklerinin tesiriyle müfrit iptidai renkler kullandı. Bu devresindeki eserlerinde bilhassa kırmızı ren- gin hakimiyeti hissedilir. Harbı Umumiyi Berlin’de geçirdi. Almanların mağlubiyeti üzerine tekrar Paris’e avdet etti. Ba- zı galerileri ziyaret ederek, muasır cereyanları takriben otuz beş sene kadar geriden takibe başladı. Esasen, Sanayi-i Ne- fise Mektebinde öğrendikleriyle vardığı yer, daha gerilere isabet ediyordu. Fakat Harbı Umuminin Avrupa sanatına tahmil ettiği inhitat sebebiyle -bazı unsurları biraz aceleye getirmiş bile olsa- terakkiye muvaffak olmuş ve romantizmi geride bırakarak, empresyonizmin son safhalarına varmıştı. O sıralarda Picasso’nun ismini dahi duymamış olması, an- cak bir talihsizlik olarak vasıflandırılabilir. Cumhuriyetin ilanıyla anayurda dönünce de bu cereyanlar hakkında onu 685 uyaran bulunmadığı için, bir dereceye kadar mazur görüle- bilir. Soyadı kanunu çıkınca diğer meslektaşları gibi, sanatı- na uygun bir soyadı aldı. Hiç evlenmedi ve bir daha yurt dı- şına çıkma fırsatını bulamadı. Bununla birlikte, Paris’te ta- nıyamadığı modern resim sanatını Avrupa’ya gidenler saye- sinde Türkiye’de öğrenmek imkânına kavuştu. Oysa, yurda döndüğü sıralarda, yapmakta olduğu empresyonist resim- ler, oldukça yeni sayılıyordu. Fakat, Berlin’de edindiği renk anlayışını değiştirmeyi başaramadığı için zamanla gölgede kaldı. Kübizm ve fütürizm akımlarının etkisiyle yaptığı re- simler cidden hazindi. Aynı süre içinde dört beş akımı bir- den atlamasını becerenlerin alaylarına uğruyordu. Bir dergi- de yazdığı “İnsan Düşmanı Resim” makalesiyle modern res- me karşı bütünüyle cephe aldı ve tekrar romantik devreye dönerek, yenicilere şiddetle tepki gösterdiğini açıkça belirt- mek istedi. Akademideki atölyesinde bir iki öğrenci çalışıyordu. Bun- lar da öteki atölyelere giremeyenlerdi. Bir süre sakal bıraktı; sonra ondan da vazgeçti. Beşiktaş’ta harap bir evde oturu- yordu. Akademideki bir tartışmada “çağdışı” olmakla suç- landı. Yeni deyimleri pek iyi anlayamadığı için, kendisine saldırıda bulunulduğundan başka bir şey çıkaramadı bu sözden. Borç harç bastırdığı “Perspektifin Esasları” adlı ki- tabı kaldırıma düştü. “Büyük Ressamlar”sa acınacak bir ki- taptı. Baskının kötülüğü yüzünden, resimlerin ne olduğu bile anlaşılmıyordu. Beşiktaş’taki eski evi kat karşılığı sattı ve bir dairesine yerleşmeye karar verdi. Bina üç yıl sürdü. Sonunda, yeşil ve pembe badanalı odalardan meydana ge- len bir daireye kavuştu. Çarşıdaki bir meyhaneye giderek, kendini içkiye vermek istedi. Midesi izin vermedi. Altı ay hastanede yattı. Hüseyin Bey, sen artık bu işleri kaldıracak yaşta bir adam mısın? sö- zü çok ağırına gidiyordu. Ihlamur’da bir arsasını sattı: ken-
di başına bir apartman yaptırmak istiyordu. Gece geç vakit- lere kadar oturuyor, süslü bina cepheleri, kesitleri çiziyor- du. Yeğeni, bazen onu ziyaret eder ve masanın başında, ko- nuşmadan saatlerce çalışmasını hayretle seyrederdi. Artık yaşlandığı için elleri titriyor, şekilleri çinilerken, her tarafı- na mürekkep damlatıyordu. Şömineler, süslü konsollar, ka- bartma süsler, projenin her tarafını dolduruyordu. Fakat, yaptığı değişiklikler yüzünden projeyi bitirmek mümkün olmuyordu. Yeğenini yanına oturtur, perspektif kuralların- dan