Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu

 

“Çağdaş dünya ədəbiyyatı. Bədii nəsr. Romanlar. Povestlər”.

 

Ə

dəbi-kulturoloji tərcümə e-Antologiyası 

Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu

 

–

 

www.kitabxana.net

 

–

 

Milli Virtual Kitabxana 

 

203 

Culiya dörd gün sonra, iş qurtarandan sonra harada görüşə biləcəklərini də izah etdi. Bu şəhərin 

kasıblar yaşayan məhəlləsindəki küçələrdən biri idi. Qarşı tərəfdə bazar yerləşdiyindən həmişə 

səs-küy və basabas olurdu. Culiya xırda dükanların arasında gəzib özünü ayaqqabı bağı, yaxud 

tikiş sapı axtaran kimi göstərəcəkdi. Əgər təhlükə hiss olunmasa, Uinston yaxınlaşanda bərkdən 

asqıracaqdı. Əks təqdirdə isə o, özünü görməməzliyə vurub yoluna davam etməli idi. Bəxtləri 

gətirsə, kütləyə qarışıb on-on beş dəqiqə danışa biləcəkdilər. Növbəti görüşlə bağlı vədələşmək 

imkanları da olacaqdı. 

– Tez getməliyəm, - deyə Culiya təlimatlarının dəqiq anlaşıldığına inanandan sonra vidalaşmağa 

başladı. - Gərək düz saat on doqquz otuzda şəhərdə olum. Hələ bundan sonra vaxtımın iki saatını 

da Gənclərin Antiseks Liqasına sərf etməli olacağam. Deyəsən nə isə intibahnamə paylamaq 

lazımdır. Özün de, buna rəzalətdən başqa nə ad vermək olar? Zəhmət olmazsa, üst-başımı çırp. 

Saçlarımda yarpaq, ya ot qalmayıb ki? Əminsən? Elə isə sağ ol, əzizim. Hələlik! 

Culiya özünü Uinstonun qolları arasına atdı. Onu dəlicəsinə öpməyə başladı. Bir neçə saniyədən 

sonra isə pöhrəliyə girib meşədə yox oldu. Uinston yalnız indi xatırladı ki, yenə də qızın soyadını 

və ünvanını öyrənə bilməyib. Amma bunun elə bir əhəmiyyəti yox idi. Nə zamansa bir dam 

altında görüşəcəklərini, yaxud bir-birlərinə məktub göndərəcəklərini hətta təsəvvürə gətirmək də 

mümkün deyildi.  

Amma işin tərsliyindən, meşədəki talaya qayıda bilmədilər. Bütün may ayı ərzində yalnız bir 

dəfə görüşə bildilər. Yenə də Culiyanın tapdığı başqa gizli yer idi. Otuz il əvvəl, müharibə vaxtı 

atom bombası düşən, sonralar heç kəsin yaşamadığı ərazidəki yarıuçuq kilsənin zəng qülləsində 

görüşmüşdülər. Yolu çox təhlükəli olsa da, sığınacağın etibarlılığına söz ola bilməzdi. Qalan 

vaxtlar hər axşam küçədə görüşürdülər. Hər dəfə yeni ünvan tapır, heç vaxt yarım saatdan çox 

birlikdə olmurdular. Küçədə qırıq-qırıq da olsa danışmağa imkan yaranırdı. Heç vaxt yanaşı 

getməmək, bir-birlərinə baxmamaq şərtilə səkiləri doldurmuş insan kütləsinə qarışıb qəribə 

tərzdə-qısa, kəsik-kəsik ifadələrlə söhbət edirdilər. Belə söhbət əslində mayak işığının yanıb-

sönməsinə bənzəyirdi. Yaxınlıqda teleekran olduğunu təxmin edəndə, yaxud qarşıdan 

kombinezonlu Partiya üzvünün gəldiyini görəndə dərhal susurdular. Sonra söhbəti qaldıqları 

yerdən, elə cümlənin, ya da ifadənin ortasından davam etdirirdilər. Ayrılmağı şərtləşdikləri 

nöqtəyə çatanda Uinston, yaxud Culiya sözünü ağzında yarımçıq qoyub uzaqlaşırdı. Növbəti gün 

isə, müqəddiməsiz-filansız, danışığa ara verdikləri yerdən başlayırdılar. Culiya belə söhbət 

