Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu
Yüklə 7,78 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
“Çağdaş dünya ədəbiyyatı. Bədii nəsr. Romanlar. Povestlər”.
Ə
Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu – www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxana 191
– Əzilmisiniz? - deyə qızdan soruşdu. – Elə bir şey deyil. Sadəcə, qolum.... Bir saniyəyə keçib gedər. Qız elə danışırdı ki, sanki ürəyi bu dəqiqə sinəsindən çıxacaq. Rəngi get-gedə daha da ağarırdı. – Bir yeriniz zədələnməyib ki? – Yox, yox. Hər şey qaydasındadır. Yalnız bir az ağrı hiss etdim. O da keçib getdi. Qız salamat qolunu uzatdı. Uinston qalxmasına kömək etdi. Rəngi bir az üstünə gəlmişdi. Bayaqkından xeyli yaxşı görünürdü. – Hər şey qaydasındadır, - qız eyni sözləri təkrar etdi. - Sadəcə, biləyim bir az sərpdi. Sağ olun, yoldaş! Qız bu sözləri deyib gəldiyi istiqamətdə yoluna davam etdi. Cəld, inamlı addımlarından həqiqətən də ciddi bir şey baş vermədiyi sezilirdi. Bütün hadisə yəqin ki, yarım dəqiqədən çox çəkməmişdi. Hissləri heç vəchlə sifətdə büruzə verməmək artıq instinktə çevrilmiş, vərdiş halını almışdı. Həm də qız yıxılanda ikisi də teleekranın görmə bucağı altında olmuşdular. Amma arada elə bir hadisə baş vermişdi ki, Uinston teleekranı aldadaraq heyrət hissini çox böyük çətinliklə gizlədə bilmişdi. Qolundan yapışıb ayağa qalxmağa kömək elədiyi iki-üç saniyə ərzində qız onun ovcuna nə isə qoymağa imkan tapmışdı. Bunun düşünülmüş şəkildə edildiyinə şübhə ola bilməzdi. Ovcundakı kiçik və hamar bir şey idi. Ayaqyolunun qapısından içəri girərkən Uinston onu yavaşca cibinə sürüşdürüb barmaqlarının ucu ilə yoxlamağa başladı. Dörd bükülmüş kiçik kağız parçasına oxşayırdı. Pissuarın qarşısında dayandığı müddətdə cibində kağız parçasını açmağa müvəffəq oldu. Yəqin, nə isə bir şey yazılmışdı. Uinston əvvəlcə ayaqyolundakı kabinələrdən birinə keçib kağızı oradaca oxumağı düşündü. Amma tez də bunun dəhşətli ağılsızlıq olacağının fərqinə vardı. Teleekranın aramsız nəzarəti altında insanın özünü əminlikdə hiss edəcəyi heç bir yer yox idi. Kabinəsinə qayıdıb oturdu. Kağız parçasını etinasızlıqla masadakı digər sənədlərin üstünə atdı. Eynəyini taxıb nitqyazarı özünə tərəf çəkdi. “Beş dəqiqə!-deyə yavaşcadan pıçıldadı. - Ən azı beş dəqiqə gözləmək lazımdır!”. Ürəyi sinəsində qorxunc guppultu ilə döyünürdü. Xoşbəxtlikdən, qarşısındakı böyük diqqət tələb etməyən adi iş idi. Uzun sütunlar şəklində yazılmış rəqəmləri dəqiqləşdirmək tələb olunurdu. Kağız parçasındakı yazının mütləq siyasi xarakter daşıdığını fikirləşirdi. Nə qədər baş sındırsa da, təsəvvürünə yalnız iki variant gətirə bilirdi. Biri, həqiqətə daha uyğun gələni və Uinstonu daha çox qorxudanı qızın Fikir Polisinin agenti olması idi. Doğrudur, Fikir Polisinin hansısa niyyətini həyata