uzun uzun bahsederek çizer dururdu. Yeğeninin mü- hendis mektebine gitmesiyle gurur duyuyor, ona sık sık pergel takımları, T cetvelleri hediye ediyordu. Şişman ve bi- raz aptal görünüşlü bir gençti bu yeğen. Bir akşam Hüseyin Beyin evine gittiği zaman uzun uzun çaldığı halde kapı açıl- madı. Mutfak kapısının anahtarı onda dururdu. Anahtarla kapıyı açıp mutfağa girdi. Amcası onun için buzdolabında daima yiyecek birşeyler bulundururdu. Biraz yiyip içtikten sonra salon-salamanjeye girdiği zaman amcasını çalışma masasının başında bir projenin üstüne yaslanmış bir du- rumda ölü buldu. Koca bir şişe çini mürekkebi projenin üs- tüne dökülmüştü. Çok şaşırmadı. Kapıyı kapatıp çıktı. İçimden geçenleri bilselerdi beni dünyanın bir numaralı vatandaşı sayarlardı. İnsanları dinlerken sıkıntılı bir görü- nüşüm vardı: sanki, her zaman onların sözlerini bitirmeleri- ni ve konuşma sırasının bana gelmesini sabırsızlıkla bekler- dim. Bana kalırsa, bu görünüş çok aldatıcıydı. Bana kalırsa, bana kalırsa... ne yazık hiç kalmadı bana. Benden önce dav- ranıp ne olduğumu, aslında ne kadar bencillik ettiğimi su- ratıma haykırdılar. Oysa, hepsiyle tek tek ne kadar ilgiliy- dim. İnsanlar benim için soyut kavramlar değildi. Birlikte bulunduğum sırada onlar için ayrı ayrı birşeyler yapmak is- teği ve bunun imkânsızlığı beni sarıyordu. Hangi birine ye- 687 tişecektim? Hemen ortaya çıkmaya korkuyordum. Her biri, bir öncekinden o kadar farklı bir davranış istiyordu ki. Ben, gene hepsine yetişmeye hazırdım. Fakat, birinin yardımına koşmak, onun düşüncelerini paylaşmak bir öncekine ihanet olacaktı. Bu nedenle çekingen davranıyordum. Aslında her gördüğüm insana kapılıyordum. Hemen onun gibi olmak, ona bütün varlığımı sunmak ve onun bütün varlığını içime almak istiyordum. Her an değişmeye hazırdım. Bu isteklerle ancak bir kişinin yaşantısına katılabilirdim bütün ömrümce. Buna da razıydım. Bunu da istemediler benden. Beni küçümsediler; kişiliklerine karıştığımı sandı- lar. Her türlü alçalmayı göze almıştım onlar için: her biriy- le, ondan öncekilerin bütününü bir yana bırakacak kadar yoğun bir yaşantıya girdim. Belki de kendi isteklerini çok ciddiye almıyorlardı; benim, bu isteklere verdiğim önemi, onlar vermiyordu. Şimdi bile, sözün gelişi böyle konuştu- ğumu sanıyorsunuz. Bütün meselenin Selim Işık olduğunu ileri sürüyorsunuz. Neden? En basit, en bayağı insanlar için bile, gözümün ucuyla şöyle bir gördüğüm insanlar için bile aynı duyguları besliyormuşum da ondan. Kendimi ileri sür- menin başka bir yoluymuş bu. İnsan, otobüs biletçisi ve re- isicumhurbaşkanı için aynı duyguları besleyebilirmiş; yal- nız genel anlamda olurmuş bu. Bütün insanlık için duyulan soyut bir sevgiymiş bu. Değil, değil! Size, sözümün eri ol- duğumu nasıl anlatsam? Biletçi dediğim zaman biletçi, re- isicumhurbaşkanı dediğim zaman da reisicumhurbaşkanı demek istediğimi, yalnız onu demek istediğimi, başka hiç- bir şey kasdetmediğimi belirtmenin hiçbir yolu yok mu? Yeni bir dilbilgisi kitabı çıktı mı bugünlerde? Öznenin, yüklemin filan başka bir düzen içinde yerleştirilmesini sağ- layarak beni istediğim anlama kavuşturacak böyle bir kitap. Ne diyorlarsa, yalnız onu demek isteyenler için geliştirilmiş düşünce ve ifade kuralları ne zaman bulunacak?