üsuluna çox tezliklə alışmışdı. Onu “möhlətli danışıq” adlandırırdı. Həm də, demək olar ki, 

dodaqlarını tərpətmədən danışmaq kimi qəribə vərdişə yiyələnmişdi. Bir aylıq axşam görüşləri 

ərzində yalnız bir dəfə öpüşə bilmişdilər. Sakitcə dalda küçələrin biri ilə addımlayırdılar. 

(Adamların gur olduğu yerlərdən uzaqlaşanda Culiya danışmamağı daha üstün tuturdu). Birdən 

qulaqbatırıcı gurultu qopdu, ayaqlarının altında torpaq titrədi, hava qaraldı. Səki elə bil ikisini də 

göyə qaldırıb təzədən yerə çırpdı. Uinston özünə gələndə böyrü üstdə yıxıldığını, sir-sifətinin 

cızıldığını gördü. Bərk qorxmuşdu. Deyəsən, yaxınlıqda mərmi partlamışdı. Culiyanın təbaşir 

kimi ağarmış sifəti bir qarışlığında idi. Qızın hətta dodaqları təbaşir rəngində idi. “Öldürülüb!”-

Uinstonun beynindən keçən ilk fikir bu oldu. Culiyanın başını əlləri arasına alıb özünə tərəf 

çəkdi. Bir an sonra sevinc içərisində öpdüyü sifətin istiliyini hiss etdi. Əhəng tozu pudra kimi 

dodaqlarına yapışmışdı. İkisinin də rəngi həm qorxudan, həm də tozdan ağappaq ağarmışdı.  

Elə axşamlar da olurdu ki, şərtləşdikləri yerə gəlir, amma bir-birlərinə baxmadan, kəlmə 

kəsmədən ayrılırdılar. Çünki gah döngədən patrul çıxır, gah başlarının üstündə helikopter asılıb 

qalırdı. Hətta təhlükə yaranmasa belə, görüş üçün vaxt tapmaq müşkülə çevrilmişdi. Uinston 

həftədə altmış saat işləyirdi. Culiyanın iş günü daha uzun idi. Müxtəlif sahələrdə 

çalışdıqlarından, asudə saatları çox vaxt üst-üstə düşmürdü. Culiyanın tamam boş qaldığı 

axşamlar isə nadir hallarda olurdu. O, günün çoxunu mühazirə və nümayişlərdə keçirir, 

Gənclərin Antiseks Liqası xətti ilə ədəbiyyat paylanmasında, Nifrət Həftəsi üçün şüarlar 

hazırlanmasında, könüllü ianə toplanmasında və başqa oxşar tədbirlərdə iştirak edirdi. Belə 

 

“Çağdaş dünya ədəbiyyatı. Bədii nəsr. Romanlar. Povestlər”.

 

Ə

dəbi-kulturoloji tərcümə e-Antologiyası 

Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu

 

–

 

www.kitabxana.net

 

–

 

Milli Virtual Kitabxana 

 

204 

maskalanmağın əvəzini sonra artıqlaması ilə çıxdığını deyirdi. Culiyanın fikrincə, kiçik 

qaydalara əməl etmək böyük qaydaları pozmağa imkan yaradırdı. O, Uinstonu da dilə tutub bir 

axşamını ictimai-könüllü işə qurban verməyə razı salmışdı. Nəticədə Uinston ən təəssübkeş 

Partiya üzvləri kimi hərbi sursat hazırlığında iştirak edən könüllülərin siyahısına yazılmışdı. İndi 

həftədə bir dəfə canını dişinə tutub axşam saatlarını içərisində yel vurub yengələr oynayan, hər 

tərəfi bürümüş çəkic taqqıltıları ilə teleekranın aramsız musiqisi biri-birinə qarışan yarıqaranlıq 

emalatxanada keçirir, çox güman ki, bombaların partladıcı mexanizmində istifadə edilən hansısa 

kiçik dəmir parçalarını döyəcləyib əyirdi. 