keçirməkdən ötrü bu cür qəribə vasitəyə əl atmasının səbəbi qaranlıq qalırdı. Lakin belə etmişdilərsə, deməli, buna əsas vardı. Kağızdakı sözlər hədə, təhdid, həyatına intiharla son qoymaq əmri, yaxud ustalıqla qurulmuş başqa tələ də ola bilərdi. Hər vasitə ilə fikrindən çıxarmağa çalışdığı, lakin heç cür nail ola bilmədiyi başqa, daha ağlasığmaz ehtimal da vardı. Kağız qətiyyən Fikir Polisindən deyil, hansısa gizli təşkilatdan göndərilmişdi. Bəlkə həqiqətən də Qardaşlıq cəmiyyəti mövcuddur! Bəlkə qız da onun üzvlərindən biridir! Gəldiyi qənaətin cəfəngliyinə şübhə ola bilməzdi. Amma barmaqlarının ucu cibindəki dörd bükülmüş kağız parçasına toxunan anda ağlına ilk gələn fikir bu olmuşdu. Yalnız aradan iki dəqiqə keçəndən sonra həqiqətə daha çox uyğun görünən variantı tapa bilmişdi. Hətta indi, ağlı və düşüncəsi ona aldığı sifarişin, çox ehtimal ki, intihar tələbi olduğunu inadla diqtə eləyəndən sonra da əsassız ümidlərə qapılaraq hec vəchlə gümanının doğruluğuna inanmaq istəmirdi. Mənasız nikbinlik onu hələ də tərk etməmişdi. Ürəyi şiddətlə döyünürdü. Nitqyazara rəqəmləri mızıldadığı bu anlarda səsinin titrəməsini çox böyük çətinliklə gizlədə bilirdi. “Çağdaş dünya ədəbiyyatı. Bədii nəsr. Romanlar. Povestlər”.
Ə
Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu – www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxana 192
Üzərində işini başa çatdırdığı vərəqləri lülə şəklində burub pnevmatik boruya qoydu. Aradan səkkiz dəqiqə keçmişdi. Eynəyini yenidən gözünə taxdı. Dərindən nəfəs alıb ən üstdə qızın ötürdüyü kağız parçası qoyulmuş sənədləri qarşısına çəkdi. Kağızı hamarlayıb düzəltdi. Orada hələ tam bişməmiş iri xətlə üç söz yazılmışdı: Mən sizi sevirəm. Bir neçə saniyəliyinə özünü elə itirdi ki, hər an cinayət sənədinə çevrilə biləcək kağızı dərhal yaddaş yuvasına atmağı da yadından çıxardı. Bir şeyə çox maraq göstərməyin təhlükəli olduğunu anlasa da, üç sözü dönə-dönə oxumaqdan özünü saxlaya bilmir, yazılanın sadəcə gözünə görünmədiyinə bir daha inanmaq istəyirdi. Fasiləyə qədər iş ona çox ağır göründü. Diqqətini cansıxan rəqəmlərin üzərində heç cür cəmləyə bilmirdi. Digər tərəfdən, həyəcanını hər vasitə ilə teleekrandan gizlətməli idi. Ona elə gəlirdi ki, sanki qarnında tonqal qalanıb. Boğanaq havalı, basırıq və səs-küylü yeməkxanada nahar isə əsl cəhənnəm əzabına çevrildi. Heç olmazsa, nahar vaxtı bir az tək qalacağına ümid edirdi. Tərslikdən, kütbeyin Parsons gəlib özünü üzbəüzdəki stula basdı. Dərhal da bədəninin kəskin tər iyi ilə nahar masasındakı şorbanın qalay tamını üstələyərək, xüsusi canfəşanlıqla bu günlərdə keçiriləcək Nifrət Həftəsinə hazırlıq işlərindən danışmağa başladı. Tədbir münasibəti ilə aralarında qızının da olduğu Kəşfiyyatçılar dərnəyi üzvlərinin karton üzərində Böyük Qardaşın başının iki metrlik təsvirini