Söz köNLÜMÜ QƏLƏm etdi (publiSİSTİk düŞÜNCƏLƏR)
Yüklə 1,12 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Damla-damla yanağından süzülən,
Göz yaşıdı muncuq-muncuq düzülən, Bəs neyləsin ümidindən üzülən “Ağlayan gözəl?!” Əli Rza Xələfli “Ağlayan gözəl” adı verdiyi bulağın ana laylasına bənzər pıçıltılarını həzin şair duyumu ilə qələminin sevdasına kökləyib. Qələm də ona dilsiz ruhu ilə, sanki leylilik edib, onun bulağı görüb vəcdə gələn və çağlayan təbinin ovsununa düşüb. Bəlkə Damcılı bulağına “Ağlayan gözəl” adı verən Əli Rza Xələfli itirdiyi yurdunun nisgilli ağrılarının pıçıltılarını qayalardan süzülən damcıların sədasında duyub? Nə fərqi var, Vətənin o başı da Vətəndir, bu başı da! Ürəkdə işğalda olan yurd, ocaq ağrısı yaşadan şairi də elə kövrəldən ayrılıq əzabıdır. O, əzabverici hisslərin qisasını mis- ralara düzdüyü ürəyə məlhəm sözlərindən alırmış kimi deyir: 142 Ruhu uçsa kim saxlayar canı bəs, Bais kimdi, kimlər tökdü qanı bəs, Könül verdin, kimi sevdin, hanı bəs? “Ağlayan gözəl?!” Şair bir zərgər dəqiqliyi ilə başı bəlalar çəkmiş və hələ də işğal altın- da inləyən yurdunun, Cəbrayılın, əziz Qarabağın fəryadlarını könül tel- lərinə kökləyir, köklənmiş könül telləri kaman təki haray edir, ruhunun odunda üryan etdiyi sözləri misralara düzür. Bu misraların da hər biri, sanki “Ağlayan gözəl”in boyuna biçilib. “Ağlayan gözəl” şairlə munis olub, vəfadarlıq edir və onun çağlayan təbilə yol yoldaşlığı edir. Bəli, hörmətli oxucular, şeir onda şeir olur ki, o yazanın ruhunu titrətsin, kön- lünü təlatümə gətirsin, ondan bir-bir misralar doğulsun... Şair “Damcılı” bulağına bədahətən “Ağlayan gözəl” adı verdim deyir. Müəllif “Damcılı” poemasında bütöv bir yurdun adlı-sanlı adamlarını nəzmə çəkir. Onların bu yurdun üstündə bir işıq kimi parladığını və bu işığın ana Vətənin mənəvi nurlara boyanmasında böyük rol oynadığını poemasının misralarına gətirir. Əli Rza Xələfli əsərin proloqundan sonra ilk bəndini belə təsvir edir: “Ağlayan gözəl”i görməyə gəldim, Gəldim ki, çağlayan göldü Damcılı. Dillərdə dolaşan əfsanə, nağıl, Deyirdim bəlkə də sözdü Damcılı. Bulağın təsvirini ustalıqla əsərin misralarına gətirən şair, sanki oxu- cunun əlindən tutub onu ömründə görmədiyi yerlərə sözün ovsunuyla, qüdrətilə səyahətə aparır. Deyirlər ki, şairlərdə həm rəssam, həm də musiq- içi duyumu olur. Bu iki duyum şairliklə birləşəndə misralar bənd-bənd öz- özünə çağlayır və ona üz tutan oxucularla könül bağlayıb həmdəm olur... Şeirdə quruluq varsa, o adamın ruhuyla dildarlıq etmirsə, o şəffaf bulaq suyu təki qaynamırsa, qaynaya-qaynaya söz kəhrizinə dolmursa, ondan nə misralar, nə də bəndlər yaranar. Oxucunu da özünə çəkməz. Beləliklə, Əli Rza Xələflinin Damcılı poemasının bəndlərində yuxarıda qeyd etdiyim axıcılığı, istiliyi, doğmalığı duyursan. O dəqiqə bir zaman sənə qoynun açıb ana laylalarına can deyib qucaq vermiş, doğulub pərvəriş tapdığın yurd-yu- va gözlərin önünə gəlir, sanki müəllif səni Damcılının timsalında əlindən 143 tutub öz yurd-yuvana aparır. Hərəmiz bir tale yazısından yerlərimizdən, ocaqlarımızdan diyarbədiyar olmuşuq, amma o ocaqların tüstüsü də, ürək yandıran istisi də bir an belə yaddan çıxmır. İnsanın qan yaddaşıyla ətinə, sümüyünə, ruhuna yeriyir və adamı bu dünyadan köç edib gedənə qədər müşayiət edir. Elə Vətən sevgisi də qan yaddaşına çökən o doğmalıqdan, ocağa səcdədən ağlımızda, şüurumuzda peyda olur, bizimlə sevgili yar kimi dildarlıq edir. Müəllif Damcılını sözlərinin şirinliyilə oxşayır, bir rəssam fırçasının dəqiqliyilə vərəqlər üstündə onun canlı tablosunu nəzmə çəkir: Yüklə 1,12 Mb. Dostları ilə paylaş:
|