Kilsənin zəng qülləsində görüşdükləri gün kəsik-kəsik söhbətlərinin arasındakı boşluğu doldura 

bildilər. Bürkülü bir günorta idi. Zənglərin üstündəki kiçik dördkünc otağın durğun, boğanaq 

havasında nəfəs almaq olmurdu. Hər tərəfə göyərçin zılının kəsif iyi hopmuşdu. Artıq neçə saat 

idi ki, kağız və çör-çöp qırıntıları ilə dolu tozlu döşəmədə oturub danışırdılar. Arada hərdən gah 

Uinston, gah da Culiya ayağa qalxıb otağın dar pəncərəsindən ətrafa baxır, kimsənin gəlib-

gəlmədiyini yoxlayırdılar.  

Culiyanın iyirmi altı yaşı vardı. Otuz qızla birlikdə yataqxanada yaşayırdı. “Hər yerdən arvad iyi 

gəlir. Heç bilirsən bu arvadlara necə nifrət edirəm?!” - deyə sözarası yataqxananın dözülməz 

şəraitindən narazılığını dilə gətirmişdi. Əvvəlcədən də təxmin etdiyi kimi qız Ədəbiyyat 

Departamentində, roman yazan maşınlara texniki xidmət sahəsində işləyirdi. Güclü, lakin şıltaq 

elektrik motorlarına qulluq etmək xoşuna gəlirdi. İntellektual sahədə çalışmaq üçün Culiyanı 

kifayət qədər “ağıllı” saymamışdılar. Amma əlinin çevikliyinə, texnikadan yaxşı baş çıxardığına 

görə işini qiymətləndirirdilər. Romanların yazılması prosesini Plan Komitəsi tərəfindən 

direktivlərin verilməsindən tutmuş Son Redaktə Qrupunun tamamlama işlərinə qədər, bütün 

təfərrüatı ilə təsvir edə bilərdi. Böyük zəhmət bahasına yaranan hazır məhsul isə onu qətiyyən 

maraqlandırmırdı. “Oxumaq həvəskarı deyiləm”-deyirdi. Culiyanın təsəvvüründə kitab da alma 

cemi, yaxud çəkmə bağı kimi adi istehlak mallarından biri idi.  

60-cı illərdən əvvəlki dövrlə bağlı yadında heç nə qalmamışdı. Tanıdığı adamlardan İnqilaba 

qədərki hadisələr haqqında yalnız bir nəfər-səkkiz yaşı olanda gözlənilmədən yoxa çıxan babası 

danışmışdı. Məktəbdə xokkey komandasının kapitanı olmuşdu. İki il dalbadal gimnastika üzrə 

birinciliyi qazanmışdı. Kəşfiyyatçılar dərnəyində bölük komandiri, Gənclərin Antiseks Liqasına 

qoşulmamışdan əvvəl Yeniyetmələr İttifaqının sahə katibi vəzifələrini tutmuşdu. Hər yerdə adı 

yalnız yaxşılığa çəkilmişdi. Onu hətta Pornosekdə (bu da inanılmış şəxslərə göstərilən etimadın 

təzahürü sayılırdı) işə cəlb etmişdilər. Pornosek Ədəbiyyat Departamentinin şöbələrindən biri 

idi. Prolların arasında yaymaq üçün ucuz pornoqrafiya nümunələri hazırlayıb çap edirdi. Qızın 

dediyinə görə, hətta əməkdaşlar özləri həmin şöbəni “Peyin Damı” adlandırırdılar. Culiya orada 

təxminən bir il işləmiş, “Yaddaqalan tarixçələr”, “Qızlar məktəbində bir gecə” kimi kitabların 

hazırlanmasında iştirak etmişdi. Bu kitabları mağazalara ağzı bağlı zərflərdə göndərirdilər. 

