Osman Nuri Topbaş 5 mn ön söz nəbilər silsiləsi dərs



Yüklə 2,91 Mb.
Pdf görüntüsü
səhifə10/28
tarix31.01.2017
ölçüsü2,91 Mb.
#6965
növüDərs
1   ...   6   7   8   9   10   11   12   13   ...   28

dəstə Allahın izni (iradəsi) ilə çox bir dəstəyə qalib gəlib! Allah səbir 
edənlərlədir!”
 (Bəqərə surəsi, 249)
Bu ayəti-kərimədə  hərbi nizam-intizama diqqət çəkilir. Bir ordunun 
müvəffəqiyyətli olması, hər şeydən əvvəl komandirinin əmrlərinə tam riayət 
etməklə mümkün olur. Müharibədə qalib gəlmək, əsgərlərin sayına görə 
deyil, döyüşməkdə haqlı səbəblərə dayanmağa, cihad edənlərin imanına 
və  mənəviyyatına bağlıdır. Zəfər tacı, sayca çox olan orduların deyil, 
mənəvi gücü yüksək olan ordunun başına qoyulur. Bunun yaxın tarixdəki 
ən gözəl misalı Çanaqqala Zəfəridir.

116
MN
Həzrət Davud və zəfər
Talutun ordusunda 18 yaşında bir gənc var idi. Adı Davud idi. Müfəssir 
Beyzaviyə görə; Davud (əleyhissəlam) və on üç qardaşı, ataları ilə birlikdə 
Talutun ordususuna qatılmışdı.
Davud (əleyhissəlam) qoyun güdərdi. Sapand atmada mahir idi. Çox 
cəsur idi. Atasına:
“–Bütün dağlar, daşlar mənimlə təsbih (zikr) edir!”-deyərdi.
Atası da ona:
“–Ey Davud, sənə müjdələr olsun!”-deyərdi.
Həzrət Davudun (əleyhissəlam) səsi, çox gur və gözəl idi. Bu səbəbdən 
onu Talutun qarşısına çıxartdılar. Talut da, özünə bir söhbət yoldaşı olaraq 
onu yanına aldı. Davud (əleyhissəlam), Talutun Əmaliqə qövmünə qarşı 
hazırladığı orduya qatıldı. Talut:
-Kim Calutu öldürərsə, ona qızımı verəcəyəm!-dedi.
“Onlar Calut və  əsgərləri ilə qarşılaşdıqları zaman dedilər: “Ey 
Rəbbimiz, bizə bollu səbir və dizimizə (ayaqlarımıza) qüvvət ver! Bizə 
kafir qövm üzərində qələbə qazandır!”
(Bəqərə surəsi, 250)
Bu ayəti-kərimədən, Allahın rizasını qazanmaq üçün düşmənlə 
döyüşməyə gedənlərin, üç mühüm xüsusiyyətə sahib olması lazım gəldiyini 
başa düşürük. Bunlar; çətinliklərə qarşı səbir etmək, cəsarət və səbatını 
itirməmək, bir də ilahi köməyin gələcəyindən ümid kəsməməkdir.
Allah o peyğəmbərə (Həzrət Şəmuyelə (əleyhissəlam)) Calutu Davu-
dun öldürəcəyini bildirdi. Bu səbəbdən həmin döyüşə gedərkən, Davudu 
da yanında apardı.
İki ordu qarşılaşanda, Calut, qarşısına çıxa biləcək cəsur bir nəfər 
istədi. Bu meydanoxumaya cavab olaraq Davud (əleyhissəlam) qabağa 
çıxdı. Hamı buna çaşıb qalmışdı. Çünki Calut, Həzrət Davuda görə iri 
cüssəli və çox güclü idi. Calut Davudu təhqir etdi:
“–Ey həqir, sən nəyə gəldin?”-deyə soruşdu. Davud:
“–Səninlə döyüşməyə gəldim!”-dedikdə, Calut ona lağ etdi.
Davud (əleyhissəlam), sapandını  çıxartdı.  Əvvəlcədən hazırladığı 
daşı sapandına yerləşdirərək, Caluta doğru atdı. Sürətlə gedən daş Calu-
tun tam alnına dəydi və onu atından salıb öldürdü.