İnsanın, kendisi gibi olmak istemediği zamanlar da var- mış. Ben, her zaman kendileri gibi olmaları için baskı yapı- yormuşum onlara. Tek yönlü, can sıkıcı bir yaşantıya itiyor- muşum onları. Size yaranmanın bir yolunu bulamadım za- ten. Bunu da açıkça söyleseydiniz, seve seve katlanırdım her yönünüze. Seninle olmuyor, diye kestirip attınız. Zama- nın yetersizliğinden söz ettiniz. Oysa ben çoğu zaman ya- pacak bir iş bulamadım. Bu kadar zamanı siz ne yapıyordu- nuz? Biraz da siz öğretebilirdiniz bana. Önce alırdınız beni, istediğiniz biçime sokardınız, sonra da şöyle yap, böyle yap, derdiniz. Hangi kitaplar okunacaksa, daha önceden söyler- diniz. Tabiatı sevmiyorsun; eşyaya bakmasını bilmiyorsun. Tamam. Bütün otların adları ezberlenirdi, ay doğarken iç çekilirdi, duvarın üstündeki kedi okşanırdı (bu sırada yüze en canım bir ifade verilirdi); benim değişme gücüme kimse inanmadı. Sonunda ben de inanmadım. İşte böyle can sıkıcı biri oldum sonunda gerçekten. Ne yazık: siz beni gerçekten bir adam, ne bileyim, sizler gibi kişilik sahibi biri sandınız. Alışkanlıkları olan, çatalı şu şekilde tutup, filan yemeği fa- lan yemekten önce yemesini seven, yatakta belirli bir yatış biçimi alan, itiraz eden, bazı anlarda kimseyi görmeye ta- hammülü olmayan ve daha bir sürü özellik... Ben de kaç- tım, ihanet ettim. Bütün bu olamamak, yapamamak ve da- ha bilmem neler, başka türlü bir kişilik, başka türlü bir ka- lıplaşma... Ne haliniz varsa görün. Hastalığıma başlangıç kabul ettiğim gün, yani üniversite- de Güner’i görmeye gittiğim gün fakültenin koridorunda, bize ders vermiş olan bir profesöre rastlamıştım. İyi bir öğ- renci olmadığım halde -hele onun dersinden oldukça zayıf- tım- nedense beni hatırladı. Odasında birkaç dakika otur- duk. Bana üniversitenin daha iyi işlemesi için nasıl çalıştığı- nı anlattı. Benim de öğrenciliğim sırasında, bozuk düzen 689 hakkında düşüncelerim vardı: şimdi hatırlamakta zorluk çektiğim düşünceler. Birden, profesörün düşüncelerine ka- pılıverdim: oysa, etkili konuşmasını bilmezdi. Konuşurken, kelimelerin yarısını yutardı. Dersinin anlaşılmadığından ya- kınırdık: sertliğini de sevmezdik. Öğrencilerin alay konu- suydu. İçimi bir pişmanlığın sardığını hissettim: bu adamı yanlış anlamıştık. Neden öğrenciyken bunun farkına vara- mamıştım? (Şimdi siz, bütün duyduklarımı, adamın benim- le ilgilenmesine ve odasına çağırmasına bağlıyorsunuz: ne kadar ince düşüncelisiniz. Daha beter olun.) Pişmanlık duygusu geliştikçe gelişti içimde. Sonunda bu duygu tanınmaz bir biçime girdi. Profesörün yanına asistan olarak girmeye karar verdim. Beni hemen istemezdi herhal- de. Zarar yok: önce çalışır eksiklerimi tamamlardım. O za- mana kadar odacı olarak bile alabilirdi beni yanına (bu sıra- da odacı çaylarımızı getiriyordu: işte size, beni daha iyi tah- lil edebilmeniz için bir fırsat daha). Onun üniversite içinde istediği düzeni kurabilmesi için, üzerindeki bütün gereksiz yükleri ben sırtıma alacaktım. Gündelik işler yüzünden yazmaya fırsat bulamadığı kitapları daktilo edecek, tercü- meler yapacak, şekiller çizecektim. Şekillerin büyüklükleri- ni ve çizgi tekniğini düşünmeye başladım. Yazıları şablona yazmak soğuk bir ifade verecekti şekillere: en iyisi iki çizgi arasına elle yazmaktı. Bunun için de biraz çalışmalıydım. Şablonla yazsaydık daha iyi olurdu gibi bir düşünceye ka- pılmamalıydı. Baskı işine yardım edecektim elbette: bu ko- nuda oldukça tecrübeliydim. Bir dizgi yanlışı bile bulunma- yacaktı kitapta. Herkes, şekillerin güzelliği ve sayfa düzeni- nin üstünlüğünü kıskanacaktı. Matbaadan çıkmayacaktım. Onu dinlerken, bütün bunları düşünerek hafifçe gülümsü- yordum. Belki de benim resim konusundaki yeterliliğimden şüphelenecekti: ona teknik resim ödevlerimi gösterirdim önce. Annem de onları nereye kaldırmıştı acaba? Ayrıca o