hazırlamaları onu yamanca riqqətə gətirmişdi. Ən qanqaraldıcı şey yeməkxanadakı səs-küydən Parsonsun dediklərini çətinliklə eşitməsi, hər dəfə onun əbləh sözlərini təkrar-təkrar soruşmağa məcbur qalması idi. Anidən qara saçlı qızın zalın uzaq küncündə iki başqa qızla oturduğunu gördü. O, özünü görməməzliyə vurdu. Uinston bir də həmin səmtə baxmadı. Günün ikinci yarısı nisbətən asan keçdi. Nahardan dərhal sonra bir neçə saat vaxtını alan, başındakı kənar fikirləri bir tərəfə qoymağı, diqqətini cəmləşdirməyi tələb edən çox məsul və mürəkkəb tapşırığın icrası üzərində işləməli oldu. Daxili Partiyanın indi soyuq münasibət bəslənilən görkəmli üzvlərindən birini gözdən salmaq üçün iki il əvvəlki istehsalat göstəricilərini saxtalaşdırmaq tələb olunurdu. Uinston belə işlərin öhdəsindən məharətlə gəlirdi. İki saat ərzində başı işə elə qarışmışdı ki, qız bir dəfə də yadına düşməmişdi. Sonra adamın ağlını başından çıxaran dəlicəsinə tənhalıq arzusu ilə birlikdə qızın sifəti də təzədən gözlərinin qabağına gəldi. Tamam tək qalmayana qədər həyatının yeni, gözlənilməz hadisəsini özü üçün heç cür aydınlaşdıra bilməyəcəyini başa düşürdü. Üstəlik, axşamı mütləq İctimai Mərkəzdə keçirməli idi. Yeməkxanada dadsız-tamsız şam yeməyini tələsik içəri ötürdü. Sonra Mərkəzə qaçıb bayağı təntənə ilə təşkil olunmuş “qrup müzakirəsində” iştirak etdi. İki set stolüstü tennis oynadı. Bir neçə qədəh cin içdi. “İngsosun şahmata münasibəti” mövzusunda saat yarımlıq cəfəng mühazirəyə qulaq asdı. Darıxdığından az qala ürəyi partlayırdı. Lakin bu axşam ilk dəfə idi ki, Mərkəzdən tez qaçıb canını qurtarmaq istəmirdi. “Mən sizi sevirəm” sözləri ürəyində həyatını bacardıqca uzatmaq istəyi yaratmışdı. Belə bir vaxtda hətta kiçicik ehtiyatsızlıq da Uinstona ağılsız hərəkət kimi görünürdü. Yalnız gecə saat on birdə mənzilinə qayıdıb yatağına girəndən və qaranlıqda özünü təhlükəsiz hiss edəndən sonra (əgər bərkdən bir şey danışmırdınsa, teleekran da qorxulu deyildi) hər şeyi götür-qoy etməyə imkan yarandı. İndi məsələnin, necə deyərlər, texniki tərəfini həll etmək, qızla hansı yollasa əlaqə yaratmaq və görüş haqda vədələşmək lazım idi. Özünə qarşı tələ qurulması fikrini artıq başından çıxarmışdı. Bu mümkün olan şey deyildi. Qızın kağızı ötürərkən keçirdiyi həyəcan niyyətinin səmimiliyindən xəbər verirdi. Qorxudan özünü tamam itirmişdi. Bu hissləri yamsılamaq isə o qədər də azan deyildi. Uinston əlinə düşən imkandan imtina etməyi ağlına da gətirmirdi. Vur-tut beş gün əvvəl qızın başını çaylaq daşı ilə əzmək istədiyini xatırladı. İndi keçmişi qurdalamağın heç bir əhəmiyyəti yox idi. Onun bir neçə gün əvvəl yuxuda gördüyü lüt, ehtiraslı bədənini gözləri önünə gətirməyə çalışdı. O zaman, digər cavan qadınlar kimi, bu qızın da yelbeyin “Çağdaş dünya ədəbiyyatı. Bədii nəsr. Romanlar. Povestlər”.