117
MN
Calut, çox qüvvətli olması ilə öyünən iri cüssəli bir hökmdar idi. Bu 
gücünə baxmayaraq Həzrət Davuda (əleyhissəlam) məğlub oldu.
Allah Təala bununla, işlərin yalnız zahiri şərtlərlə bağlı olmayıb, 
həqiqətdə öz iradəsi ilə baş verdiyini göstərmişdir.  İnsanların nəzərində 
qüvvətli görünən zəif, zəif görünən də Allahın köməyi ilə qüvvətli ola 
biləcəyini öyrətmişdir. Allahı inkar edən zalımlar nə  qədər qüvvətli 
görünürlərsə görünsünlər, Allahın iradəsi gerçəkləşəcəyi zaman kiçik 
bir uşaqdan belə daha aciz hala düşürlər. Bu hadisədə Allah Təalanın 
gerçəkləşməsini istədiyi başqa hikmətlər də var. Allah Təala, Talutdan 
sonra idarəni Həzrət Davudun almasını  və onun yerinə  də  oğlu Həzrət 
Süleymanı (əleyhissəlam) varis qılmağı arzu etmişdir.
“Nəhayət, onlar Allahın izni (iradəsi və köməyi) ilə Calutu və 
qoşununu məğlub etdilər. Davud Calutu öldürdü. Allah Davuda həm 
hökmranlıq, həm də hikmət  (peyğəmbərlik) verdi və ona istədiyini 
(zireh düzəltmək, quşların dilini bilmək, gözəl səslə oxumaq) öyrətdi. Əgər 
Allah insanların bir qismini, digər bir qismi ilə dəf etməsə idi, yer üzü 
fitnə-fəsada uğrayardı. Lakin Allah bütün aləmlərə qarşı lütfükardır.” 
(Bəqərə surəsi, 251)
Ayəti-kərimədə dünya həyatında davam etməkdə olan ilahi nizamın 
hikmətləri anladılmışdır. Allah Təala, insanlar arasında sosial müvazinətin 
qurulmasını bir neçə səbəblərə bağlamışdır. Bunun üçündür ki, insanların 
bir qismi zəngin ikən, bir qismi fağır; bir qismi güclü ikən, bir qismi zəif; 
bir qismi sağlam ikən, bir qismi xəstə; bir qismi də iman gətirdiyi halda, 
digər bir qismi inkar etmiş olur ki, bunların arasındakı münasibətlər, dün-
ya həyatının nizamını və davamını təmin etsin. Eynən müsbət və mənfi
qütblər arasında enerji ötürülməsinin meydana gəlməsi kimi, insanlar 
arasında da meydana gələn döyüşlər də cəmiyyət nizamının davamı üçün 
bir səbəb olur.
Talut, zəfərdən sonra əldə etdiyi bütün qənimətləri yandırdı. Çün-
ki Həzrət Musanın (əleyhissəlam)  şəriətinə görə  ələ keçirilən mallar 
yandırılırdı.
Talut, Qüdsə qayıtdı. Vəziyyəti, Həzrət  Şəmuyelə  (əleyhissəlam) 
olduğu kimi danışdı. Şəmuyel (əleyhissəlam) da Taluta:
“–Sən də verdiyin sözü yerinə yetir!”-dedi.
Beləliklə Talut, qızını Həzrət Davuda ərə verdi.