zamandan beri çok ilerlemiştim. Hatta mimar bir arkadaş, bana, birlikte çalışmayı teklif etmişti. (Bu doğru değildi: fa- kat onu kandırabilmek için bu kadar yalan söyleyebilirdim. Aslında mimar arkadaşa teklifte bulunan bendim. Mesele ortada kalmıştı. Fakat profesörün iyiliği vardı işin ucunda. Ona yardım edebilmem için önce beni beğenmesi gereki- yordu.) Kitaptaki harf karakterlerinin seçimi de önemliydi. Birçok kitap, bu nedenle, öğrencinin gözüne sevimsiz görü- nüyordu. Kapak düzeni için de çok çalışacaktım. Bütün grafik kitaplarını, dergilerini karıştıracaktım. Kuşe karton kullanmamız şarttı. Bütün içimden geçenleri nasıl anlayabilirdi? Durgun ve dalgın bir tavırla sözlerini dinliyordum. Arada birkaç önemsiz söz mırıldanıyordum. İnsanlar arasında alışılmış yollar dışında bir anlaşma aracı bulunamaz mıydı? Buluna- mazdı. O zaman, daima kaybedeceklerdi. Hele beni bütü- nüyle kaybediyorlardı. Kitapları, kötü kapaklar içinde, ace- mice çizilmiş resimlerle dolu kâğıt yığınları olarak kalmaya mahkûmdu. Benden gerektiği gibi yararlanmasını bilmiyor- lardı. Bir başka yol bulunabilseydi, beni konuşturmayı bil- selerdi... Neron da anlaşılmadan ölmüş. Başkalarına karşı insafsız- mışım: ya kendime? Başkalarına da en az kendime gösterdi- ğim saygıyı duymak... bunun için mi suçluyorsunuz beni? Hiç olmazsa, bütün bunların bana da çok zararı dokundu- ğunu kabul etseniz. Kendimi de ihmal ettiğime inansanız. Hayır, öyle yapmıyorlar: karşıma geçip aptalca sırıtıyorlar. Özür dilerim: gülümsüyorlar. Kendimi boşuna da olsa, on- lar için harcadığımı söyleseler; bu çırpınışların, kendimi korumak için olduğunu insafsızca ileri sürmeseler. Küçüm- seyici gülümsemelerinin beni gece yarısı uykumdan uyan- dırdığını, sabaha kadar yatakta kıvrandırdığını bilseler. Bunu kendin istedin; sonuçlarına katlanmalısın, diyorlar.
Beni rahat bırakmıyorlar. Daha suçlu kimselerin, benim ka- dar cezalandırılmadan ellerini kollarını sallayarak insanla- rın arasında dolaşmasına göz yumuyorlar. Yalnız beni ceza- landırıyorlar. Üstelik, başıma gelenlere sabırla katlanmasını bilmediğim için hiçbir zaman azizlik mertebesine erişeme- yeceğimi suratıma haykırıyorlar. Bence suçlu, bana görevleri verendir. Altından kalkama- yacağım bir yükle beni ezendir. Hiçbir zaman bu görevleri yapmaya gönüllü olmadım. Kimsenin istekli olmaması üze- rine ve o sırada orada benden başkasının bulunmaması yü- zünden kabul etmek zorunda kaldım. İnsanlar, bu görevleri kabul etmemenin utancını yaşamasınlar diye (bu utancın çok korkunç bir duygu olduğunu tecrübelerimle biliyor- dum) onları bu acıdan kurtarmak istedim. Belki de, bana verilmeyen bir görevi, aptalca bir heyecanla ortaya atılarak yüklenmek zorunda kaldım. Belki de bu görevi bana ver- meyi akıllarından bile geçirmiyorlardı. Gerçek azizlerin önüne geçerek bu gülünç duruma kendi isteğimle düştüm: gülünç olmaktan bu kadar korktuğum halde. Şimdi bu çemberin içinden çıkamıyorum. Günün birinde, başıma bir felaket gelirse, işte bu nedenle acımayacaklar bana. Başını zorla belaya soktuğu için, hiçbir hafifletici sebep görülme- di, diyecekler. Beni mahkûm edecekler. Oysa ben, bir za- manlar bütün dünyayı yargılamaya kalkmıştım. O zaman kudret bendeydi: zayıf ve kararsız davrandım. Onlara sert davranmasını bilemedim. Bunun da cezasını çekeceğim ay- rıca. Yargılanmış olmanın bütün acısı ve insafsızlığıyla yar- gılayacaklar beni. Onlar, onlar, onlar, dedim. Sen, sen, sen.. diyecekler. Benim gibi duygularına kapılmayacaklar. So- ğukkanlı bir bilirkişi tavrıyla canıma okuyacaklar. Canıma okuyacaklar aziz İsa. Korkuyorum, kaçmak istiyorum. Suç- lu sandalyesine oturmak istemiyorum. İsyan ediyorum; geriye dönmeme izin verilmesini istiyo-
rum. Gerçek hürriyeti tanımadığım için cezadan korkuyo- rum. Bütün hayatımca cezalıydım: durmadan bir kafesin içinde dolaştım. Gittiğim her yere, üstü kapalı, demir par- maklıklı bu kafesi taşıdım. Bütün dünyayı parmaklıkların arasından seyrettim. Sizinle aramızda bulunan bu demir parmaklıkların varlığını her an duydum. Sizleri istediğiniz biçimde, önyargılardan uzak bir biçimde değerlendiremeyi- şimde bu parmaklıkların payı büyüktür. Bu parmaklıklar yüzünden, dar görüşlü ve korkak bir hayvan gibi yaşadım. Hayvan diyorsun: altın yeleli bir arslan demek istemiyor- sun herhalde. Hayır, aslan demek istemiyorum. Ben yerimi bilirim.
