TÜrkməN ŞEİRİ antologiyasi (XVII – XIX əsrləR) Bakı – 2011

YAXŞIDIR
Verimsiz bəylərdən, paxıl baylardan,

Çölə çıxsan, erkək çoban yaxşıdır;

Əli gen, könlü dar, çıxımsız xandan,

İşin düşsə, mərd yolkəsən yaxşıdır.

İgidi yox edər yoxsulluq, dərd həm,

Geyrətsiz igiddən yaxşıdır it həm,

Biqədir qardaşdan qədirli yad həm,

Nadan dostdan aqil düşman yaxşıdır.

Bu dünya malı deb, keçmə yaxşıdan,

İraq otur məhəbbətsiz kişidən,

Müxənnət yoldaşdan, yaman qonşudan,

Yuvaşca ayrılıb, qaçan yaxşıdır.

Bir xəbər gəlibdir aşiqi-zardan,

İtidir nəştərdən, soyuqdur qardan,

Bədəsil xatından, bədniyyət ərdən,

Yiyəsinə sadiq heyvan yaxşıdır.

Zəlili, ölümü unutma qəti,

Ölümdən betərdir kişi minnəti,

Mollalar öyərlər ol qiyaməti,

Qoysalar, bu parlaq cahan yaxşıdır.

BİGANƏ YAXŞI
Bir yaşayan, könlü ayrı qardaşdan,

Şirin söz-söhbətli biganə yaxşı.

Yüz min minnət ilə verilən aşdan

Yesən, bir dad verməz dəhanə yaxşı.

Könül bir quş, qanadları yatanda,

Qayğı artar, qəlb qüssəyə batanda,

Dediyin olmasa, eşqin bitəndə,

Sözləsən, söz gəlməz zəbanə yaxşı.

Düz dəyər hədəfə oxun doğrusu,

Bir mənzilə yetməz yükün əyrisi,

Qırx günə faş olar oba oğrusu,

İgid sadə gərək, türkanə yaxşı.

Əslinə yet, bir söz varsa arada,

Çətin çıxar, peykan qalsa yarada,

Ov yoxsa, ağıllı susar orada,

Vuruşmaq yaraşar nadana yaxşı.

Bilənin yaxşılıq yadından getməz,

Dost dostdan yamanlıq görsə unutmaz,

Olsa bir iş, acizlikdən kar aşmaz,

Olan şey hər işə mərdanə yaxşı.

Zəlili der, gəz dünyanı, ol sərxoş,

Gizlə sirrin, hər namərdə etmə faş,

Əgər əldən gələr-gəlməz hər bir iş,

Görk üçün siyasət düşmana yaxşı.

YAR, SƏNDƏN
Yanaqları laləm, püstə dəhanım,

Mən dönərəm, könlüm dönməz, yar, səndən.

Ruyi-gül bənövşəm, tuti süxənim,

Mən dönərəm, könlüm dönməz, yar, səndən.

Fərhad «Şirin» deyib bunca gəzəndir,

Məcnun Leyli sitəminə dözəndir,

Demə ki, yar məndən əlin üzəndir,

Mən dönərəm, könlüm dönməz, yar, səndən.

Çıxmaq olmaz yaradanın əmrindən,

Adəmzadlar görər biri-birindən,

Ölən aşiq yoxdur məşuq cəbrindən,

Mən dönərəm, könlüm dönməz, yar, səndən.

Bu yalan cahanda sənsən dayancım,

Gövhərim, xəzinəm, mədənim, gəncim.

Məqsədim, muradım, könül güvəncim,

Mən dönərəm, könlüm dönməz, yar, səndən.

Zəlili der, mənim Döndü xanımsan,

Cəsədim içində şirin canımsan,

Əzizim, dayağım, mehribanımsan,

Mən dönərəm, könlüm dönməz, yar, səndən.

BƏLLİDİR
Gələcəyin qoç igidi

Ən kiçik yaşda bəllidir.

Kim sayılır, kim seçilir,

Tay ilə tuşda bəllidir.