Ə
Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu – www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxana 193
olduğunu, beynini yalan və nifrətlə doldurduğunu, bədəninin isə buzdan fərqlənmədiyini fikirləşmişdi. İndi onu itirə biləcəyini, süd kimi ağappaq cavan qız bədəninin əlindən çıxacağını düşünəndə içindən bir titrətmə keçdiyini hiss etdi. Çox qorxduğu başqa təhlükə də vardı: tezliklə bir yol tapıb əlaqə yaratmasa, qız fikrini dəyişə bilərdi. Amma intim görüşün təşkili ağlagəlməz dərəcədə çətin idi. Bu rəqibin mat elanı qarşısında yeni, uğurlu gediş etməyə bənzəyirdi. Addımını atdığın hər yerdə teleekranın nəzarəti altındasan. Qızın ötürdüyü kağızı oxuyandan beş dəqiqə sonra bütün mümkün görüş imkanları ildırım sürəti ilə beynindən keçmişdi. İndi isə arxayın fikirləşmək fürsəti yaranandan sonra şahmat taxtası üzərindəki fiqurlar kimi variantları biri-birinin ardınca diqqətlə nəzərdn keçirirdi. Aydın məsələdir ki, bu gün səhərki təsadüf bir də təkrarlana bilməz. Əgər qız Sənədləşdirmə Departamentində işləsəydi, görüş məsələsini bəlkə də nisbətən asan yoluna qoymaq olardı. Ədəbiyyat Departamentinin binanın hansı hissəsində yerləşməsi haqqında Uinstonun yalnız dumanlı təsəvvürü vardı. Üstəlik, ora getmək üçün mütləq tutarlı bəhanə lazım idi. Qızın harada yaşadığını, işdən saat neçədə çıxdığını bilsəydi, evə qayıdanda birtəhər görüşmək olardı. Lakin kiminsə arxasınca düşüb evinə qədər təqib etmək də təhlükəli idi. Həm də gərək Nazirliyin qarşısında dayanıb gözləyəydi. Bunu isə mütləq görəcəkdilər. Poçtla məktub göndərməyi, ümumiyyətlə düşünməyə dəyməzdi. Məktubların açılıb oxunduğu çoxdan heç kimə sirr deyildi. İndi tək-tük adamlar biri-birləri ilə yazışırdılar. İsmarıc zərurəti yarananda üzərində hazır ifadələrin uzun siyahısı çap olunmuş poçt açıqcalarını almaq, işinə yaramayan ifadələrin üstündən xətt çəkərək göndərmək kifayət edirdi. Ünvanı bir yana qalsın, Uinston heç qızın adını bilmirdi. Çox fikirləşəndən sonra ən etibarlı görüş yerinin yeməkxana olduğu qənaətinə gəldi. Teleekranın görmə bucağından nisbətən aralıda, otağın ortasında qızla eyni masa arxasında oturmağa fürsət yaransa, ətrafdan həmişəki kimi səs-küy və uğultu eşidilsə, ikilikdə heç olmazsa otuz saniyə qalmaq imkanı olsa, yəqin ki, bir neçə kəlmə danışa bilərdilər. Sonrakı bütün həftəni Uinstonun həyatı səksəkəli yuxu kimi keçdi. Ertəsi gün yalnız nahar fasiləsinin bitdiyini bildirən fit çalınanda qız yeməkxanaya girdi. Görünür, onu nisbətən gec başlayan iş növbəsinə keçirmişdilər. Bir-birlərinə baxmadan ötüb keçdilər. Növbəti gün nahara həmişəki vaxtda gəlmişdi. Lakin üç başqa qadın tanışı ilə, özü də düz teleekranın qarşısında oturmuşdu. Uzun və dəhşətli görünən sonrakı üç gündə o, yeməkxanaya gəlmədi. Uinstonun bütün əsəbləri və bədəni gərilmiş simə çevrilmişdi. Vəziyyəti elə idi ki, hər hərəkət, hər səs, hər ünsiyyət, eşitdiyi və dediyi hər söz sonsuz iztirab mənbəyinə çevrilirdi. Hətta yuxuda