Son günlerde eli tabancalı adam bana hayatımda bir kere olsun şerefli bir hareket yapmamı teklif ediyor ve ben onu kafamdan uzaklaştırmak için bin bir hileye başvuruyorum. Tutunamayanları filan araya sokuyorum: bu arada kendime de acındırmak istiyorum. Tutunamayanlar arasında şerefli bir yeri olan Süleyman Kargı’yı da anmak isterim. (Bütün tanıdıklarımı ölmüş gibi düşünüyorum nedense. Hepsi için anma törenleri düzen- lemek istiyorum. Hepsi de, sizden iyi olmasın çok iyi in- sandı.)
SÜLEYMAN KARGI: 1922’de Kıbrıs’ın yeşil bir kasaba- sında dünyaya geldi. Küçük yaşta Anadolu’ya göç etti. İlko- kulu bitirdikten sonra sanat enstitüsüne giderek duvarcı us- tası olmak üzere eğitim gördü. Bünyesinin zayıflığı yüzün- den inşaatlarda kısa bir süre çalışabildi. Bir gün tuğla taşır- ken apandisiti patladı ve ölümden zor kurtuldu. İyileşmesi- ni Tanrının kudretine bağladı ve eski yazı öğrenerek kendi- sini din adamı olarak yetiştirmeye başladı. Köyleri gezerek vaizlik yaptı. Güney illerinde sıtmaya tutuldu ve tedavi için
gönderildiği hastanede yanındaki yatakta yatan bir teknis- yenin tavsiyesine uyarak öğrenimini tamamlamak için tek- niker okuluna girdi. Bu sıralarda, ilahi biçiminde şiirler ya- zıyordu. Kadınlara duyduğu ilgiyi yenemeyeceğini anlayın- ca din işlerini bıraktı. Basit kadınlarla küçük maceralar ya- şadı. Aynı zamanda felsefeye de merak sarmıştı. Elinde kita- bı, parklara gidiyor ve bu arada parka gelen kadınlarla ilgi- lenerek maceralarını sürdürmeye çalışıyordu. Kadınlardan bir iki küçük hastalık da kaptı. Ayrıca, onlara felsefeden bahsetmek fırsatını da bulamıyordu. Kadınlar arasında, gü- zel çirkin diye bir ayrım yapmaması başarısını kolaylaştırı- yordu.
İşinde titizdi. Zevkli giyinmezdi. Fakat parka giderken muhakkak tıraş olur, temiz gömlek giyer ve ayakkabılarını boyatırdı. İçkiyi sevmekle birlikte, kadınlar yüzünden bu tutkusuna fazla para ayıramıyordu. Tekniker okulunu bitir- dikten sonra girdiği ilk işte eline üç yüz kırk sekiz lira geçi- yordu. Bir arkadaşıyla paylaştığı eve altmış beş lira kira ve- riyordu. (Eve bir kadınla geldiği zaman arkadaşının evde bulunmamasını sağlamak çok güç oluyordu.) İçki ve kadın için ayda en çok yüz yirmi lira ayırabiliyordu. Tutumlu ol- duğu için, bir yıl içinde üç yıllık kira fazlasını biriktirerek tek başına bir oda tutmayı başardı. Bu sıralarda kadınlara il- gisi biraz gevşediğinden, onlarla ilişkiyi altı ay kadar bütü- nüyle kesti. Kant’ın metodunu uyguluyordu. Saçları beyazlaşmaya başlamıştı. Hem de sanatkârlar gibi şakakları kırlaşacağı yerde, saçlarının arkası beyazlaşıyor- du. Uzun tereddütlerden sonra saçlarını boyamaya karar verdi. Bıyıklarının siyah çıkması da işini kolaylaştıracaktı. Yakışıklı olduğu söylenemezdi. Bir yıl beş ay süreyle saçla- rını boyadı. Boyanın kötülüğü nedeniyle saçlarının birkaç gün içinde morlaşması üzerine vazgeçti. Sakalı sertti ve ev- de tıraş olamıyordu. Bu yüzden her ay altmış liraya yakın