Proletar gəncliyi onu gizlincə alır, bir müddət qadağan edilmiş ədəbiyyatla tanışlıq sevincinin 

təəssüratı altında yaşayırdı.  

– O kitablarda nə yazılır? - deyə Uinston soruşdu. 

– Dəhşətli cəfəngiyyat. Həm də darıxdırıcı şəkildə. Cəmi altı süjet var. Sadəcə, hər dəfə ora-

burasını dəyişdirirlər. Mənim işim yalnız kaleydoskopla bağlı idi. Son Redaktə Qrupunda heç 

vaxt olmamışam. Çünki, əzizim, hətta bu səviyyədə də ədəbiyyatdan başım çıxmır.  

Uinston təəccüb içərisində Pornosekin bölmə rəhbərlərindən başqa bütün işçilərinin cavan qızlar 

olduğunu öyrəndi. Çünki geniş yayılmış fikrə görə, qadınlarla müqayisədə kişilərdə cinsi 

instinkti nəzarətdə saxlamaq daha çətin sayılırdı. Onların təmasda olacaqları bu çirkabdan 

yoluxmaq ehtimalları daha böyük idi.  

 

“Çağdaş dünya ədəbiyyatı. Bədii nəsr. Romanlar. Povestlər”.

 

Ə

dəbi-kulturoloji tərcümə e-Antologiyası 

Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu

 

–

 

www.kitabxana.net

 

–

 

Milli Virtual Kitabxana 

 

205 

– Orada heç ərli qadınların da olmasını istəmirlər,-deyə Culiya sözünə davam etdi. Hesab edirlər 

ki, qızlar pak, təmiz varlıqlardır. Qarşında dayanan şəxs isə bunun tam əksi olan məxluqdur. 

Culiya ilk seksual təcrübəsini 16 yaşında, altmış yaşlı bir Partiya üzvü ilə yaşamışdı. Bir müddət 

sonra həmin şəxs həbsdən canını qurtarmaq üçün intihar etmişdi. “Çox düzgün seçim idi!”-deyə 

Culiya əlavə etdi. - Yoxsa istintaqda mənim adımı da dilindən çəkib qoparardılar”. O vaxtdan 

bəri müxtəlif kişilərlə gəzib-dolaşmışdı. Onun təsəvvürünə görə həyat çox sadə bir sxem 

üzərində qurulmuşdu. Sən yaxşı yaşamaq istəyirsən, “onlar” (Partiya üzvlərini nəzərdə tuturdu) 

isə buna imkan verməməyə çalışırlar. Onda sən də qaydaları bacardığın kimi pozmalı olursan. 

“Onların” yaxşı yaşamağa mane olmaq cəhdi Culiyaya özünün qaydaları pozmaq və ilişməmək 

istəyi qədər təbii görünürdü. Culiya Partiyaya nifrət edir, nifrətini də həmişə ən kəskin sözlərlə 

dilə gətirirdi. Lakin heç vaxt ictimai xarakterli tənqidə meyil göstərmirdi. Şəxsi həyatı ilə əlaqəli 

məsələlər istisna olmaqla, Partiyanın fəaliyyəti və təlimi Culiyanı qətiyyən maraqlanmırdı. 