da qızın surəti gözləri önündən çəkilmirdi. Bu müddətdə bir dəfə də olsun gündəliyinə əl vurmamışdı. Əzablarını yüngülləşdirən yeganə təsəlli iş idi. Başı işə qarışanda Uinston bəzən on-on beş dəqiqə hər şeyi yadından çıxara bilirdi. Qızın başına nə iş gəldiyi barədə təsəvvürü yox idi. Üz tuta biləcəyi yol da görünmürdü. Onu buxara çevirə bilərdilər. İntihar edə bilərdi. Okeaniyanın ən ucqar yerinə göndərilə bilərdi. Ən pisi, ən arzuolunmazı isə, fikrini dəyişər və ondan uzaq qaçmağa çalışardı. Nəhayət, növbəti gün qız üzə çıxdı. Qolu daha sarıqlı deyildi. Yalnız biləyinə plastır yapışdırılmışdı. Uinston içində elə yüngüllük hiss etdi ki, hər şeyi unudaraq bir neçə saniyə gözlərini onun sifətindən çəkmədi. Səhəri gün az qala danışmaq imkanı yaranacaqdı. Uinston yeməkxanaya girəndə qız divardan xeyli aralıdakı masada tək oturmuşdu. Hahar fasiləsi təzə başlandığından yerlərin çoxu boş idi. Növbə irəliləyirdi. Uinston yeməyini götürüb adamların arasından çıxmaq istəyirdi ki, qabaqdakılar ayaq saxladılar. Kimsə saxarin həbi almadığına görə etirazını bildirirdi. O, salonun ortasına tərəf gedəndə qız hələ də tək oturmuşdu. Uinston özünü boş masa axtarırmış kimi göstərərək düz onun oturduğu səmtə üz tutmuşdu. Artıq qızın lap yaxınlığında idi. Bir neçə saniyədən sonra ikilikdə qala bilərdilər. Lakin elə bu zaman arxadan kimsə “Smit!”-deyə onu səslədi. Uinston özünü eşitməməzliyə vurdu. “Smit!” - deyə səs bu dəfə daha ucadan eşidildi. Yox, oyun oynamağın faydası yox idi. Uinston geri çevrildi. Nə vaxtsa atüstü tanış olduğu, görkəmindən səfehlik yağan Uilşer soyadlı sarışın gənc təbəssümlə onu masasının arxasındakı boş yerə dəvət edirdi. Boyun qaçırmaq açıq-aşkar ehtiyatsızlıq olardı. “Çağdaş dünya ədəbiyyatı. Bədii nəsr. Romanlar. Povestlər”.
Ə
Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu – www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxana 194
Tanıdığı adamın dəvətindən sonra gedib təkbaşına nahar edən qızın masasında otura bilməzdi. Bu hərəkət mütləq diqqəti çəkəcəkdi. Üzünə dostcasına təbəssüm ifadəsi verib Uilşerin göstərdiyi yerdə əyləşdi. Sarışın, səfeh sifət sanki işıqlandı. Uinston ani qarabasma hiss etdi. Ona elə gəldi ki, kimsə əlindəki baltanı düz sifətinin ortasına çırpır. Bir neçə dəqiqə sonra qızın yanındakı yerlər tutuldu. Amma, şübhə yox idi ki, qız Uinstonun ona tərəf gəldiyini görmüş, niyyətini anlamışdı. Ertəsi gün yeməkxanaya vaxtından tez gəldi. Zənnində yanılmamışdı. Qız təxminən dünənki yerində, yenə də tək oturmuşdu. Növbədə Uinstondan qabaqda balaca boylu, yastı sifətli, şübhə dolu gözləri daim qaynaşan böcəyə bənzər adam dayanmışdı. Podnosunu götürüb piştaxtadan aralananda onun düz qızın oturduğu masaya tərəf yönəldiyini gördü. Ümidləri yenə puça çıxırdı. Nisbətən aralıdakı masanın arxasında da boş yer vardı. Lakin böcəyəbənzər adamın qırımından özünü qətiyyən əziyyətə salmaq niyyətində olmadığı, ən yaxın masada, qızla birlikdə oturmaq istədiyi