Talutun ölümündən sonra Davud (əleyhissəlam) hökmdar oldu. Bir 
müddət sonra da ona peyğəmbərlik verildi. Beləcə o, həm səltənət, həm 
də nübüvvət sahibi ilk peyğəmbər oldu. Əxlaqi fəzilət və mənəvi qabiliyyət 
baxımından üstün qılındı. Ona dörd böyük kitabdan biri olan Zəbur endir-
ildi:
(Ya Rəsulum!)  Rəbbin göylərdə  və yerdə olanları (Özünün 
bütün yaratdıqlarını)  çox gözəl tanıyır. Biz peyğəmbərlərin bəzisini 
digərlərindən üstün etdik və Davuda Zəbur verdik.”
 (İsra surəsi, 55)
Davud (əleyhissəlam) həyatı boyunca xalqına  ədalətlə hökm etdi. 
Təbdili-qiyaf
9
  edərək xalqın arasına qarışır, onlara hakimiyyətin icraatların-
dan razı olub-olmadıqlarını, hökmdar haqqında nələr  fikirləşdiklərini
soruşardı. Lakin bu suallara mənfi cavab verən və şikayətçi olan kimsə
olmazdı. 
(Qurtubi, Təfsir, XIV, 266)
Ayəti-kərimdə  də, onun Allaha dayandığı  və beləcə ilahi köməyə 
qovuşub necə müvəffəqiyyət əldə etdiyi anladılır:
(Ya Peyğəmbər!) Onların dediklərinə səbir et və qüvvətli bəndəmiz 
Davudu yadına sal! Çünki o, daim Allaha sığınan bir kimsə idi. (Davud 
böyük qüdrət, möhtəşəm səltənət sahibi olmasına baxmayaraq günaşırı 
oruc tutar, gecələri durub namaz qılar, dünya malına, naz-nemətinə aludə 
olmayıb yalnız Allah rizasını qazanmaq diləyərdi).” 
(Sad surəsi, 17)
Rəvayətə görə Davud (əleyhissəlam), ibadət etməyə çox meylli və 
istəkli idi. Bir gün oruc tutar, bir gün yeyərdi. Gecənin yalnız üçdə birində 
yuxlayar, qalanını daim ibadətlə keçirərdi.
Davud (əleyhissəlam) Allah Təalaya ibadət etmək üçün ən fəzilətli 
vaxtları araşdırırdı. Bir gün Həzrət Cəbraildən (əleyhissəlam):
“–Ey Cəbrail, ibadət etmək üçün hansı vaxt daha fəzilətlidir?”-deyə 
soruşdu. Cəbrail (əleyhissəlam):
“–Ey Davud! Ərşin belə ilahi rəhmətdən titrədiyi səhər vaxtından daha 
fəzilətlisini bilmirəm, deyərək cavab verdi.” 
(Əhməd ibn Hənbəl, Zühd, s. 70)
“Biz  dağları ona ram etmişdik. Onlar axşam-səhər onunla birlikdə 
(Allahı) təqdis edib şəninə təriflər deyərdilər. Biz quşları da toplu hal-
da (onun ixtiyarına vermişdik), hamısı ona tərəf yönəlməkdə idi.” 
(Sad 
surəsi, 18-19)
118
MN
9.  Tanınmamaq məqsədilə qiyafə dəyişdirmək