Uinston gündəlik danışıq dilindəki tək-tük kəlmələrdən başqa, qızın Yenidil sözləri işlətmədiyinə 

də diqqət yetirmişdi. Qardaşlıq haqqında heç vaxt eşitməmişdi. Onun mövcudluğuna inanmaq 

istəmirdi. Partiya əleyhinə təşkil edilən, lakin uğursuzluğa düçar olacağı əvvəlcədən bilinən 

qiyam cəhdinə səfehlik kimi yanaşırdı. Culiyanın fikrincə, ağıllı iş qaydaları mənafeyinə uyğun 

şəkildə pozmaq və bu zaman sağ-salamat qalmağı bacarmaq idi. Uinston öz-özünə sual verirdi 

ki, görəsən İnqilab dövründə boya-başa çatan gənc nəslin sıralarında Culiya kimi çox şeydən 

xəbərsiz olan, Partiyanı torpaq, yaxud səma kimi əbədi, əzəli sayan, ona qarşı mübarizə 

aparmaqdansa, itin dişlərindən qurtardığına sevinən dovşan kimi gözdən yayınıb öz həyatını 

yaşamaq istəyənlərin sayı nə qədərdir?  

Evlənməkdən heç vaxt danışmırdılar. Bu o qədər əlçatmaz arzu idi ki, hədər yerə vaxt itirib 

müzakirə açmağa da dəyməzdi. Hətta Uinston möcüzə nəticəsində arvadından-Ketrindən xilas 

olsaydı belə, heç bir komitə onlara talelərini birləşdirməyə icazə verməzdi. Boş ümidlərlə 

yaşamağın mənası yox idi.  

– O qadın..., sənin arvadın necə adam idi?-deyə Culiya soruşdu. 

– Necə adam idi? Yeni dildə belə bir söz var: xoşgörülü. Bilmirəm, eşitmisənmi? Anadangəlmə 

mühafizəkar prinsiplərə etiqad edən, hətta xəyallarında belə həmin prinsiplərdən kənara çıxmağa 

qadir olmayan adamlar haqqında işlədilir.  

– Yox, dediyin sözü eşitməmişəm. Amma o tipli adamları yaxşı tanıyıram.  

Uinston ailə həyatından danışmağa başladı. Çox qəribə idi: Culiya danışdıqlarının bir çox 

mühüm məqamlarını əvvəlcədən bilirdi. Culiya ərinin əli toxunan zaman Ketrinin bədəninin az 

qala qıc olması, onu bərk-bərk qucaqladığı halda həm də sanki var gücü ilə özündən kənara 

itələməsi haqda elə dəqiq təsəvvürə malik idi ki, sanki qadının yerinə özü Uinstonla bir yatağa 

girmiş, aralarında olan hər şeyi özü yaşamış, özü hiss etmişdi. Belə məsələlərlə bağlı Culiya ilə 

söhbətin asan olduğunu dərhal başa düşmüşdü. Ketrinə gəldikdə isə, arvadı indi onun aləmində, 

iztirablı keçmişdən daha çox ürəkbulandıran xatirəyə çevrilmişdi.  

– Əgər bir məsələ olmasaydı, bəlkə hər şeyə dözərdim, - deyə Uinston Ketrinin hər həftənin eyni 

günü onu heç bir həzz duymadığı soyuq mərasimə məcbur etməsindən danışmağa başladı. - Özü 

də bu işə nifrət edirdi. Lakin məhz mühafizəkar münasibətinə görə heç vəhclə əsla ürəyindən 

olmayan bu istəyin qarşısını ala bilmirdi. Bilirsən, o işə necə ad qoymuşdu? Yox, heç 

təsəvvürünə də gətirə bilməzsən! 

– Bizim partiya borcumuz! - deyə Culiya fikirləşmədən cavab verdi. 

– Bunu haradan bilirsən? 

 

“Çağdaş dünya ədəbiyyatı. Bədii nəsr. Romanlar. Povestlər”.