Birinə yoldaş olanda,

Dost olub, qardaş olanda,

Yaxşı-yaman iş olanda,

Dostun gənəşdə bəllidir.

Bir neçə adam zənn ilə,

Zənni olar təxmin ilə,

Atı tanıtmaz sinn ilə,

Bədəv yarışda bəllidir.

Çox qoşunun başı sərdar,

Mərd kişidir yaxşı sərdar.

Namərd quru öydə gurlar,

Batır savaşda bəllidir.

Hər kişinin olsa ağlı,

Söz yerində sözlər haqlı,

Uzaq yolda ağır yüklü

Dəvə gedişdə bəllidir.

Eldən iraq çöl ölkədə,

Şir sayar özün tülkü də,

Söz ustası mərəkədə,

Cömərdlər aşda bəllidir.

Zəlili deyər: sərxoşlar

Yorğa minib, yüyən boşlar,

Yiyəsin sevən dərvişlər,

Səhər göz yaşda bəllidir.

YANINDA BƏLLİDİR
Dostlar, artıq söz etmək

Ər yanında bəllidir,

Süfrə açıb, nan tökmək,

Var yanında bəllidir.

Qənim görəndə mərdlər,

Ev içində namərdlər,

Çöldə gəzən ac qurdlar

Şir yanında bəllidir.

Mən söyləyim birbəbir,

Ağacları qurd yeyir.

Gümüş, qalay, mis, dəmir

Zər yanında bəllidir.

Qananlara ver öyüd,

Onları mərd tək böyüt,

Bir təqsirli qoç igid

Ar yanında bəllidir.

Yazda açılar güllər,

Ötər qumru-bülbüllər,

Ziba, nazlı gözəllər

Yar yanında bəllidir.

Zəlili deyər, ya haq,

Bu qərib halıma bax,

Artıq-əskik qalan yük

Nər yanında bəllidir.

CANIMIN CANANƏSİ
Sənsən mənim dilbərim,

Canımın cananəsi,

İki cahan sərvərim,

Könlümün qəmxanəsi.

Üzlərin gül-gülmüdür,

Avazın bülbülmüdür,

Zülflərin sünbülmüdür,

Dişlərin dür danəsi.

İqlim pərizadısan,

Qəmgin könlüm şadısan,

Sən bir eşqin odusan,

Mən fağır pərvanəsi.

Mən bir miskini-gəday,

Sən nazənin, hüsnə bay,

Kirpiyin ox, qaşın yay,

Mən onun nişanəsi.

Cinmisən, ya almısan,

Canıma əcəlmisən,

Günmüsən, ya ləlmisən,

Ey sonalar sonası.

Dostu qıldın biganə,

Ümid verdin düşmana,

Görmək qaldı gümana,

Yamandır zəmanəsi.

Zəlili, ahü zarın,

Dilbərim, Allah yarın,

Biri sorsa «Nə karın?»,

- Bir sənəm divanəsi.

