Sumqayıt-2014 Məsləhətçi: Osman Musayev

HABİLİM
Yarı, yoldaşı vardı,

Dostu, sirdaşı vardı.

Necə qıydı bəs əcəl?

İyirimi yaşı vardı

Habilin.
Dildə sözü qalıbdı,

Eldə gözü qalıbdı,

Sadıqlım, ay Sadıqlım,

Sizdə izi qalıbdı

Habilin.
Qəlbi bahar oğuldu,

Bahar fəsli doğuldu.

Baharı qara gəldi,

Arzuları boğuldu

Habilin.
ANAM DA YOX AĞLAYA...

Xələfov Qərib Telman oğlu

(1974 – 1994)

Hər əsgər qoçaq olsun,

Vətənə dayaq olsun.

Təki, vətən yaşasın

Təki, vətən sağ olsun.
Övlad itkisi, çox ağırdır. Tanrı qıymasın... Qərib döyüşə gedəndə anası Şölə xanım da həyatda yox idi ki, ciyərparasına xeyir-dua verə, arxasınca su ata...

1974 - cü ilin ən gözəl payız fəslində - oktyabrın 26-da dünyaya göz açmışdı Telman kişinin Qərib oğlu.

Orta təhsilini qonşu Muğanlıda - Peşə Məktəbində almışdı. Məktəbi bitirdikdən sonra həqiqi hərbi xidmətə çağırılıb və birbaşa Bakıya göndərilib. Yaşmada təlim məşqləri keçən Qərib 2 aydan sonra Tərtərə - 703 saylı hərbi hissəyə göndərilib. Tərtər-Ağdərə istiqamətində gedən döyüşlərdə yaxından iştirak edib.

1992-ci il yanvarın 14-də Tərtər və Ağdərə rayonlarına düşmən hücumları başlayanda, ən qaynar nöqtələrdə vuruşub, kəndlərin müdafiəsində dayanıb. Elə o vaxtdan da mehrini, məhəbbətini torpağa, yurda bağlamışdı Qərib.

Ax, sinəmin sinə dağını dağlayan Qərib kimi, anasız körpələr!
Şeirimi edibdi sözləri yaşlı,

Anasız körpənin yaşlı gözləri.

Məni də eyləyib gözləri yaşlı,

Anasız körpənin yaşlı gözləri.
Ana nəvazişindən məhrum körpə Qərib böyüdükcə, anasızlığını qismən unudacaq, ailə qurub özü də ata olacaqdı. Amma amansız müharibə, adı Qərib, özü qərib bu kimsəsizə bunu da çox gördü, aldı əlindən bütün ümidlərini, qırdı arzularını, darmadağın etdi həyatını. Son döyüşü Tərtər rayonunun Şəhriyar qəsəbəsində oldu. 1994 - cü il yanvarın 14 – də döyüşlərə atılan Qərib 1994- cü il aprelin 24 – də Tərtər rayonunun Şəhriyar qəsəbəsində gedən ağır döyüşlərdə itkin düşdü. İtkin düşən Qəribin nə səsi-sorağı gəldi, nə də yeri bilindi. Yerəmi batdı, göyəmi çəkildi Qərib, gördüm deyən olmadı. Nə əsir düşənlər, nə də ölənlər cərgəsində tapılmadı. Nə hərbi komissarlıq, nə xidmət etdiyi hərbi hissə onun haqqında heç bir məlumat əldə edə bilmədi.

Bu an hər tərəfdən min fəryad qopdu...

Hər şəhid bir qanlı kitab, könüllərdə min fəğan...

Ax... könlümün könlü...

Yenə öz əliylə özünü döyür,

Yazdı bu sözləri əli könlümün.

Dilini qınayır, sözünü döyür,

Zənciri çatışmır dəli könlümün.
Sinəmdə yaralı könül görünür,

Könüldən aralı könül görünür.

Nə qönçə görünür, nə gül görünür,

Haçan açılacaq gülü könlümün?
Başa hər düşən daş, baş daşı deyil,

Gözümdə qəmlə həzz yanaşı deyil.

Üzümdən süzülən göz yaşı deyil,

Axır Araz kimi seli könlümün.
Yanıram, kim məni yanan sanır ki?

Axı yanmağıma kim inanır ki?

Elə alovlanır, elə yanır ki,

Başıma tökülür külü könlümün.
Ağlayan yaxşıdı, gülən yaxşıdı?

Yaşayan yaxşıdı, ölən yaxşıdı?

Allahım, sən özün bilən yaxşıdı,

Tək sənə açılır dili könlümün.
Xələfov Qərib Telman oğlunu - anasız bir körpəni də beləcə, uddu amansız düşmənçilik.

Yenə həlak olduğu yer, yatdığı məzar məlum olsaydı, doğmaları üçün bir təsəlli olardı. Bəlkə də hansısa naməlum əsgər məzarında uyuyur Qərib... Doğmalarının gözü hələ də yoldadır. Bəlkə sağdı Qərib, bəlkə qayıtdı deyə....