119
MN
Haqq Təala, Həzrət Davuda (əleyhissəlam) gur və gözəl bir səs eh-
san etmişdi. O, Zəburu oxuyarkən, bütün vəhşi heyvanlar onun ətrafında 
toplanır və onu dinləyirdilər.
“Həqiqətən, Biz Davuda Öz dərgahımızdan bir lütf bəxş edib: Siz 
ey dağlar, siz ey quşlar! Onunla (Davudla) birlikdə Allahı təqdis edib 
şəninə təriflər deyin! –deyə buyurduq və dəmiri onun (onun əlindən) 
yumşaltdıq. (Davud dəmiri əritmədən əlində mum kimi yumşaldıb istədiyi 
şeyi ondan düzəldərdi).” 
(Səba surəsi, 10)
“Biz (Davuda) sizi (düşmənlə) vuruşda qorumaq üçün zireh (toxu-
maq) sənətini öyrətdik…” 
(Ənbiya surəsi, 80)
Davud (əleyhissəlam) zireh toxumaqla həm əsgərlərini düşmənə qarşı 
mühafizə etmiş, həm də öz rizqini əlinin əməyi ilə qazanmışdır. Siyasi nü-
fuz sahibi, bütün mal imkanları geniş bir peyğəmbər olmasına baxmayaraq 
əlinin  əməyi ilə keçinmə yolunu üstün tutması çox mənalıdır. Onun bu 
davranışı idarəsi altındakılara olduğu kimi özündən sonra gələcək nəsillər 
üçün də bir nümunədir. Necə ki, Peyğəmbər (səllallahu əleyhi və səlləm) 
belə buyurmuşdur:
“Heç kimsə  əsla qazancından daha xeyirli bir ruzi yeməmişdir. 
Allahın Peyğəmbəri Davud (əleyhissəlam) da öz əlinin əməyini yeyir-
di.” 
(Buxari, Büyu 15; Ənbiya 37)
Ayəti-kərimədə belə buyrulur:
(Biz Davuda belə buyurduq): Geniş, uzun (insanın bədənini örtən) 
zirehlər düzəlt, (onları)  toxuduğun zaman ölçüyə riayət et! (Zirehin 
həlqələri bir-birinə uyğun gəlsin, biri böyük, biri kiçik olmasın!)   (siz 
də ey Davud ailəsi!) yaxşı işlər görün. Həqiqətən, Mən sizin etdiyiniz 
əməlləri görürəm!” 
(Səba surəsi, 11)
“Ya Davud! Biz səni yer üzündə xəlifə (və ya əvvəlki peyğəmbərlərə 
xələf)  etdik. Buna görə  də insanlar arasında  ədalətlə hökm et, 
nəfsdən gələn istəklərə uyma, yoxsa onlar səni Allah yolundan 
sapdırar. Şübhəsiz ki, Allah yolundan sapanları haqq-hesab gününü 
unutduqları üçün şiddətli bir əzab gözləyir!”
 (Sad surəsi, 26)
Həzrət Davud, ilahi köməklə dəstəklənmiş, böyük orduları komanda 
etmişdi. Özünün bir çox mühafizi var idi. Ona peyğəmbərlik və Zəburla
birlikdə yüksək elm də verilmişdi. O, saleh əməl sahibi və görüşlərində 
dəqiq bir kimsə idi. Ayrıca onun çox gözəl və hikmətli danışmaq kimi üstün 
nemətlərə sahib olduğu ayəti-kərimədə belə bəyan edilmişdir:

120
MN
“Biz onun mülkünü (səltənətini)  möhkəmləndirmiş, ona hikmət 
(peyğəmbərlik)   (haqla batili ayırd edib) düzgün hökm vermək 
qabiliyyəti bəxş etmişdik. (Davud çox müşkül məsələləri asanlıqla həll 
edər, ədalətli hökm çıxarardı).” 
(Sad surəsi, 20)
Peyğəmbər və hökmdar olan Davud (əleyhissəlam), zamanını yerli-
yerində istifadə edir, vaxtını dördə ayırırdı:
Birinci vaxtda; ibadətlə məşğul olurdu.
İkinci vaxtda; hüquqi məsələləri həll edirdi.
Üçüncü vaxtda; xalqa vəz və nəsihət edirdi.
Dördüncü vaxtda; şəxsi işlərini həll edirdi.
Həzrət Davudun (əleyhissəlam) imtahan edilməsi
Davud (əleyhissəlam), bütün peyğəmbərlər kimi bəzi imtahanlara məruz 
qalmışdı. Özünə bəşəri zəiflikləri və etməsi ehtimal xətalar göstərilmişdi.