MƏNİ
Yeni başdan oda saldı yar məni,

Eylədi hüsnünə xiridar məni,

Zülfləri tar-tar məni,

Ağlatdı zar-zar məni,

Qaşı kaman, kirpikləri tir məni,

Əgər görsə, qəmzələri yer məni,

Öldürür bu gözləri xunxar məni.
Cahan içrə məni rüsva qılıbdır,

Bu əziz ömrümü qısa qılıbdır,

Mənə cəfa qılıbdır,

Yaxıb, əda qılıbdır,

Qayğı ilə saralıb, gül rəngim solubdur,

Ellərə məşhur edib, indi gözdən salıbdır,

Bu ovsunçu-sehrbaz, siyah saçı mar məni.
İzində qılıbdır yar məni sayə,

Məcnun kimi dəli, tilbə, divanə,

Yarım, gözü məstanə,

Dişi sədəf, dürdanə,

Fələk yardan ayırdı, qıldı məni biganə,

Mən ah çəkib ağlaram, ahım çıxar asmana,

Bu azara qoydu sitəmkar məni.
Yar camalın göstərib odlar saldı bu cana,

Yandırdı qara bağrım, ürəyim döndü qana,

Adı düşdü İrana,

Bəlx, Buxar, Bədəxşana,

Ordan Bağdad, Misirə, Kənana, Rumistana,

Mənim yarım tək pəri gəlməz indi cahana,

Eylədu kuyində şərmsar məni.
Zəlili der, düşdüm yaman sevdaya,

Rəhm etmədi mən tək aciz gədaya,

Qəddi bənzər suraya,

Üzü oxşayır aya,

Bilmirəm niyə düşdü mənim başım bəlaya,

Dad, fəryad, dilbər, dedim, heç yetmədi haraya,

Etdi yaman dərdə giriftar məni.

HALIM PƏRİŞAN
Fərağında sənin, ey sərvi-rəvan,

Olubdur mənim bu halım pərişan,

Ey bivəfa yar,

Verdin çox azar,

Məndə nə günah gördün, ey canan,

Alma zənəxdan,

Zülfü xuraman,

Yandırdın məni,

Öldürdün məni,

Rəhmsiz dildar,

Gözləri xunxar.
Pak nuruna vəch beyza bərkamal,

Ləfzin şəhdi-şəkər, ey sahibcamal,

Bəri gəl, bəri,

Göstər didarı,

Çəkdirmə böylə ah ilə əfğan,

Güldürmə düşman,

Bağrım dolu qan,

Yandırdın məni,

Öldürdün məni,

Rəhmsiz dildar,

Gözləri xunxar.
Məşuq aşiqinə nəzər salmazmı,

Cəfanı az qılsa, rahat olmazmı,

Axdı əşkim gözdən,

Silməsi sizdən,

Çox ümidim var, ey mahi-təban,

Dərdim firavan,

Qoydun çox ərman,

Yandırdın məni,

Öldürdün məni,

Rəhmsiz dildar,

Gözləri xunxar.
Ey eyni-qatil, qəmzəsi xəncər,

Neştərdən iti, bağrıma sancar,

Ey qəddi şümşad,

Ey zülmi-afət,

Müjganların tirdir, gör, əbrun kaman.

Ey püstə dəhan,

Dişləri dürdən,

Yandırdın məni,

Öldürdün məni,

Rəhmsiz dildar,

Gözləri xunxar.
Olmuşam izində dəli-divanə,

Vəsli-vüsalından etmə biganə,

Ərk səndə, can yar,

Mürvət, aman, yar,

Zəlili deyər, ey kərəmli sultan,

Yolunda bu can,

Başım tərcüman,

Yandırdın məni,

Öldürdün məni,

Rəhmsiz dildar,

Gözləri xunxar.

SEYDULLA SEYDİ

(1780 – 1845)
1966-cı liə qədər türkmən ədəbiyyatında Seydulla Seydi adlı bir şairin varlığı bilinmirdi. Məsələ burasındadır ki, tanın­mış ədəbiyyatşünas Əbdülhəkim Qulməhəmmədov hələ 1926-cı ildə yazdığı bir kitabda Seydulla Seydi ilə Seyidnəzər Seydi­ni eyni müəllif zənn edərək Seydi imzası daşıyan bütün şeirləri səh­vən Seyidnəzər Seydinin adına çıxmışdır. Halbuki Seyid­nə­zər Seydi Çərçov vila­yə­tində, Seydulla Seydi isə Qarrıqalada ana­dan olmuşdur. Üstəlik, Seyidnəzər Seydinin 1760, 1768 və ya 1775-ci illərdə doğulduğu təxmin edilir. Seydullanın doğum tarixi tam bilinməsə də, Zəlili ilə yaşıd olduğu, bərabər oxudu­ğu nəzərə alındıqda o da 1780-cü ildə və ya bir-iki il əvvəl, ya­xud sonra anadan olmalıdır. Bu halda iki Seydi arasında coğrafi fərqlə yanaşı 5-20 illik yaş fərqi də meydana çıxır.