Şəhid olan övladlarımız Vətən uğrunda öz canlarını fəda etdiklərinə görə, ölməzlik qazanıblar, elin, obanın, xalqımızın qəlbində daim yerləri var, daim yaşayacaqlar. Daim hörmət və ləyaqətlə anılacaqlar. Şəhidlik zirvəsini fəth edən bu igidlərin ruhları hələ ki, narahatdır. Yalnız kafirin tapdağı altında inləyən torpaqlarımız azad olunduqdan sonra onların ruhları dinclik tapacaq.

Ruhunuz dinc olsun, ey mənim əziz balalarım, siz ki, vətən uğrunda canınızı fəda edib, kəfəniniz olaraq, üç rəngli bayrağı seçmisiniz, deməli, şəhidlik zirvəsinə ucalmısınız. Siz rahat uyuyun, yeriniz nurla dolsun...

Ey mənim əziz şəhidim... Qəribim! Adın kimi məkanın da qərib oldu, bala, haradasan sən? Vətən səni çağırır!
Adı Qərib qoyuldu,

Adıtək qərib oldu.

Bir neçə il döyüşdü,

Düşmənə əsir düşdü...

Ay Qərib hardasan sən?

Vətən səni çağırır!
Artıq iyirmi ildir,

Xəbər yoxdur Qəribdən,

Bu, az müddət deyildir,

Ay Qərib, hardasan sən?

Vətən səni çağırır!
Söyləyirlər atalar:

“Geyməyə kətan yaxşı,

Gəzməyə qərib ölkə,

Ölməyə vətən yaxşı.”

Ay Qərib hardasan sən?

Vətən səni çağırır!
Qayıt, ey igid əsgər

Düşdüyün qərib ölkə

Sənə zindandan betər

Vətən səni çağırır!
Atalar, ay atalar,

Qərib ölkə nədən xoş?

Güləmailsə deyir:

-Gəzməyə də vətən xoş,

Ölməyə də vətən xoş.

...Ay Qərib, hardasan sən?

Vətən səni çağırır!
26.10. 2007

XONÇASI BAĞLI QALANLAR

Ramizov Məcid Binəli oğlu

(1970 – 1992)

Qəlbi fərağlı qaldı,

Sinəsi dağlı qaldı,

Təzəcə evlənmişdi,

Xonçası bağlı qaldı.
Ramizov Məcid 1970 - ci ildə Ağstafa rayonunun Sadıqlı kəndində zəhmətkeş bir ailədə həyata vəsiqə almışdı. Onlar ailədə 8 uşaq olmuşlar. 1977 – ci ildə Sadıqlı kənd orta məktəbinə getmiş, 1987 – ci ildə həmin məktəbi başa vurmuşdu.

1988–1990-cı ildə - Azərbaycan Sovet İmperiyasının tərkibində olduğu bir vaxt o, Almaniyada hərbi xidmətdə olmuşdur.

Uşaqlıqda sürücü olmaq istəyib, idmana da həvəsli olub. Sadıqlı Meşə Kompleksində traktorçu işləyirmiş. O, uşaq olsa belə çox zəhmətkeş, çox çalışqan idi, deyir əmisi oğlu Elşən. Onu da deyir ki, pəhləvan cüssəli, yaraşıqlı, qaynar təbiətli bir gənc idi. Vətənini, elini-obasını, torpağını sevən qəhrəmanlıq mücəssəməsi idi. Çünki o, vətən həsrətini, vətən yanğısını dadan nənə - babasından, ata-anasından duymuş, onların başlarına açılan müsibətləri az eşitməmişdi Məcid. Qaniçən Stalinin əmri ilə 1943-cü il noyabrın 16-da Gürcüstan Respublikasının Axalkələki vilayətinin Entel, Surdo və bir neçə kəndlərin əhalisi Orta Asiyaya - Özbəkistana sürgün edilmişdi. Özbəkistanın Buqa rayonuna kül töküb tam yerləşməmiş, yurd salıb yurdlaşmamış yenidən Azərbaycana sürgün etdilər.

Şəhid balamız Nuriyev Zabitin anası Zöhrə xanımın dedikləri: “Bütün Entel kənd əhalisinin kəndin klubuna yığışması və bir saat ərzində hazırlaşıb yola çıxmasına əmr verilmisdi.

Sevib-seçdiyi qızı - Gəncədə yaşayan Axalkələkilərdən (özləri kimi sürgün olanlardan) olan Şəkər xanımla (1992-ci ildə) evlənmişdi.

Azərbaycan öz ordusunu səfərbər etdiyi bir vaxtda Ramizov Məcid Binəli oğlu könüllü olaraq Milli Orduya getmiş və orada qəhrəmanlıqla döyüşmüşdü.

1992-ci il tarixində Ağdam rayonunda - Fərrux yüksəkliyi uğrunda gedən döyüşdə şəhid olmuşdu.

Döyüşə yollanan Məcidin barmağı xınalı, xonçası bağlı qalmışdı.

Bunları duyub-düşündükcə, sanki qələmim də hönkürürdü. Amma yaxşı ki, bu ömür yoluna cığır açan xatirələr yol bələdçimdi. Çox kövrəldim, çünki sevib-seçdiyi qızın əllərini qoynunda, gözünü yollarda qoymuş qaynar təbiətli bir gəncin həyat eşqi, Sevgilisinin xınalı barmağından torpağına sızırdı... “Axı xonçası baglı qalanların barmağından qan damır” deyirlər: