Tili, adabiyoti va folklori instituti, alisher navoiy nomidagi davlat adabiyot muzeyi, urganch davlat universiteti

Emîr
ışḳımnı körgeç Hızr boldı acziġa kâyil 
Muhabbet lezzetidin bî-haberdür zâhid-i câhil 
Fuzûlî
ışḳ zevḳin zevḳ-i ışḳı bar olandan sor 
Sonuç olarak Türk dili, tarihî seyir içerisinde pek çok şair ve edip yetiştirir. 
Fuzûlî de bunlardan biridir. 16. asırda Türk dili ve edebiyatı içerisinde yetişen 
coşkun söyleyişleriyle Türk şiir dilini zirveye taşıyan en şöhretli şairlerdendir. 
Büyük Selçuklular zamanında Irak’a gelip yerleşen Oğuz boylarının Bayat 
aşiretine mensuptur. Şöhreti bütün Türk yurtlarını tutmuş; Türkistan coğrafyasında 
da yakından takip edilmiştir Hokand Hanı Şair Ömer Han da bunlardan biridir. 
Ömer Han, Fuzûlî’nin bazı şiirlerini tahmis etmiştir. Fuzûlî’ye olan hayranlığını ve 

---

839 
O’nun şiir sanatındaki üstatlığını benimseyerek büyük hürmet beslemiş ve O’nu 
sarayındaki edebiyat meclislerinde devamlı yâd etmiştir.
Kaynakça 
Akarsu, B. (1998), Wilhelm von Humboldt’da Dil-Kültür Bağlantısı. İstanbul: 
İnkılap. 
Aksan, D. (1993). Şiir Dili ve Türk Şiir Dili. Ankara: Arkadaş Kültür 
Merkezi. 
Aksan, D. (1996). Türkçenin Sözvarlığı. Ankara: Engin. 
Aksan, D. (1999). Halk Şiirimizin Gücü. Ankara: Bilgi. 
Akyüz, K. vd. (1990). Fuzûlî Divanı. Ankara: Akçağ.
Aslan, Ü. (2011 ). “Han Şair Emiri’nin Musammatları”. Modern Türklük 
Araştırmaları Dergisi, C. 8, S. 1, s. 43-44-45-46.
Avcı, Y. (2014). Türk Edebiyatının En Eski Örnekleri (Manzum Parçaların 
Karşılaştırılması). İstanbul: Kesit. 
Eckmann, J. (1963). “Çağatay Edebiyatının Son Devri”. Türk Dili 
Araştırmaları Yıllığı-Belleten, s. 130-131.
Eliot, T. S. (1990). Edebiyat Üzerine Düşünceler (Çev. S. Kantarcıoğlu). 
Ankara: Kültür Bakanlığı. 
Eraslan, K. (2003). “Lutfî” İslam Ansiklopedisi, C. 27, s. 231-233. Ankara: 
Türkiye Diyanet Vakfı. 
Ercilasun, A. B. (2004). Başlangıçtan Yirminci Yüzyıla Türk Dili Tarihi. 
Ankara: Akçağ. 
Ergin, M. (2011). Orhun Abideleri. İstanbul: Boğaziçi. 
Kaplan, M. (1983). Kültür ve Dil. İstanbul: Dergah. 
Karahan, A. (1996). “Fuzûlî” İslam Ansiklopedisi, C. 13, s. 240-246. İstanbul: 
Türkiye Diyanet Vakfı.
Konukçu, E. (1998). “Hokand Hanlığı”. İslam Ansiklopedisi, C. 18, s. 215-
216. İstanbul: Türkiye Diyanet Vakfı.
Korkmaz, Z. (1995). “Fuzulî’nin Dilindeki Fonetik ve Morfoloji Özelliklerine 
Dair” Türk Dili Üzerine Araştırmalar İkinci Cilt. Ankara: Türk Dil Kurumu.
Köprülü, M. F. (1981). Türk Edebiyatı Tarihi. İstanbul: Ötüken. 
Mazıoğlu, H. (1986). Fuzûlî ve Türkçe Divanı’ndan Seçmeler. Ankara: Kültür 
Bakanlığı. 
Sadıkoğlu, S. C. (1996). “Habîbî” İslam Ansiklopedisi, C. 14, s. 374-375. 
İstanbul: Türkiye Diyanet Vakfı. 
Saray, M. (1987). “Hokand Hanlığı (1700-1876)”, Tarihte Türk Devletleri II, 
Ankara: Ankara Üniversitesi Rektörlüğü. 
Şen, H. (2021). “Ömer Han Dönemi Hokand Hanlığı (1809-1822)”. Genel 
Türk Tarihi Araştırmaları Dergisi, Cilt: 3, Sayı: 5: 115-132. 

---

840 
Şeyh Süleyman Efendi (1300/1884/85). Divan-ı Emir ve macmaʿu’ş-şuʿara-i 
Asya-i Vusta. İstanbul.
Tanç, M. (1994). Ömer Han Divanı İnceleme-Metin. Yüksek Lisans Tezi. 
Van: Yüzüncü Yıl Üniversitesi. 
Tanç, M. (2003). “Son Dönem Çağatay Türkçesi ve Ömer Han”. Türk 
Dünyası Dil ve Edebiyat Dergisi, 15: 111-118. 
Tarlan, A. N. (2014). Fuzûlî Divanı Şerhi. Ankara: Akçağ. 
Tekin, A. (2012). Edebiyatımızda Terimler. İstanbul: Boğaziçi. 
Timurtaş, F. K. (2005). Tarih İçinde Türk Edebiyatı. Ankara: Akçağ.