121
MN
O da dərhal tövbəyə yönəlmiş və Haqq Təala onu bağışlamışdı. Beləcə 
Allah Təala onu əbədiyyətə uzanan yoldakı təhlükələri öyrətmişdi.
Davud (əleyhissəlam), ibadət və zikr üçün məbədə çəkildiyi zaman-
larda xəlvət halında olar, yanına heç kimsə girməzdi. Bir dəfə yenə belə 
ibadətlə  məşğul olduğu bir vaxtda yanına iki nəfər gəldi. Həzrət Davud, 
bu gözlənməyən vəziyyət qarşısında təlaşlandı. Çünki qapısı bağlı olan 
məbədə, heç kimsənin girə biləcəyini düşünmürdü. Gələnlərə, ibadətə 
ayrılmış vaxt içində olduğunu söylədisə də onlar:
“İbadətin günü olmaz!”-dedikdən sonra arzularını belə ifadə etdilər:
–Qorxma! Hüzuruna bizi mühakimə etməyin üçün gəldik. Biz, bir-
birimizin haqqına təcavüz etmiş iki şikayətçiyik. Aramızda ədalətlə hökm 
ver! Davud (əleyhissəlam):
–O zaman buyurun, -dedi.
İki nəfərdən biri dedi ki:
–Qardaşımın 99 qoyunu, mənimsə bir qoyunum var. Buna baxma-
yaraq o, məndəki bu tək qoyunu da almaq istədi və bu işdə məni məğlub 
etdi.
Davud (əleyhissəlam), hadisədə bir haqsızlıq görərək coşdu və digər 
şikayətçidən heç bir şey soruşmadan belə dedi:
–O tək bir qoyunu da almaq istəyirsə, qardaşın sənə zülm edir. Allah 
Təalaya imanı olmayan kimsələr, belə zülm edərlər. Onsuz da yaxşı insan-
lar çox az tapılır, dedi.
Onlar da güldülər və getdilər.
Davud (əleyhissəlam), hökm vermədə  tələsmiş  və qarşı  tərəfi heç
dinləmədən qərarını vermişdi. Halbuki məsələnin bütün yönü və ya bir 
qismi, qarşı tərəf dinləndiyi təqdirdə dəyişə bilər; haqlı zənn edilən haqsız, 
haqsız görünən də haqlı ola bilər. Bunun üçün Davud (əleyhissəlam), iki 
şikayətçinin dərhal arxasından xəta etdiyini anladı və bunun ilahi bir imta-
han olduğunu fərq edərək dərhal səcdəyə qapandı; tövbə və istiğfar etdi. 
Allah Təala da onu bağışladı 
(Bax: Sad surəsi, 21-25)
Peyğəmbərləri imtahan etməyə yönəlmiş olan bu cür hadisələr, onlara 
acizliklərini dərk etdirmək üçündür. Bu vəziyyət onların peyğəmbərliyinə 
və ismət sifətlərinə əsla xələl gətirməz. Yəni peyğəmbərlərin etdikləri xəta 

122
MN
şəklində görünən hadisələr, bizlə eyni xətaya düşdüyümüz zaman necə 
hərəkət edəcəyimizi göstərmək üçün baş vermişdir.
Həzrət Davudun (əleyhissəlam) başına gələn bu hadisədən bizim də 
almağımız vacib olan mühüm dərslər var. Buna görə insanlar arasında 
hökm verəcək vəziyyətdə olan, ya da məsuliyyət götürmüş şəxslərin son 
dərəcə həssas olmaları və insanlar arasında ədalətlə davranmaları lazım 
gəlir.
Necə ki, Hədisi-Şərifdə: “Ədalətlə hökm edənlər qiyamət günündə 
Rəhmanın sağında nurdan minbərlər üzərində olacaqlar… Bunlar 
hökmlərində, ailələri və məsul olduqları kimsələr haqqında ədalətlə 
davranmışlar.” buyrulur. 
(Əhməd İbn Hənbəl, Müsnəd, II, 160)
Yenə  Rəsulullah (səllallahu  əleyhi və  səlləm): “Qiyamət günündə 
insanların Allah Təalaya ən sevimli olanı və Ona ən yaxın yerdə olanı 
ədalətli idarəçilərdir. Qiyamət günündə insanların Allah Təalaya  ən 
sevimsiz olanı isə Ona ən uzaq məsafədə olan zalım idarəçilərdir.” 
buyurmuşdur.
 (Tirmizi, Əhkam, 4; Nəsai, Zəkat, 77)
Əshabi-Səbt (Şənbə əshabı) hadisəsi
Misir ilə Mədineyi-Münəvvərə arasında, Qırmızı dəniz kənarında Eylə 
qəsəbəsində bir cəmiyyət yaşayırdı. Bunlara Əshabı-Səbt adı verilmişdi. 
Sayları yetmiş min nəfərdi. Bunlar, şənbə günləri ibadətdən başqa bir 
şeylə  məşğul olmazdılar. Çünki o gün, ibadətin xaricindəki işlər onlara 
haram qılınmışdı. Ayrıca Həzrət Davuda (əleyhissəlam) ov etməmək üzrə 
də söz vermişdilər. Lakin şeytan, onlara vəsvəsə verməkdən geri qalmadı 
və onları belə aldatdı:
“Sizə ov etmək deyil, ovladıqlarınızı yemək qadağan edildi!”- dedi.
İlahi bir hikmətdir ki, balıqlar,  şənbə günləri çoxalır, digər günlərdə 
azalırdı. Bu səbəbdən şeytanın vəsvəsəsi bəzilərinə çox cazibədar gəldi. 
Buna görə Mədyən xalqı arasında üç fərqli təbəqə ortaya çıxdı:
Birinci təbəqə; Allahın əmrini dinləməyib balıq tutmağa davam etdilər. 
Həm yedilər, həm də satdılar. Bunlar şənbə günü tor atar, bazar günü də 
toru çəkərdilər.
İkinci təbəqə; bunlar şənbə günü balıq ovlama günahına girməməklə 
birlikdə ilahi əmrə tabe olmayanlara qarşı, yalnız susdular. Xalqa nəsihət 
və ya xəbərdarlıq etmədilər.

123
MN
Üçüncü təbəqə; bunlar ilahi əmri yerinə yetirdilər. Əmrə tabe olmay-
anlara da nəsihət, xəbərdarlıq edirdilər. Bu günaha qarşı səssiz qalanlara 
isə susmaqla doğru etmədiklərini söyləyirdilər. Əmri bil-məruf edirdilər.
Sükut edənlər, onlara xəbərdarlıq edənlərə:
“Həlak olacaq qövmə  nə üçün vəz edib özünüzü yorursunuz? 
Əməyinizə yazıq!…”-deyirdilər.
Əmri bil-məruf edənlər:
“Biz, Haqq Təalanın hüzurunda məsul olmamaq, məsuliyyətimizi 
yerinə yetirmədə gücümüzün çatdığı qədər səy etmək üçün belə edirik!”-
deyə cavab verirdilər.
Daha sonra ilahi əmrlərə özləri uymuş olduğu halda digərlərinin 
günahlarına dinməyənlər, asilərə  gələcək olan müsibətin onlara da 
gəlməməsi üçün onlarla aralarında bir divar hördülər. Günlər keçib divarın 
arxasındakı səslər kəsildikdə, bir də baxdılar ki, bir gecədə günahkarların 
hamısı meymuna dönmüşdür!…
Qohumlarının yanında, meymun görünüşündə üzgün və biçarə bir 
halda dolanıb durdular. Üç gün sonra da hamısı öldü.
Beğavinin Məalimut-Tənzil adlı təfsirində:
Özləri ov etməyən, lakin ov edənlərə də hər hansı bir xəbərdarlıq və 
nəsihət etməyərək səssiz qalan ikinci təbəqənin də digərləri ilə birlikdə 
meymun halına gəldiyi bildirilir.
Qurani-Kərimdə bu cəhət belə ifadə edilir:
(Ey Peyğəmbərim!)  Onlardan (yəhudilərdən)  dəniz kənarında 
yerləşən qəsəbə haqqında xəbər al. O zaman onlar şənbə günü (balıq 
ovlamaqla Allahın  əmrini pozub)  həddi aşırdılar. O vaxt şənbə günü 
(işləmək, ov etmək qadağan edildiyi, ibadətlə məşğul olmaq buyrulduğu 
üçün) balıqlar (hər tərəfdən suyun üzərində görünüb) dəstə-dəstə onlara 
tərəf axışır, şənbədən başqa günlərdə isə gəlmirdi. İtaətdən çıxdıqları 
(günah işlədikləri) üçün Biz onları belə imtahana çəkirdik.” 
(Əraf surəsi, 
163)
“Onlardan (dəniz kənarındakı qəsəbədə yaşayan İsrail oğullarından) 
bir dəstə: “Allahın məhv edəcəyi və ya şiddətli  əzab verəcəyi bir 
tayfaya nə üçün öyüd-nəsihət verirsiniz?” - dediyi zaman, (nəsihət 
verənlər)  onlara cavab olaraq:  (İnsanları yaxşı  işlərə sövq etmək, pis 

