Varlıq kateqoriyası öz mahiyyəti etibarilə dərin dialektik təbiətə malikdir.
Varlığın bu dialektik təbiətini Hegel hərtərəfli şəkildə tədqiq edərək aşkara
çıxarmışdır. Hegelə görə xalis varlıq kateqoriyası məzmunca o qədər yoxsuldur ki,
o əslində elə yoxsulluqla eyni güclü məfhumdur. Lakin digər tərəfdən xalis varlıq
həmçinin mövcudluq imkanıdır. Yəni hər cür gerçəklik öz başlanğıcını xalis
varlıqdan götürür. Deməli, o mütləq yoxluqdan ibarət neqativ anlayış deyil,
potensial varlıqdan ibarət olub, pozitiv anlayışdır. Hegelə görə varlıq
kateqoriyasının məhz bu daxili ziddiyəti öz inkişafı prosesində getdikcə daha
məzmunlu olan anlayışları yaradır. "Varlıq" kateqoriyasının fəlsəfi anlayışı
haqqında ilk fikir qədim yunan fəlsəfəsinin Sokrata qədərki dövrünə aiddir. O dövr
mütəfəkkirlərdən Parmenid varlıq dedikdə "maddi, əbədi və mükəmməl
Kosmosu" nəzərdə tutmuş, Heraklit isə onu "fasiləsiz qərarlaşan Kosmos"
adl
andırmışdı. Burada varlıq, heçliyə, yoxluğa qarşı qoyulmuşdu. Platon isə varlıq
anlayışının "hiss olunan" tərəfini ataraq, onu "xalis ideya"
-
həqiqi dünya
mövcudluğu kimi səciyyələndirirdi. Aristotel isə varlığa "forma və materiyanın
vəhdəti" kimi baxaraq onun müxtəlif səciyyələrindən ("hissi", "ideal", "insani" və
s.) bəhs etmişdi. Orta əsrlər ilahiyyatında (xristian, islam və s.) varlıq anlayışına
ilahi məna verilir, "Allah
-
həqiqi varlığdır", "maddi və ideya vəhdəti isə" qeyri
-
həqiqi, yaradılmış mövcudat adlandırılır. XVII
-
XVIII əsr maarifçiliyində isə varlığa
ancaq maddi-
təbii olanın aid edilməsi, mənəvi aləmin ona daxil edilməməsi
ideyaları üstün olmuşdu. Orta əsrdə və sonrakı dövrlərdə Şərq və Azərbaycan
fəlsəfəsində varlığı "zəruri və mümkün varlıq" kimi iki hissəyə bölmüş, "zəruri
varlığa" bütün gerçəkliyin və "mümkün varlığın" səbəbi və ilkin substansional əsası
kimi
baxmışlar.
Dostları ilə paylaş: