DAŞ YUXULAR 68
sәpilmişdi. Növ-növ güllәr-çikәklәr bitәn uzunsov lәk
salınmışdı. Hәyәtin ortasında dayaz arxla çay axıb gedirdi.
Belә qapı saxladığına görә sözün bütün mәnalarında
Zöhrә arvada sağol düşür. Mәxsusi iri qablarda әkilәn,
sırayla artırmanın qabağına düzülmüş limon ağaclarına söz
ola bilmәzdi.
Dәqiq, bu dibçәk limonlarının әvvәllәr Haykanuşa
mәxsus olduğu Sadaya irәlicәdәn mәlum idi. Qәribәsi bu
idi ki, doktor Abasәliyev dә Haykanuşun Limonlarını o saat
tanıdı.
- Bura bax, sәn niyә Haykanuşun limonlarını dartıb
gәtirmisәn bura? - O, әl qapısından tam içәri adlamamış
soruşdu.
- Nәdi? Limonu görәn kimi yaran tәzәlәndi? Hәlә dә
mәnim kimi gözәlә göz yumursan?
- Nә qalıb ki, sәnin gözәlliyindәn? Nәyin vardı tәlәf
elәmisәn çıxıb gedib, ay mәnim ürәyim Zöhrә!
Açıq-aydın görünürdü ki, onlar çoxdanın ülfәt
bağlayıblar vә aralarında zarafat var.
- Amma sәn, maşallah, konfet kimisәn, - dedi vә
artırmadan üç köhnә kәtili gәtirib arxın qırağında limon
dibçәklәrinin yanına qoydu. Keçin әylәşin. Bu saat sizә әla
çay verәcәm, indeyski. Bu istidә hardan belә? - Zöhrә
arvad әlindәki iki stәkanı kәtilinin birinin üstünә qoyub,
elә ağacdanca qopardığı limonu doğraya-doğraya
soruşdu:
- Nә әcәb arvadını gәtirmәmisәn?
- İstәmәdi. - Doktor Abasәliyev stakana süzdüyü
çayın qoxusunu lәzzәtlә sinәsinә çәkdi. - Bir balaca ürәyi
qaydasında deyil, Zöhrә. Uzaq yola çıxmağa ehtiyat elәyir.