Bu məşum səhv 1966-cı ildən sonra məşhur alimlərdən Sə­fər Axallı, Aşırpur Mərədov və Qurbandurdu Gəldiyevin ti­tiz araş­dırmala­rı nəticəsində düzəldildi. Bu iki şairin əsərlərini həm üsluba, həm tarixi mövzulara, həm də şeirlərdə adı çəkilən şəxslərə görə bir-birindən ayırmaq zərurəti yarandı. Məsələn, Seyidnəzər Seydi Buxara əmirləri, 1801-02-ci illərdə baş verən üsyanlar haqqında yazdığı halda, Seydulla Seydi, təbii olaraq, 1844-45-ci illərdə İranın Türkmənistana hücumundan bəhs et­mişdir. Üstəlik, hər şair öz sevgilisinə şeirlər yazmışdır. Zəlili­nin Seydul­laya, Seydullanın da Zəliliyə xitabən qələmə aldıqla­rı şeirlər də var. Bütün hallarda, bəzi şeirlərin kimə aid ol­ma­sı hələ də mübahisəlidir, bu «bölgü» işi tam və ədalətli şə­kil­də həll edilmiş deyildir.

QALDI
Fələyin əlindən eylərəm dadı,

On beşdə ox atan bazlarım qaldı,

Gedər oldu can, bədənin qüvvəti,

Bir neçə həvəsli sazlarım qaldı.

Sabah-axşam xəyal edib yatardım,

Xəyalımda çox yerlərə çatardım,

Şikar edib yaxşı tüfəng atardım,

Sonalı, ördəkli qazlarım qaldı.

Heç kim saxlayammaz gələn qəzanı,

Əvvəl başdan bizə təqdir yazanı.

Bilməm nə vaxt gələr ömrün xəzanı,

Gül açılan bahar-yazlarım qaldı.

Çox qayğı, əndişə gəlibdir sərə,

Vaxtı çatan adam gedəcək yerə,

Seyran edib çıxmaz oldum çöllərə,

Laləzar, çəmənli düzlərim qaldı.

Fələyin əlindən gəlib mən dada,

Qəmdən qurtulmadım yalan dünyada.

Şad olmadım, düşdüm ayrılıq, oda,

Giryanın içində gözlərim qaldı.

Seydi deyər, dünya bir quru addır,

Burda kimi ağlar, kimsələr şaddır,

Fəhm eylədim, bunun sonu bərbaddır,

Karvan çıxıb getdi, özlərim qaldı.

QALMAZ
Bahar mövsümü ötəndə

Dağ başında sellər qalmaz.

Xəzan vaxtına yetəndə,

Tər açılan güllər qalmaz.

Əcəl quşu edər cövlan,

Geri gəlməz ora varan.

Özünü dağ, pəlvan sanan

Şirü pələng, fillər qalmaz.

Nəfsi-şeytan ağlı alar,

Hər kəsi bir hala salar,

Vaxtı yetsə, hər kəs ölər,

Qohum-qardaş, ellər qalmaz.

Qulaq verin siz bu sözə,

Ölüm baxmaz çoxa, aza,

Şirin can gəlsə boğaza,

Danışmağa dillər qalmaz.

Yalan bilsək də dünyanı,

Amanatdır verən canı,

Ölüm bilməz şeyx, işanı,

Haqqa yaxın qullar qalmaz.

Kəndirbazdır bu dövranlar,

Qərib ölər, qalmaz xanlar,

Qarı olar şux zənanlar,

Xub qucmalı bellər qalmaz.

Seydi deyər sözü doğru,

Tutarlar yaman dəsturu,

Ol İsrafil çalsa suru,

Bütün canlar, ellər qalmaz.

QƏNİMƏT
Bəyan etsəm bu dünyanın halını,

Dünyaya gəldinsə, dövran qənimət.

Yaxşı-yaman, əyri-doğru yolunu,

Hər birindən bir az görən qənimət.

Bu dünya, bilginən, qatıdır daşdan,

Ömrü rəndələyər yaz ilə qışdan,

Nəfsi daşsa, alar ağlını başdan,

O nəfsi-şeytanı vuran qənimət.

Qəlbini fərəh tut, əyilmə özün,

Olara-olmaza uzatma sözün,

On iki əndamın, o iki gözün,

Bu nurlu cahanı görən qənimət.