 

Ə

dəbi-kulturoloji tərcümə e-Antologiyası 

Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu

 

–

 

www.kitabxana.net

 

–

 

Milli Virtual Kitabxana 

 

206 

– Əzizim, mən də məktəbə getmişəm. On altı yaşı tamam olan şagirdlərlə ayda bir dəfə seksual 

münasibətlər mövzusunda söhbət aparılır. Sonra Yeniyetmələr İttifaqında olmuşam. Belə 

cəfəngiyyatı illərlə adamın beyninə yeridirlər. Hətta deyərdim ki, çox vaxt bəhrəsini də görürlər. 

Amma təbii ki, hamıya eyni gözlə baxmaq olmaz. Çünki insanlar əksərən qeyri-səmimidirlər. 

Culiya mövzu ilə bağlı fikirlərini şərh etməyə başladı. Söhbətə nədən başlasalar da, əvvəl-axır 

gəlib seksuallıq məsələsinin üstünə çıxırdılar. Bu məsələdə isə onun mülahizələri həmişə çox 

ağıllı səslənirdi. Uinstondan fərqli olaraq Culiya Partiyanın hər vasitə ilə puritanlıq təbliğatı 

aparmasının mənasını yaxşı başa düşürdü. Məsələ təkcə cinsi instinktin özünəməxsus dünyasının 

olmasında, yaxud Partiyanın öz nəzarətindən kənarda qalan həmin dünyanı bütün mümkün 

yollarla məhv etməyə çalışmasında deyildi. Məsələ seksual aclığın isteriya yaratmasında idi. Bu 

isteriya Partiyanın işinə yarayırdı. Çünki onu asanlıqla müharibə ehtirasına, yaxud rəhbərə 

pərəstiş hissinə çevirmək olurdu. Culiya mürəkkəb mətləbləri öz sadə məntiqi ilə izah edərək 

deyirdi: 

– Bir adamla yatanda enerji itirirsən. Amma özünü xoşbəxt sayırsan, dünyanı vecinə almırsan. 

Onlar isə heç vaxt heç kəsin xoşbəxtlik duyğusunu yaşamasını istəmirlər. Həmin enerjinin daim 

sənin içində qaynamasını istəyirlər. Bütün bu mənasız yürüşlər, şüarlar, bayraqların dalğalanması 

- seks istəyinin söndürülməsindən başqa bir şey deyil. Əgər sən daxilən özünü xoşbəxt 

sayırsansa, niyə Böyük Qardaşdan, Üç İllik Planlardan, Nifrət İkidəqiqəliklərindən və başqa 

mənasız cəfəngiyyatlardan ötrü həyəcanlanıb coşmalısan? 

Uinston ürəyində qızın dediklərinin hamısı ilə razılaşırdı. Həqiqətən də, seksual bakirəliklə siyasi 

mühafizəkarlıq arasında sıx və birbaşa əlaqə vardı. Güclü instinkti möhkəm əllərlə idarə 

etmədən, ondan qorxunc qüvvə kimi yararlanmadan qəzəbi, nifrəti, kütbeyin sədaqəti necə son 

həddə qədər qızışdıra bilərsən, onları hansı yolla işinə yarayan enerjiyə çevirə bilərsən? Cinsi 

ehtiras Partiya üçün qorxuludur. Bu səbəbdən də Partiya onu xidmətində dayanmağa məcbur 

edir. Eyni oyunu valideynlik instinktinin də başına açıblar. Ailə duyğusunu birdəfəlik aradan 

qaldırmaq mümkün deyil. Odur ki, keçmiş vaxtlarda olduğu kimi, valideynləri öz övladlarını 

sevməyə təşviq edirlər. O biri tərəfdənsə, uşaqları düşünülmüş şəkildə ata-analarının üstünə 

qaldırırlar. Onları casusluğa, valideynlərinin Partiya mövqeyindən yanlış görünən söz və 

hərəkətləri haqqında xəbərçiliyə alışdırırlar. Bütün bunlar mahiyyət etibarı ilə ailənin Fikir 

Polisinin əlavəsinə çevrilməsinə gətirib çıxarır. Hər insanın yanında gecə-gündüz fəaliyyətdə 

olan xəbərçi - onun ən yaxın adamı dayanır.  