berber parası veriyordu. Kadınlardan uzak durduğu süre içinde biriktirdiği parayla üç ay kadar barlara ve randevu- evlerine devam etti. (Saçlarını boyamaya bu devrede başla- mıştı.) Barda tanıdığı bir kabadayıyla iki kere esrar içti: be- ğenmedi. Dairede işe başladığının dördüncü yılında, yerini yeter derecede sağlamlaştırdığı gerekçesiyle daktilosunu ve notla- rını daireye taşıdı ve üç kişiyle birlikte çalıştığı odada kita- bını yazmaya başladı. Bu sırada -kitabına ilgisini kaybetme- den- çok genç kızlara düşkünlük gösterdi. Daireden çeşitli nedenlerle aldığı izinleri kız liselerinin kapısında geçirdi. Birkaç kız öğrenciyle de tanıştı (saçlarını boyadığı aynı dev- re). Onlarla platonik bir ilişki kurmayı tercih etti. Kızlardan birinin evlenme amacıyla ilişkilerini tehlikeli bir yola sü- rüklemek istemesi üzerine bu devreyi de kapadı. Hayatında bir boşluk olduğunu hissediyordu. İlk defa in- tiharı ciddi olarak düşündü. Bunun üzerine felsefe çalışma- larına ara vererek mizah kitapları okumaya başladı. Hicivler ve taşlamalar yazdı. Bu sırada askerlik görevini yapan Selim Işık’la tanıştı. Uydurma hayat hikâyeleri düzenleyerek bir kitap yazma düşüncesini ona açıkladı. Sonra kitabı yaz- maktan vazgeçti. Fakat Selim’in bu konuda teşebbüse geç- mesi üzerine ona yardımcı oldu. Bu çalışmanın her ikisi için de bir yaşama gücü sağladığı söylenebilir. Felsefeyi cid- diye almayan bazı bölümlerini eleştirdiği bu eseri genel ola- rak onayladı. Çalışmanın, ilerde bastırılması düşüncesiyle, Süleyman Kargı’da kalması kararlaştırıldı. (Süleyman Kar- gı’nın edebi çevrelerle teması vardı.) Birlikte, bir süre içki içtiler. Bu arada Selim’in, tanıdığı bir daktilo kıza karşı çekingen ve kararsız davranışını eleş- tirdi. Kızın evlenmeyi düşündüğünün anlaşılması üzerine Selim’e hak verdi. Kütüphane memuresi bir kızla tanıştı ve Selim’in itirazlarına rağmen onunla nişanlandı. Genç kız
Selim’e düşmanlık göstermedi. Fakat, alaycı bir tavır takın- dığı da gözden kaçmıyordu. Üniversitenin sanat tarihi bö- lümünden mezun olan kızı, Selim, belli etmeden bir iki ke- re imtihan etti ve sonucun olumsuz olduğunu Süleyman Kargı’ya bildirdi. Süleyman Kargı’nın bu yargıyı kabul et- memesi üzerine ilişkileri bir süre bozulur gibi oldu. Burada, Selim’in daha çok alınganlık gösterdiğini belirtmek gereki- yor. Ayrıca Süleyman Kargı’nın kıza, Selim’in yapmış oldu- ğu çalışmadan bahsetmesi üzerine aralarında bir tartışma daha oldu. Süleyman Kargı, ara vermiş olduğu felsefe kita- bının bir bölümünü yeniden yazmaya başladı. Selim, onun evlenmesini bekliyordu. Bir gün Süleyman Kargı’nın evine gittiği zaman onun genç kıza bir mektup gönderdiğini ve bu mektupta evlen- mekten vazgeçtiğini bildirdiğini öğrendi. Bu konu üzerinde o gün ve daha sonra hiç konuşmadılar. O günkü konuşma- ları sırasında Süleyman Kargı, Selim’e, şarkılardan meydana gelen çalışmasını çok beğendiğini ve son zamanlarda sık sık okuduğunu söyledi. (Daha önce yapılan bir tartışmadan - nişanlı olduğu devrede- çalışmayı yer yer zayıf bulduğunu söylemişti.) Selim Işık da bu konuşmadan cesaret alarak, Süleyman Kargı’ya, giyimini beğenmediğini, elbiselerinin renginin ve dikişinin kötü olduğunu ve bozuk para cüzdanı taşımasını uygun bulmadığını açıkladı. Birlikte Selim’in ter- zisine giderek Süleyman Kargı’ya iki takım elbise ısmarladı- lar. O günden sonra Süleyman Kargı, bozuk paralarını bir süre pantalonunun kemeri hizasındaki üst küçük cebinde taşıdı. Fakat sonunda -Selim’in de rızasıyla- o cebine elini sokmanın güçlüklerini ileri sürerek aslan ağzı gibi açılıp kapanan bozuk para cüzdanını yeni baştan kullandı. Bir gün Selim’e edebi ve felsefi bütün çalışmalarını dur- durmayı teklif etti ve bir süre hiç yazmadılar. Bundan sonra Selim (Süleyman Kargı’nın onayıyla) şarkıların açıklama