Gördüm bu dünyada yaxşı-yamanı,

Pozar şəriəti qazısı, xanı,

Dörd pula satırlar dini, imanı,

Allahı yad edib gedən qənimət.

Zalımıar dünyanın varın alıbdır,

Bəd iş rəvac tapıb, xeyir qalıbdır,

Bəlkə qiyamətə lap az qalıbdır,

Qərib üçün sinə gərən qənimət.

Seydi der, düşməni qoyma vətəndə,

Kim ölsə, ad qalar burdan gedəndə,

Səksənindən doxsan yaşa yetəndə,

Fanidən baqiyə varan qənimət.

ÇOXALDI
Ey yaranlar, bu zamanda,

Eldə gubar, gərd çoxaldı.

Zərrə insaf yox yamanda,

Zalım, cəbərrüd çoxaldı.

Yad etməyən axirəti,

Dadarlar haram ləzzəti,

Dünya üçün andı, şərti,

Fərqin bilməz mərd çoxaldı.

Dünya bir caddə, bir küçə,

Əlamətlər gəldi neçə,

Halal yeyən yetsə üçə,

Haram yeyən dörd çoxaldı.

Cahillərin könlü azdı,

Haqq işi nahaqqa yazdı,

Türkmənin də feli azdı,

Zalım xanlı yurd çoxaldı.

Seydi der, baxın bu yola,

Qulaq verin ərzi-hala,

El bənzəyər qoyun-mala,

Onu yeyən qurd çoxaldı.

XARAB EDƏR
Bir qəhrəman alp igidi

Axır hiylə xarab edər,

Çıra yanmaz göy üzündə,

Dəysə, güllə xarab edər.

Bacarsan, mərd ilə barış,

Namərdlərdən çıxmaz bir iş,

Nəri yürüş, atı yarış,

Uzaq pillə¹ xarab edər.

Almaq üçün el gəzir pir,

İldən-ilə nəfs güclənir.

Hər yetən sofuyam deyir,

Onu səllə² xarab edər.

Təbibi gəlməsə, naçar

Necə şəfa tapsın bimar?

Xəstə qalıb biixtiyar,

Ağı ilə xarab edər.

Yaxşının olmaz hörməti,

Yamanın artar qüvvəti,

Seydi deyər, şəriəti

Neçı molla xarab edər.

XƏDİCƏ
Qoymaz rəqib görüşünə gəlməyə,

Gözəllər gözəli, sultan Xədicə.

Bir gün güllü dəsmal içində güzgü,

Oldum sən tərəfə rəvan, Xədicə.

Gizli dərddən səni eyləsəm hali,

Bilənlər aşiq der, bilməyən dəli,

Güzhüyə bax, götür güllü dəsmalı,

Olsun mən qəribdən nişan, Xədicə.

Dərdim çoxdur, mənə təbib tuş gəlməz,

Könlüm gəmgin, dünya sözü xoş gəlməz,

Hicran oxu doğru gələr, dış gəlməz,

Sancılar bağrıma peykan, Xədicə.

Fələk məni dərdə ulaşdırıbdır,

Basıb qəm zığına, bulaşdırıbdır,

Alıbdır ağlımı, üləşdiribdir,

Mən bilmirəm xeyir-ziyan, Xədicə.

Ah etdim, ağzımdan çıxan od oldu,

Dost üzün döndərib bizdən yad oldu,

Əhli-düşmən alqışladı, şad oldu,

Mənə rəqib oldu cahan, Xədicə.

Sənin tək nazənin cahana gəlməz,

Görsəm gözüm doymaz, könlüm ayrılmaz,

Yanaşanda sənin ilə tay olmaz

Səksən qız, səksən min cüvan, Xədicə.

Bu necə sirr oldu, bilə bilmədim,

Ölüm fikrin tutdum, ölə bilmədim.

Heyif, cəfa çəkdim, ala bilmədim,

Çox qaldı canımda ərman, Xədica.

Seydi der, qoy dərim qönçə gülün mən,

Əmib sorum ləblərindən balın mən,

Xidmətində qolu bağlı qulun mən,

Qoy olum başına qurban, Xədicə.

TUMAR XƏDİCƏ
Gözün qara, qaşın qara,

Zülflərin tumar Xədicə,

Ürəyimə saldın yara,

Elədin timar, Xədicə.

Gözünə sürmə yaraşar,

Belinə tirmə yaraşar,

Saçına hörmə yaraşar,

Saçları hamar Xədicə.

Bağrında tuti-qumrular,

İzində cahil-cümrülər,

Köksündə qoşa yumrular,

Almadırmi, nar, Xədicə?

Seydi deyər, bu şərtlərə,

Qoyma tükənməz dərdlərə,

Gəldik qədimki yurdlara,

Sürəlim dövran, Xədicə.

YERLƏRİM
Dostlar, bu gün görüb yadıma düşdü,

«Yar, yar» deyə Məcnun olan yerlərim.

Gündüz oturmadan, gecə yatmadan,

Cövrü-cəfalara qalan yerlərim.

Yar həm mənə baxar, mən həm ol yara,

Gündüz sirrim gecə etsəm aşkara,

Üz tutub, yalvarıb pərvərdigara,

Xədicəni haqdan soran yerlərim.

Dəli olub, düşdüm xalqın gözündən,

Biz-biz oldum münkirlərin sözündən,

Xədicənin reyhan qoxan üzündən,

Qorxa-qorxa busə alan yerlərim.

Ceyran atım mindim, vaxtım çağlayıb,

Sinəm üstün çalın-çarpaz dağlayıb,

Gündüz yardan ayrı düşüb, ağlayıb,

Gecələr qovuşub gülən yerlərim.

Qucaqlaşıb, qol boyuna salışıb,

Ləb üstə ləb qoyub busə alışıb,

Öpüşüb, qucuşub, deyib, gülüşüb,

Zövqi-səfaları sürən yerlərim.

Eşqin qazanında ətim qovurub,

Od edib, kül edib, yelə sovurub,

Bu Seydini Xədicədən ayırıb,

Çərxi-fələk bağrım dələn yerlərim.

ƏBDÜRRƏHİM ZİNHARİ

(1771 – 1880)
Əbdürrəhim Zinhari 1791-ci ildə Çərcev vilayətinin Xa­lac qəzasındakı Əsənmənli kəndində dünyaya gəlmişdir. Bəzi əsərlərində Xəllaci təxəllüsündən istifadə etmişdir. Ömrü boyu öz kəndində yaşamış, 1880-ci ildə dünyaya gözlərini yummuş­dur. O, türkmənlərin ərsarı boyunun bəylər tayfasına mənsub­dur. Şairin törəmələri indi də həmin kənddə yaşayırlar.

Əbdürrəhimin əsil peşəsi dəmirçilik olmuşdur. Buna görə də kənd camaatı ona «Dəmirçı Rəhim» demişdir. Tüfəng düzəl­t­məyə qədər hər növ dəmir işi ilə uğraşmışdır. Şairin öz kənd­lərin­dəki mək­təbdə oxu­duğu, lakin ailəsinin maddi vəziyyəti üzündən mədrəsə təhsili ala bilmədiyi bilinir. Ağır həyat şərt­lə­rinə görə o özünə Zinhari təxəllüsünü seçmişdir.

Zinharinin şeirləri əsasən əxlaq, öyüd, xitab və didaktik sə­ciyyə daşıyır. O, islam dinini şəxsi qazanc mənbəyinə çevi­rən bəzi din xadimlərini, molla və qazıları da tənqid etmişdir.

İctimai məzmunlu əsərlərlə yanaşı dini şeirlər də yazan şa­ir eyni zamanda lirik və axıcı məhəbbət şeirləri də qələmə al­mışdır. Əldə olan məlumata görə, Zinharinin əsərlərinin böyük bir qismi XIX əsrdə baş verən qanlı savaşlar və yağmalanmalar za­manı itib batmış, şairin öz əli ilə yazılmış bir qismi isə stali­nizm illərində məhv edilmiş­dir. Ona görə də onun zəngin po­etik irsinin az bir hissəsi bizə gəlib çatmışdır.