Özü də fərqinə varmadan yenə Ketrini xatırladı. Əgər Ketrin beyninə doldurulmuş fikirlərə 

sədaqət baxımından həqiqətən də belə səfeh olmasaydı, ərini çox asanlıqla Fikir Polisinə təslim 

edə bilərdi. Həmin anda Ketrini yadına salan isə günortanın boğucu bürküsü, bir də dəhşətli 

istidən alnında muncuqlanan tər damlaları idi. On bir il əvvəl, eynən belə isti yay günü baş verən, 

daha doğrusu, baş verməyən hadisə haqqında Culiyaya danışmağa başladı. 

Evliliklərinin üçüncü, yaxud dördüncü ayı idi. Kent qraflığına ictimai turist yürüşü zamanı 

azmışdılar. Dəstədən cəmi bir neçə dəqiqəliyinə dala qalmışdılar. Nəticədə yolu səhv salmış, 

gedib dərin uçurumu xatırladan köhnə əhəng daşı karxanasının kənarına çıxmışdılar. Qarşılarını 

dibində sal qayalar görünən on, bəlkə də iyirmi metr dərinliyində qorxunc yarğan kəsmişdi. Yolu 

soruşmağa kimsə yox idi. Azdıqlarını bilən Ketrin bərk narahatlıq keçirirdi. Turistlərin səsli-

küylü dəstəsindən bircə dəqiqəliyə də olsun aralanmaq onun nəzərində intizamı kobud şəkildə 

pozmaq sayılırdı. Vaxt itirmədən gəldikləri yolla qayıdıb axtarışı davam etdirmək istəyirdi. Elə 

bu vaxt Uinston yarğanın dibindəki qayaların arasında topa-topa bitmiş kolları gördü. Onlardan 

birində, eyni budaqda al-qırmızı və bənövşəji rəngdə iki müxtəlif çiçək açılmışdı. Uinston 

ömründə belə şey görməmişdi. Tez Ketrini çağırdı ki, gəlib təbiətin qəribə möcüzəsinə tamaşa 

eləsin. 

 

“Çağdaş dünya ədəbiyyatı. Bədii nəsr. Romanlar. Povestlər”.

 

Ə

dəbi-kulturoloji tərcümə e-Antologiyası 

Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu

 

–

 

www.kitabxana.net

 

–

 

Milli Virtual Kitabxana 

 

207 

– Ketrin, bax! Bax, gör necə çiçəklər açılıb! Lap aşağıdakı o kolu deyirəm. Orada eyni koldakı 

iki müxtəlif rəngli gülü görürsən?  

Ketrin bir neçə addım aralanmışdı. Amma əsəbiliyini gizlədərək geri qayıtdı. Hətta Uinstonun 

göstərdiyi yeri görmək üçün yarğanın dibinə tərəf əyildi. Uinston bir az arxada dayanıb yüngülcə 

onun belindən yapışmışdı. Birdən fikirləşdi ki, burada tamam yalqızdırlar. İkisindən başqa 

ətrafda ins-cins yoxdur. Hər şey susub, hər şey dayanıb. Hətta ağacların yarpağı tərpənmir, hətta 

bir quş da ötmür. Belə yerdə gizli mikrofondan qorxmamaq olardı. Hətta mikrofon olsa belə, 

yazmağa bir səs yox idi. Günortanın ətalət və yuxu gətirən ən isti vaxtı idi. Günəş bütün hərarəti 

ilə yandırıb-yaxırdı, Uinstonun üzündə tər damlaları parıldayırdı. Qəflətən ağlına gəldi ki... 

– Niyə onu itələyib uçuruma yıxmadın? - Culiya sözünün dalını gətirməyə imkan vermədi. - Mən 

olsaydım, belə fürsəti əldən verməzdim.  