bölümünü yazmaya başladı ve Süleyman Kargı’dan, bu yeni bölümü Süleyman Kargı yazmış gibi göstermesine izin ver- mesini istedi. Bu isteği kabul edildi. Felsefi sistemlerin çokluğu ve kararsızlığı Süleyman Kar- gı’yı üzüyordu. Kitabını da bu nedenle yazıyordu; değişme- yen bir sistem bulmak istiyordu. Geleneklerin üstüne çık- mak ve yeni bir sistem bulmak için özellikle modern felsefe akımlarını inceliyordu. Matematik bilgisinin yetersizliğinden yakınıyordu. Selim, birlikte matematik çalışmalarını teklif et- ti. Kitaplar satın aldılar: yazın sıcağına aldırmadan çalışmaya başladılar. Selim’in modern matematiği bilmemesi nedeniyle bu çalışma kısa sürdü. Bir süre bıraktılar, sonra gene başladı- lar. Selim Işık, Süleyman Kargı için kütüphanelere gitti, not- lar çıkardı. Bazen bir noktaya takılırdı ve saatlerce tartışırlar- dı. Sonunda kavga ederlerdi. Selim, bununla birlikte, bu ça- lışmalardan vazgeçmek istemiyordu; üniversitede anlamadan geçtiği birçok konuyu yeni yeni anladığını söylüyordu. Dairede Süleyman Kargı’ya saygı gösteriyorlardı. Bir kö- şeye çekilip saatlerce kitabıyla uğraşması, onu memurların gözünde büyütüyordu. Felsefeyle geçirdiği saatlerde, çevre- sindeki konuşmaları, gürültüleri duymazdı. Akşamüzeri Se- lim uğrardı: aynı dairede çalışıyorlardı. Birlikte çıkarlar, gi- dip bir pastahaneye otururlardı. Orada, Selim’e o gün yaz- dıklarını okurdu. Sonra, birlikte Selim’in evine giderler ve Selim’in yazılarını okurlardı. Selim dairede yazmazdı. Sü- leyman Kargı, Selim’le birlikte büyük bir oyunun, hayat ka- dar büyük bir oyunun içinde olduklarını söylüyordu. Kim- senin bu oyuna karışmaya hakkı yoktu. Kimseyi bu oyu- nun içine almıyorlardı. Gerçeklerin de bozmasına izin ve- rilmediği düzenli bir oyundu bu. Gerçeklerle uyuşmadığı oranda güç kazanan bir oyun. Gerçekleri kötü bir biçimde taklit edecekleri yerde, hiçbir değer yargısının karışmadığı bir düzen ruhlarını geliştiriyordu. Hırslardan ve kıskanma-
lardan uzak hayatın içinde ve onun çirkinliklerine meydan okuyan bir davranıştı bu. Göze çarpmadan yaşıyorlardı. Bir tek kişi bile bu düzeni bozabilirdi. Bu düzenin dışındaki in- sanlara bu düzenden hiç söz açmıyorlardı. Bu konuda ara- larında konuşmadan anlaşmışlardı. Bundan bahsetmek bile düzenlerini zedeleyebilirdi. Öyle bir dünyada yaşıyorlardı ki iki insanın yaklaşmasının, bir noktada buluşmasının he- men hiç mümkünü yoktu. Bu bakımdan, bu değerli yaşayı- şın korunması gerekiyordu. Aralarında, kelimeleştireme- dikleri düşüncelerin var olduğuna inanıyorlardı. Bu inanç, sonsuz bir hoşgörüyü geliştiriyordu. Süleyman Kargı, Se- lim’in terzisine diktirdiği elbiseleri çok dar bulduğu halde giyiyordu. Selim Işık da, Süleyman Kargı’nın titizliğiyle alay ettiği halde, yemekten sonra bulaşıkları -Süleyman’ın evin- de- hemen mutfağa götürüyor ve yıkanmasına yardım edi- yordu. Dostluk kelimesinden bile bahsetmeye korkuyorlar- dı. Meyhanede içerlerken Süleyman Kargı, Selim’e sorma- dan, Selim’in sevdiği mezeleri ısmarlıyordu. Bu davranışın da ne resmi çekilebilir, ne de yazısı yazılabilirdi. Selim fazla içtiği zaman Süleyman Kargı koruyuculuk taslamıyordu ona. Bununla birlikte Selim, sarhoşluğun etkisiyle, içki içti- ği için Süleyman’ın kendisine baskı yaptığından yakınıyor- du. Kaldırımlara