YAXIN GƏLƏNDƏ
Neçə əlamətlər olar,

Qiyamət yaxın gələndə.

Bəd işlər dünyaya dolar,

Qiyamət yaxın gələndə.

Ədaləti pozar xanlar,

Kəsilər xeyir-ehsanlar,

Çox tökülər haqsız qanlar,

Qiyamət yaxın gələndə.

Keçər neçə ərlər, mərdlər,

İlbəildən artar dərdlər,

Çoxalar and ilə şərtlər,

Qiyamət yaxın gələndə.

El yönələr haram yerə,

Fırıldaqçı bənzər pirə,

Tülkülər də dönər şirə,

Qiyamət yaxın gələndə.

Bu il ötən ildən betər,

Yaxşılıqlar əldən gedər,

Qəriblərə sitəm yetər,

Qiyamət yaxın gələndə.

Zinhari, yox imana,

Rəvac veriblər yamana,

Əməl etməzlər Qurana,

Qiyamət yaxın gələndə.

OLSA
O igidə mehman gələr,

Əlində çoxlu pul olsa,

Hər kəs onu yaxşı bilər,

Xoşsöhbət, şirindil olsa.

Hər kəsə bir dövran yetər,

Kim qəribdir, halı betər,

Fəqir saya gəlməz, gedər

Gücü, qüvvəti fil olsa.

Yaxşı adam fisqə getməz,

Yaman ayıb açar, örtməz,

İpək, atlas baha etməz,

Əriş-arğacı qıl olsa.

Bu dünyada neçə iş var,

Kimi halal, kimi murdar,

Ol xatının bəxti yatar,

Ərdən ayrılıb dul olsa.

Qəza yosa, adam ölməz,

Ömür keçər, qafil bilməz,

Ölən gedər, geri gəlməz,

Yanıb yerində kül olsa.

Zinhari sözdə xam qoymaz,

Aqil adam ömrün saymaz,

Bu dünyanı görən doymaz,

Yaşı neçə yüz il olsa.

NOLUR?
Nazlı dilbər, yerə baxma,

Bir şad olub qalsan nolur,

Dərdli canı oda yaxma,

Sözə qulaq assan nolur?

Ayrıldım səbrü qərardan,

Getdim tamam ixtiyardan,

Ümidim var qoşa nardan,

Sinən bəndin bölsən nolur?

Dişlərin əcəb dürdanə,

Odlar saldın şirin cana,

Bənzədim sanki Məcnuna,

Sən də Leyli olsan nolur?

Könlümdə var yüz xəyalım,

Yolundadır başım, malım,

Gecə-gündüz xarab halım,

Bir söz xəbər alsan nolur?

Rəhm eylə sən mən gədaya,

Gül ömrümü vermə zaya,

Dönüb şahinə, humaya

Bir qoluma qonsan nolur?

Aşiqlərin odu məndə,

Arzuların dadı səndə,

Olam gül üzünə bəndə,

Bircə dəfə gülsən nolur?

Zinhari der, çəkdim zarı,

Görməyə möhtac dildarı,

Mən istəməm özgə yarı,

İxlasımı bilsən nolur?

YAXŞIDIR
Bir yaxşı xatının desəm vəsfini,

Əzəl başdan ağıl-huşu yaxşıdır.

Diqqət edən görsən edən kəsbini,

Sərəncamlı olan qoşu¹ yaxşıdır.

Ürgənç almasına bənzər yanağı,

Qaşları kamandır, badam qabağı,

Çaki-zənəxdandır qızıl dodağı,

Gövhərdən düzülən dişi yaxşıdır.

Şüm rəqibdən uzaq saxlar özünü,

Naməhrəmdən pünhan tutar üzüni,

Nə sağa, nə sola dikməz gözünü,

Hər dilbərdən gözü, qaşı yaxşıdır.