– Elədir, əzizim, qətiyyətliliyinə inanıram. İndiki ağlım olsaydı, yəqin mən də fürsəti əldən 

buraxmazdım. Bilmirəm. Bəlkə də yox... Əmin deyiləm.  

– Onu uçuruma itələmədiyinə görə təəssüflənirsən? 

– Aha. Ümumilikdə götürəndə, təəssüflənirəm. 

Tozlu döşəmədə yanaşı oturmuşdular. Uinston qızı özünə tərəf çəkdi. Culiyanın başı çiyinlərinə 

söykəndi. Saçlarının xoş rayihəsi göyərçin peyininin qoxusunu yoxa çıxardı. Uinston fikirləşdi 

ki, qız hələ çox cavandır, hələ həyatdan nə isə gözləyir. Başa düşmür ki, xoşuna gəlməyən adamı 

itələyib uçuruma yıxmaq heç nəyi həll etmir. 

– Əslinə baxsan, yenə də heç nə dəyişməyəcəkdi. 

– Bəs elə isə niyə təəssüf edirsən? 

– Hər hansı hərəkəti hərəkətsizlikdən üstün tutduğuma görə. Qoşulduğumuz oyunda qalib 

gəlməyimiz mümkün deyil. Sadəcə bəzi uğursuzluqlarımız qalanlarına nisbətən daha münasib 

görünür. 

Culiya çiyinlərini çəkməklə narazılığını bildirdi. Uinston belə danışanda həmişə etiraz edirdi. O, 

insanın daim məğlubiyyətə məhkumluğu fikrinin təbiətin qanunu olması haqda hətta eşitmək 

istəmirdi. Təbii ki, məhvə məhkum olduğunu, əvvəl-axır Fikir Polisinin əlinə düşüb ölümə can 

verəcəyini anlamamış deyildi. Amma beyninin hansısa hüceyrələri ilə gizli dünya qurmağın, 

orada istədiyin kimi yaşamağın mümkünlüyünə də inanırdı. Fikirləşirdi ki, bunun üçün gərək 

həm bəxtin gətirsin, həm də hiyləgər və cəsur olasan. Culiya hələ də başa düşmürdü ki, bu 

dünyadakı həyatda xoşbəxtlik deyilən şey yoxdur, qələbə yalnlz uzaq gələcəkdə, onlar yer üzünü 

tərk edəndən çox-çox sonra qazanıla bilər. Anlamırdı ki, Partiyaya müharibə elan etdiyin andan 

özünü canlı insan yox, meyid saymalısan.  

– Biz hamımız meyitik. - Bunu Uinston dedi. 

– Hələ meyit deyilik. - Culiya laqeyd şəkildə düzəliş verdi.  

– Cismən meyit deyilik. Altı ay, bir il, uzaqbaşı beş il. Mən ölümdən qorxuram. Sən gəncsən, 

deməli, məndən daha çox qorxmalısan. Aydındır ki, bacardığımız qədər ölümü yaxına 

buraxmamağa çalışacağıq. Amma bizim istəyimiz vəziyyəti çox az dəyişdirir. İnsan indiki 

halında qaldıqca, ölümlə həyatın heç bir fərqi olmayacaq. 

– Cəfəng sözlərdir! Mənimlə yatmaqdan daha çox həzz alırsan, yoxsa skeletlə? Məgər həyatda 

olduğuna, yaşadığına görə sevinmirsən? Mənə baxmaq, əllərimə, ayaqlarıma toxunmaq, 

yeridiyimi, nəfəs aldığımı, yaşadığımı görmək, bütün bunları hiss etmək sənə xoş deyil?  

 

“Çağdaş dünya ədəbiyyatı. Bədii nəsr. Romanlar. Povestlər”.

 

Ə

dəbi-kulturoloji tərcümə e-Antologiyası 

Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu

 

–

 

www.kitabxana.net

 

–

 

Milli Virtual Kitabxana