oturup Süleyman’ı zor durumlarda bırakı- yordu. Ertesi gün de hepsini bilerek yaptığını, hepsini Sü- leyman’a inat yaptığını, ayık olsa da yapacağını söyleyerek övünüyordu. Süleyman da, dur şimdi diyordu, dur şimdi; onu bırak da bugün yazdığım sayfayı dinle. Yazın sonunda askerliği biten Selim Işık şehirden ayrıldı. Süleyman Kargı’yı bir daha görmedi. Fakat istediği zaman onu yerinde bulacağını biliyordu. Süleyman Kargı ona bir iki mektup yazdı: yaşadığı şehrin ve kendisinin tatsızlığın- dan bahsetti. Kendini beğenmiyordu. Gittikçe kendisinde daha çok kusurlar buluyordu. Böbrekleri ağrıyordu. Hasta-
neye yatması gerekiyordu. Kadınlarla buluşmaktan artık hoşlanmıyordu. Ve saçlarını boyamak istemiyordu. Selim’in şarkılarını okuyor ve gene beğeniyordu. Yeni bir salata yap- masını öğrenmişti. Her gün salata yiyordu. Doktorlar içkiyi yasak etmişlerdi. Zaten canı istemiyordu. Kendini evde kal- mış bir kıza benzetiyordu. Dükkânlarda satıcılarla kavga ediyordu. Bozuk para çantası kullanma huyundan bir türlü vazgeçemiyordu. Süleyman Kargı, bu satırların yazarına göre, hiçbir zaman kendine ihanet etmedi ve gene bu satırların yazarının her zaman saygısını kazandı. Bu satırların yazarı kendinde kü- çük bir yaşama gücü bulsaydı, Süleyman Kargı’ya giderek ona saygılar sunardı. Onun, düzenini sürdürmesini ve var- lığını korumasını bütün kalbiyle diler. Süleyman Kargı’yı araya sokarak, kendimi yumuşatmaya çalışıyorum. Dokunulmadık bir hatıra, kirletilmedik bir ha- yal bırakmadan her şeye saldırıyorum can kaygısıyla. Süley- man Kargı’yla aramızdaki sessiz anlaşmayı da bozdum so- nunda. Bu gidişle haysiyetimi bütünüyle kaybedeceğim. Hiçbirinin beni kurtaramadığını gördüğüm halde, kutsal saydığım bütün değerleri birer birer yok ediyorum. Bu def- tere başladığımdan beri, çeşitli maskaralıklarla kendimi kendi gözümde küçülterek durumu gitikçe bir çıkmazın içine sokuyorum. Bütün hayatım boyunca denediğim ve faydasını görmediğim usullerle, onlara tekrar tekrar başvu- rarak her gün beynimi biraz daha boşaltıyorum, hafifletiyo- rum. Bu nedenle, kafatasımı bir duvara çarpınca kırılıp da- ğılacak cam bir küre gibi hissediyorum. Bir an önce bitirmeliyim bu işi. Çok gürültü çıkarmadan son vermeliyim bu gidişe. İşin içine Günseli’yi de karıştır- madan, ona duyduğum saygıyı da kaybetmeden davranma- lıyım.
699 Ayrıca, Günseli’yi düşünerek işimi zorlaştırmamalıyım. “Düşünce: kara. El: yatkın. Zehir: gerektiği gibi. Zaman: uygun. Tam mevsimi; gören yok. Ey tabancalı adam! Bitir işini.”
Adımların yaklaştığını duyuyorum. Kapıyı açıp her an içeri girebilir. Elinde tabanca olduğunu biliyorum. O elini cebine atıp, çıkarmadan biliyorum. Elimi, ayağımı yerinde hissediyorum. Kapıyı araladığı zaman hazır olmalıyım. Kendimi kaybetmemeliyim. Bir trajedi havası vermemeli- yim. Krilov gibi döneklik etmemeliyim. Bu, daha öncekile- re benzemez. Hata yapmamalıyım. Hayatımda ilk defa bir kesinlik ve bütünlük göstermeliyim. Son sözü söylemeliyim. Eski sözlerim gibi kalabalık ve boşuna olmamalı. Bu defteri Günseli’ye göndereceğim. Durumumu öğrenir- se boş yere üzülmez. Bu gece iyi uyumaya çalışacağım. Yarın sabah bu defteri bitireceğim. Ondan sonra, benim için artık kimse kötü dü- şünemeyecek. Bu defteri bir temenniyle, gerçekleştireceğim bir temen- niyle kapatacağım.
Yüklə 1,87 Mb. Dostları ilə paylaş:
|