Sallananda, rəvan olar yolları,

Tər xına yaraşan nazik qolları,

Ləb uzadıb, sormalıdır balları,

İncə beli, boyun, başı yaxşıdır.

Tər xatının nazları həm im¹ olar,

Üzlərində burçaq-burçaq nəm olar,

Hər bir sözü neçə dərdə əm² olar,

Pünhanda sirləri, dışı yaxşıdır.

Sözləşəndə, könlüm sirrini bilər,

Hər cavab verəndə qımışıb gülər,

Təamından qəndin məzəsi gələr,

Bişirən neməti, aşı yaxşıdır.

Üzü bənzər qan səpilən qarlara,

Çox adam yetişməz belə yarlara,

Yanaqları bənzər alma-narlara,

Nazəninin xoş baxışı yaxşıdır.

Min tümənlik olar hər bir nazları,

Vaxtını xoş edər qışü yazları,

Düzgün olar öylərinin sazları,

Elədiyi hər bir işi yaxşıdır.

Zinhari der, olsa əlində zəri,

O olar dünyanın zinətli əri,

Hər igidin olsa yaxşı dilbəri,

Bilsən, onun ömrü, yaşı yaxşıdır.

DÜNYA
Dost olub neçə al ilə,

Gələn dünya, gələn dünya!

Axmaq qəlbə bəd fel ilə,

Dolan dünya, dolan dünya!

Vədə verib, tez unudan,

Səni sevən olar peşman,

Əvvəldən adama düşman

Olan dünya, olan dünya!

Hər adama göz yetirib,

Qəlbə yüz xəyal gətirib,

Qara torpağa ötürüb,

Qalan dünya, qalan dünya!

Səni yaxşı bilən deyər,

Dürlü məlaməti geyər,

Axmaq adam səni sevər,

Yalan dünya, yalan dünya!

Bilənə sən köhnə dükan,

Səndə yoxdur bəlli məkan,

Şəddadı bağa qoymayan,

Alan dünya, alan dünya!

Hər qəlbə saldın təşvişi.

Səni sevər namərd kişi,

Adəmzada hər bir işi

Salan dünya, salan dünya!

Zinhari der, dünya atdır,

Elə bilmə farağatdır,

Bunun axırı bərbaddır,

Talan dünya, talan dünya!

İZLƏRİNDƏN
Dolansın dünya gözəli,

Basıb gedən izlərindən!

Bahan etməz, versə pulu,

Çox ədəbli qızlarından.

Müjganların candan ötür,

Səndən mana sitəm yetir,

Gəl, indi niqabın götür,

Zənəxdanlı üzlərindən!

Bunca incitmə bu canı,

Sənsən gözəllərin xanı,

Müjgan-tiğin tökər qanı,

Qara qaşlı gözlərindən.

Səhər gəlsən gülə-gülə,

Seyr edəlim bağı belə,

Avazın bənzər bülbülə,

Tuti kimi sözələrindən.

Zinhari der, dedim sözü,

Bunca yandırma gəl bizi,

Min gözələ verməm sizi,

Yüz işvəndən-nazlarından.

BUXARDADIR
Hər şəhərdən tüccar gələr,

Saray-saray dolub qalar,

Malgirləri bacın alar,

Gündə mehman Buxardadır.

Sözlənər əmir pəyamı,

Bəyləri verər salamı,

Mollası oxur kəlamı,

Üləmalar Buxardadır.

Bağlarında bitər qönçə,

Dükanları satar parça,

Tərib etsəm incə-incə,

Bağü bostan Buxardadır.

Rəisi alar salamı,

Əlində dəftər-qələmi,

Ayırar halal-haramı,

Qazı-hakim Buxardadır.

Sağında məscidi-kəlan,

Müəzzinlər deyər əzan,

Şəriətdən eylər bəyan,

Məlaiklər Buxardadır.

Üzləri aydan da duru,

Özləridir cənnət gülü,

Yanağında bitər balı,

Nazəninlər Buxardadı.

Zınharidir, deyər, ötər,

Bir sövdadır, bəlkə udar,

Ucuz alıb, baha satar,

Nainsaflar Buxardadır.