124
MN
işlərdən çəkindirmək bizə vacib olduğundan)  bu, Rəbbiniz qarşısında 
üzrxahlıq etmək üçündür. Bəlkə, onlar (bu öyüd-nəsihətdən nəticə 
çıxarıb) pis əməllərdən çəkinsinlər! – dedilər.” 
(Əraf surəsi, 164)
“Onlar (balıq ovlayanlar) özlərinə verilən öyüdü unutduqları zaman 
Biz də (onları) pislikdən çəkindirənlərə nicat verdik, zülm edənləri isə 
itaətdən çıxdıqları, günah işlədikləri üçün şiddətli bir əzabla məhv 
etdik.” 
(Əraf surəsi, 165)
“Qadağan olunduqları  işə (balıq ovuna) saymazyana münasibət 
bəslədikləri vaxt onlara: Həqir (zəlil) meymunlar olun! –deyə əmr et-
dik.”
 (Əraf surəsi, 166)
Haqq Təala, bu hadisənin insanlar üçün bir ibrət və nəsihət olduğunu 
belə bildirir:
“Biz bunu onlarla bir dövrdə yaşayanlar və sonradan gələnlər 
üçün ibrət və müttəqilərdən ötrü nəsihət olsun deyə etdik.”
 (Bəqərə 
surəsi, 66)
Ayəti-kərimədə  də ifadə edildiyi kimi Allah Təala,  İsrail oğullarından 
pislikdə belə israr edən asi bədbəxtləri əvvəlcə meymun görkəminə salmış, 
sonra da həlak etmişdir.
Bu hadisənin “insanların əslinin meymun olduğu” iddiası ilə bir əlaqəsi 
olmadığı kimi, belə bir boş sözə də dəlil ola bilməz.
Həzrət Davuddan qalan xatirə: Səvmi-Davud
Bir gün oruc tutub bir gün tutmamaq demək olan “Səvmi-Davud”, 
Həzrət Davuddan (əleyhissəlam) ümməti-Mühəmmədə qalan bir ibadət 
xatirəsidir. Həzrət Davuda xas bir tətbiq olduğu üçün bu orucun adına 
“Səvmi-Davud” deyilir.
Abdullah ibn Əmr ibn əl-Asın (radiyallahu ənh) belə dediyi rəvayət 
edilmişdir:
“Vallahi ömrüm boyunca gündüz oruc tutacağam; gecə namaz 
qılacağam”-deyə and içdiyimi Həzrət Peyğəmbərə (səllallahu  əleyhi və 
səlləm) söyləmişdilər. Rəsulullah (səllallahu əleyhi və səlləm):
–Belə söyləyən sənmisən?
Mən də:

125
MN
–Atam-anam Sənə  fəda olsun, Ya Rəsulallah! Bəli, mən söylədim,-
dedim.
Mənə:
–Sənin buna gücün çatmaz! Bəzən oruc tut, bəzən ye, bəzən 
yuxla; bəzən  (təhəccüd)  üçün qalx! Hər aydan üç gün oruc tut! Bir 
yaxşılığın qarşılığı on mislidir. Bu bütün ili oruclu keçirmək kimidir, 
buyurdu.
Mən:
–Bundan daha çoxuna gücüm çatar!-dedim.
–O halda bir gün oruc tut; iki gün iftar et!- buyurdu.
–Bundan daha çoxunu edə bilərəm!-dedim.
–Elə isə bir gün oruc tut, bir gün tutma! Bu, Həzrət Davudun 
(əleyhissəlam) orucudur! Və orucların ən mötədilidir! buyurdu. 
Mən:
–Bundan çoxuna da güc yetirə bilərəm!-dedim.
–Bundan daha çoxu olmaz!-buyurdu.” 
(Buxari, Səvm, 55, 56, 57; Təhəccüd, 
7, Müslim, Siyam, 181-193)
Həzrət Davudun (əleyhissəlam) vəfatı
Rəsulullah (səllallahu  əleyhi və  səlləm) belə buyurmuşdur:  “Davud 
(əleyhissəlam) din barəsində çox həssas və namusuna olduqca 
düşkün biri idi. Evdən çıxdığı zaman qapını yaxşıca bağlayırdı. O, 
dönüncəyə qədər də kimsə oraya girməzdi. Davud (əleyhissəlam), bir 
gün yenə evdən çıxdı, qapını bağladı… Geri dönəndə evin ortasında 
duran bir adam gördü. Ondan “sən kimsən?”-deyə soruşdu. O: “-
Mən elə biriyəm ki, krallardan qorxmaram və pərdələr/əngəllər mənə 
mane olmaz.”-dedi. Bunu eşidən Davud (əleyhissəlam): Vallahi o 
zaman sən ölüm mələyisən. Allahın  əmri ilə xoş  gəldin?-dedi. Bir 
müddət sonra ruhu təslim alındı…”
 (Əhməd ibn Hənbəl, Müsnəd, II, 419)
Həzrət Davudun qırx il davam edən idarəsi, İsrail oğullarının ən parlaq 
zamanı olmuşdur. Bir nemət olaraq həm hökmdarlıq, həm də peyğəmbərlik 
verilmişdi. Özündən sonra yerinə oğlu Həzrət Süleyman keçmiş və ona da 
peyğəmbərlik verilmişdir.

126
MN
Həzrət Davudun (əleyhissəlam) fəziləti
• Davud 
(əleyhissəlam), bütün işlərində Allaha yönəlirdi.
•  Dörd böyük Kitabdan biri olan Zəbur ona endirilmişdir.
•  O, zikr etdiyi zaman dağlar və quşlar onunla birlikdə zikr edirdi.
• O, 
quşların cəh-cəhinin mənasını başa düşür, onların dilini bilirdi.
• Çox 
gözəl bir səsi var idi. O, Zəburu oxuduğu zaman, dağlar-
daşlar, bütün quşlar qulaq asıb onu dinləyirdi.
•  O, çox zəngin bir hökmdar olmasına baxmayaraq öz əl əməyi ilə 
keçinirdi. Dəmiri  əli ilə, mumu yoğururmuş kimi yoğurar, bundan zireh 
hazırlayardı.
• O, 
haqqı batildən ayırd etmə qabiliyyətinə malik, fərasət və hikmət 
sahibi idi.
• Onun 
dövləti, dövrünün ən heybətli və güclü dövləti idi. O, Qüdsü 
fəth edərək, paytaxt seçmişdir.
• Davud 
(əleyhissəlam) Rəbbinə çox şükür edən bir qul idi.
• Xülasə o, “Həqiqətən, Biz Davuda Öz dərgahımızdan bir 
lütf bəxş etdik…”
 (Səba surəsi, 10)
 ilahi xitabına nail olmuş üstün bir 
peyğəmbərdir.
Zəbur və möhtəvası (əhatə dairəsi)
Qurani-Kərimdə “Zəbur” və “Zübür” kəlmələri müxtəlif yerlərdə işlədilir. 
Zəbur, kitab; Zübür da kitablar mənasına gəlir.
Qurani-Kərimdə, Həzrət Davudla əlaqədar olaraq Zəbur kəlməsi 
üç yerdə keçir. Zübur kəlməsi isə  Həzrət Davudla əlaqədar deyil, 
peyğəmbərlərin ilahi kitablarla əlaqədar olaraq işlədilir. Bu ayədə olduğu 
kimi: 
Yüklə 2,91 Mb.

Dostları ilə paylaş:
1   ...   6   7   8   9   10   11   12   13   ...   28




Verilənlər bazası müəlliflik hüququ ilə müdafiə olunur ©azkurs.org 2024
rəhbərliyinə müraciət

gir | qeydiyyatdan keç
    Ana səhifə


yükləyin