sezilirdi. Ürəyindən qara qanlar axan Uinston onun dalınca addımlayırdı. Qızla təkbətək qalmayana qədər heç nə alınmayacağını yaxşı başa düşürdü. Birdən gurultu qopdu. Balacaboy üzü qoylu döşəmədə uzanmışdı. Podnosu bir kənara sıçramışdı. Qarşısında döşəmənin üstü ilə iki nazik şırnaq-şorba və qəhvə axırdı. Balacaboy sıçrayıb yerindən qalxdı, hirsli-hirsli Uinstona baxdı. Yəqin qəfil yıxılmağında onu suçlu sayırdı. Daha nə düşünməyinin əhəmiyyəti yox idi. Beş saniyə sonra ürəyi az qala sinəsindən çıxan Uinston qızla üzbəüz oturmuşdu. Ona tərəf baxmırdı. Podnosdakı yeməkləri masanın üstünə düzüb tələsə-tələsə yeməyə başladı. Kimsə yaxınlaşıb boş yerləri tutana qədər mütləq söhbəti qurtarmaq lazım idi. Amma canını dəhşətli qorxu bürümüşdü. Qızla koridorda ilk qəribə təmaslarının üstündən bir həftə keçmişdi. Bu müddətdə o, fikrini dəyişə də bilərdi. Bəlkə də dəyişmişdi. Girişdiyi oyunun uğurla sona çatacağı mümkün olan şey deyildi. Gerçək həyatda belə hadisələrə təsadüf olunmur. Əlində podnos, ətrafa boylanıb boş yer axtaran Amplfort onların masasına yaxınlaşsaydı, yəqin qızla danışmaq fikrindən vaz keçəcəkdi. Amplfort nədənsə özünü Uinstona məhrəm sayırdı. İndi də onu görsəydi, mütləq gəlib yanında oturacaqdı. Sözünü demək üçün bəlkə bir dəqiqədən də az vaxt qalırdı. Amma qız da, Uinston da başlarını qaldırmadan yeyirdilər. Xörəkləri menyuda raqu kimi göstərilsə də, əslində, lobya şorbası idi. Nəhayət, Uinston asta səslə sanki dodağının altında mızıldanırmış kimi danışmağa başladı. Gözlərini qaldırıb bir-birlərinə baxmırdılar. İkisi də tələsik hərəkətlə şorbanı qaşıqlayıb ağızlarına qoyur, arada yaranan qısa fasilələrdə isə yavaş və ifadəsiz səslə fikirlərini bölüşürdülər: – İşdən nə zaman çıxırsınız? – On səkkiz otuzda. – Harada görüşə bilərik? – Qələbə Meydanında. Heykəlin yanında. – Ora teleekranla doludur. – Adam çox olanda qorxusu yoxdur. – Nə isə bir işarə lazımdır? – Yox. Məni adamların ən gur yerində görməyənə qədər yaxınlaşmayın. Həm də mənə tərəf baxmayın. Sadəcə yaxınlığımda olmağa çalışın. – Saat neçədə? – On doqquzda. – Oldu.
“Çağdaş dünya ədəbiyyatı. Bədii nəsr. Romanlar. Povestlər”.
Ə
Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu – www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxana 195
Amplfort Uinstonu görmədi. Başqa yer tapıb oturdu. Daha heç nə danışmadılar. Eyni masa arxasında üzbəüz əyləşən iki adamın bir-birinə baxmaması qeyri-mümkün olsa da, nəzərlərini hər vasitə ilə yayındırırdlar. Qız tələsik naharını qurtarıb masadan qalxdı. Uinston siqaret çəkmək üçün bir az ləngidi. Qələbə Meydanına danışdıqları vaxtdan tez gəlmişdi. Yuxarısında Böyük Qardaşın heykəli ucalan nəhəng fleytaya bənzər sütunun yanında dayanıb tamaşa edirdi. Heykəlin nəzərləri Birinci Uçuş Zolağı uğrunda savaşda Avrasiya aviasiyasının (bir neçə il əvvəl söhbət İstasiya aviasiyasından gedirdi) darmadağın edildiyi cənub səmasına zillənmişdi. Qarşı tərəfdəki küçədə hamının nədənsə Oliver Kromvel zənn etdiyi atlı heykəli ucalırdı. Danışdıqları vaxtdan beş dəqiqə keçmişdi. Qız hələ də görünmürdü. Uinston yenə qorxuya düşmüşdü. Düşünürdü ki, gəlməyibsə, deməli, fikrini dəyişib. Yavaş-yavaş meydanın şimal səmtinə tərəf addımladı. Zəngləri çalındığı zamanlar “Qaytar mənə üç fartinq!”-deyə səs-küy salan San Martin kilsəsini dərhal tanımasından az da olsa məmnunluq duydu. Eyni anda heykəlin postamenti qarşısında dayanıb ora yapışdırılmış plakata baxan, bəlkə də özünü baxırmış kimi göstərən qızı gördü. Postamentin dörd yanında teleekranlar quraşdırılmışdı. Qəflətən sol tərəfi bürümüş insan kütləsinin arasından uğultu keçdi, ardınca da yük maşınlarının boğuq səsi eşidildi. Hamı meydandan çıxıb səs gələn tərəfə qaçmağa başladı. Qız da tələsik postamenti dövrəyə almış şir heykəllərinin yanından keçib kütləyə qoşuldu. Uinston onu gözdən itirməməyə çalışaraq arxasınca yüyürdü. Ətrafda eşidilən qırıq-kəsik kəlmələrdən əsir avrasiyalıların harasa aparıldıqlarını anladı. Adamlar sıx cərgələrlə meydanın cənub tərəfini tamam tutmuşdular. Adi vaxtlarda kütlədən uzaq durmağı üstün tutan Uinston indi, nəyin bahasına olursa-olsun, özünü adamların ən sıx yerinə vurmağa çalışırdı. Qız artıq lap yaxında idi. İstəsə əli ilə toxuna bilərdi. Lakin son anda vücudunun ağlagəlməz ölçüləri ilə heyrət doğuran nəhəng bir prol və özü kimi yekəpər qadın (görünür, arvadı idi) qızla Uinston arasında ətdən çəpər çəkdilər. Çox fikirləşmədən var gücü ilə özünü onların arasına vurdu. Bir anlığa ortasına düşdüyü ət məngənəsində sıxılıb xəşilə dönəcəyini düşündü. Amma yüngülcə tərləsə də, prolların əhatəsindən çıxa bildi. İndi qızla yanbayan dayanmışdı. İkisi də hərəkətsiz nəzərlərlə düz qarşılarına baxırdılar. Yük maşınları küçədən az qala sürünə-sürünə keçirdilər. Avtomobillərin banlarının hər küncündə sifətləri daş kimi ifadəsiz avtomatlı əsgərlər dayanmışdı. Onların arasında isə köhnə, yaşıl uniformalı sarı və balacaboy adamlar cərgə ilə diz çöküb oturmuşdular. Ensiz cizgini xatırladan monqol gözləri ilə heç nəyə maraq göstərmədən avtomobillərin alçaq banından ətrafa kədərli nəzərlərlə baxırdılar. Yük maşını atıb-tutanda metal cingiltisi eşidilirdi. Hamısının ayaqlarına qandal vurulmuşdu. Əsirlərlə dolu maşınlar biri-birinin ardınca keçib gedirdilər. Uinston sadəcə onların uğultusunu eşidirdi. Adamların başı üzərindən əsirləri çətinliklə görmək olurdu. Qızın çiyni və əlləri ona sıxılmışdı. Sifəti o qədər yaxında idi ki, istiliyini hiss edirdi. Nahar vaxtı yeməkxanada olduğu kimi yenə təşəbbüsü ələ aldı. Az qala dodaqlarını tərpətmədən o günkü kimi ifadəsiz səslə danışırdı. Onun pıçıltısı ətrafdakı gurultuya və avtomobillərin uğultusuna qarışıb yox olurdu. – Məni eşidirsiniz? – Eşidirəm. – Bazar günü günorta boş vaxtınız var? – Aha. – Onda diqqətlə qulaq asın. Dediklərimi yadınızda saxlayın. Əvvəlcə Paddinqton Vağzalına getməlisiniz... “Çağdaş dünya ədəbiyyatı. Bədii nəsr. Romanlar. Povestlər”.
Ə
Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu – www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxana 196
Qız Uinstonu heyrətə salan hərbi dəqiqliklə bütün marşrutu izah etdi. Yarım saat qatarla getməli, stansiyadan sola dönməli idi. Sonra torpaq yolla iki kilometr məsafə qət etmək lazım gələcəkdi. Qarşısına üst dirəyi olmayan darvaza çıxacaqdı. Orada taladan keçən cığıra düşməli idi. Bir azdan sonra yanı üstə yıxılmış çürük ağac görəcəkdi. Təsvir olunan yerlərin xəritəsi elə bil qızın beyninə həkk edilmişdi. – Hər şey yadınızda qaldı?- o, sözünü qurtarıb pıçıldadı. – Aha. – Əvvəlcə sola dönürsünüz, sonra sağa, sonra yenə sola. Diqqətli olun - darvazanın üst dirəyi yoxdur. – Yadımdan çıxmaz. Saat neçədə? – Təxminən 15-də. Bəlkə bir az gözləməli oldunuz. Mən başqa yolla gələcəyəm. Hər şeyi dəqiq xatırladığınıza əminsiniz? – Əlbəttə. – Onda mümkün qədər tez məndən aralanın. Əslində, bu sözləri deməyə ehtiyac yox idi. Amma kütlənin əhatəsindən çıxmaq asan deyildi. Avtomobillər aramsız keçib gedirdilər. Adamlar gözləri önündə açılan mənzərəyə acgözlüklə baxırdılar. Bir neçə yerdən fit səsləri və qışqırtılar eşidildi. Canlanma yaratmaq istəyənlər Partiya üzvləri idilər. Lakin tezliklə onlar da sakitləşdilər. Kütləyə hakim kəsilən hiss adi maraq idi. Avrasiyadan, yoxsa İstasiyadan olduqlarını bilmədikləri əcnəbilər onların nəzərində əcaib heyvandan o qədər də fərqlənmirdilər. Əsirləri çıxmaq şərtilə, heç kəs ömründə əcnəbi görməmişdi. Əsirlərə isə yalnız bir anlıq baxmaq mümkün olurdu. Hərbi cinayətkar kimi dar ağacından asılan bir neçə nəfərdən başqa, qalanların başına nə gəldiyindən heç kimin xəbəri olmurdu; izsiz-soraqsız yoxa çıxırdılar. Yəqin, icbari əmək düşərgələrində qul kimi işlədirdilər. Dəyirmi monqol üzləri tədricən öz yerini Avropa tipli sifətlərə verirdi. Onların da üzləri tüklü, üst-başları çirk içərisində idi. Gözlərindən qorxu və həyəcan yağırdı. İri almacıq sümükləri arxasından güclə görünən bu gözlərdən biri hərdən Uinstona zillənir, bir neçə saniyə inadla baxır, sonra başqa səmtə yönəlirdi. Avtomobil karvanının sonu yaxınlaşmaqda idi. Axırıncı yük maşınında Uinston bütün sifətini bomboz tük basmış yaşlı adamı gördü. O, dik dayanmış, qollarını qarnının üstündə çarpazlamışdı. Sanki bu pozada donub qalmışdı. Sonuncu maşın keçəndə bir-birlərindən aralandılar. Kütlə hərəsini bir tərəfə atmamışdan əvvəl, Uinston son anda fürsət tapıb qızın əlini yavaşca sıxa bildi. Bu cəmisi bir neçə saniyə çəkmişdi. Lakin onlara elə gəldi ki, çoxdan əl-ələ tutublar. Bir neçə saniyənin içərisində Uinston qızın əlinin hər cizgisini öyrənməyə macal tapmışdı. Uzun barmaqlarına, dırnaqlarının hamar, dəyirmi səthinə, ağır işdən qabar bağlayıb düyünlənmiş ovcuna, biləyinin yumşaq dərisinə toxuna bilmişdi. Barmaqlarını təması ilə hiss etdiyi bu əli indi görünüşündən də tanıya bilərdi. Qızın gözlərinin rəngini öyrənməyə imkan tapmadığını düşündü. Yəqin qonura çalır. Amma qara saçlı adamların gözləri bəzən mavi rəngdə də olur. Yenidən başını çevirib qıza baxmaq ağılsızlıq olardı. Onlar hər iki tərəfdən kütlənin arasında sıxılaraq kimsənin diqqətini çəkmədən əl-ələ tutmuşdular. Düz qabaqlarına baxırdılar. Pırtlaşıq saçlı başlar üzərindən Uinstona avtomibildəki yaşlı əsirin kədər dolu gözləri zillənmişdi.
|