FÎËÊËÎÐ ÈÍÑÒÈÒÓÒÓ азярбайъан шифащи халг ядябиййатына даир тядгигляр 41-ci kitab ÁÀÊÛ – 2013

ÀÇЯÐÁÀJ†ÀÍ ÌÈËËÈ ÅËÌËЯÐ ÀÊÀÄÅÌÈJÀÑÛ

FÎËÊËÎÐ ÈÍÑÒÈÒÓÒÓ




АЗЯРБАЙЪАН

ШИФАЩИ ХАЛГ ЯДЯБИЙЙАТЫНА ДАИР ТЯДГИГЛЯР
41-ci kitab

ÁÀÊÛ – 2013
<sup>Àçÿðáàéúàí Ìèëëè Åëìëÿð Àêàäåìèéàñû

Ôîëêëîð Èíñòèòóòó Åëìè Øóðàñûíûí

ãÿðàðû èëÿ ÷àï îëóíóð.


BAŞ РЕДАКТОРУ: МУХТАР КАЗЫМОЬЛУ (İMANOV)

филолоэийа цзря елмляр доктору


МЯСУЛ РЕДАКТОРУ: LƏMAN VAQIFQIZI

(SÜLEYMANOVA)

филолоэийа цзря фялсяфя доктору</sup>
Азярбайъан шифащи халг ядябиййатына даир тядгигляр (qыrx birinci китаб), Áàêû, “Елм вя тящсил”, 2013, 212 сящ.

_T 4603000000 _{Ãðèôëè íÿøр}

Í-098-2013


^{© Фолклор Институту, 2013}

Muxtar KAZIMOĞLU

Filologiya üzrə elmlər doktoru,

AMEA Folklor İnstitutunun direktoru
M.P.VAQİF: AŞIQ ŞEİRİ VƏ TƏNHA ŞAİRİN ZÖVQ-SƏFASI
Məsələnin qoyuluşu: M.P.Vaqif yaradıcılığında yeni baxış bucağın­dan yanaşmaq.

İşin məqsədi: Şairin yaradıcılığının diqqətdən kənarda qalan cəhət­lərini araşdırmaq.
Aydın məsələdir ki, XVII-XVIII əsrlərdə şeirimizin xalq dilinə və xalq ruhuna yaxınlaşması aşıq poeziyasının təsiri ilə mümkün olub. Şair kimi məhz aşıq mühitində yetişən M.P.Vaqif dostu M.V.Vidadi ilə birlik­də qoşmanı yazılı poeziyamızın aparıcı janrına çevirə bilib. Bunu nəzərə alan ədəbiyyatşünaslarımız M.P.Vaqif yaradıcılığını araşdırarkən aşıq poeziyası ilə müqayisələr aparmağı vacib sayıblar. Belə müqayisələr bu gün də aparılır və M.P.Vaqifin özünəqədərki ustad aşıqlarımızdan kimlə­rin hansı şeirlərindən təsirlənməsi konkret faktlarla üzə çıxarılır. Məsələn, Güney Azərbaycandan olan həmkarımız Məhəmməd Qaraxanlı Alışıq «Xəstə Qasım» kitabına yazdığı «Ön söz»də ustad aşığın «Gözəl, sən» qoşması üzərində xüsusi dayanır və M.P.Vaqifin həmin qoşmadan təsir­lənməsi məsələsini diqqətə çatdırır (1, 18). Xəstə Qasımın adı çəkilən qoş­masının möhürbəndi belədir:

Gözəl namus, gözəl qeyrət, gözəl ar,

Gözəl ilqar, gözəl vəfa, gözəl yar,

Gözəl Qasım, gözəl əcəb, gözəl var,

Gözəl vurul, gözəl mərdə, gözəl sən (1, 71).

Xəstə Qasımın bu qoşmasına M.P.Vaqif təcnislə «cavab verir» və həmin təcnisin möhürbəndi belədir:

Gözəl qapındadır, gözəl hey dərin,

Gözəl sev demişəm gözəl hey, dərin,

Gözəl, Vaqif qulun, gözəl Heydərin,

Gözəl, yetiş dadə, gözəl alı sən (2, 97).

Bu cür təsirlənmə və «cavab vermə» faktları olmadan da M.P.Vaqif və aşıq poeziyası əlaqələrindən gen-bol danışmaq mümkündür. Özü də bu əlaqələri yalnız aşıq şeiri şəkilləri üzrə yox, həm də klassik şeir şəkilləri üzrə izləmək olar. Yazılı poeziyadan aşıq poeziyasına keçən müxəmməs janrını M.P.Vaqif mümkün qədər aşıq müxəmməslərinə yaxınlaşdırmağa çalışır. Aşıq müxəmməsləri üçün səciyyəvi olan misraların iki yerə bölün­məsi M.P.Vaqif müxəmməslərinin də bir çoxunda özünü göstərir:

Gədə, mən qurban olum qaşları kaman bacına,

Belə bir şux baxan kirpiyi peykan bacına,

Məməsi misli-şəkər, gözləri ceyran bacına,

Dişi dür, ağzı sədəf, ləbləri mərcan bacına,

Məst damənkəşü xəndanü xuraman bacına (1, 112).

Gətirilən nümunədə hər misrasının 7+8 şəklində bölünüb oxunmasını və bununla müxəmməsin aşıq müxəmməslərinə yaxınlaşmasını müşahidə etmək çətin deyil. Belə nümunələr üzərində geniş dayanmadan qeyd etməyi vacib bilirik ki, M.P.Vaqif şeirləri yalnız dil-üslub, forma-şəkil baxımından deyil, həm də ruh etibarilə aşıq şeirlərinə yaxındır.

Qurbanidən üzü bəri tanıdığımızın aşıqlardan hər birinin kədərli şeirləri də var, nikbin ruhlu şeirləri də. Amma M.V.Vidadi kimi hədsiz kədərli, M.P.Vaqif kimi hədsiz nikbin aşıq tapmaq çətindir. Aşığın hədsiz kədərli ola bilməməsi onun funksiyası, sənətinin mahiyyəti ilə bağlıdır. Başlıca funksiyası hücrəsinə çəkilib şeir yazmaqdan yox, məclislərdə ça­lıb-çağırmaqdan, söz oxuyub, dastan söyləməkdən ibarət olan aşığın han­sı ruhda köklənməsi özündən daha artıq dərəcədə çalıb-oxuduğu audito­­riyadan asılıdır. Bunu çox gözəl bilən aşıq məclisdə ağlaşma qur­maq­dan çəkindiyi kimi, şit danışıqdan da çəkinməli olur, qəmli əhvalatdan qara­vəl­liyə, zarafatdan ciddi mətləbə keçidlər etməyi bir normaya çevirir. De­məli, M.V.Vidadinin qəmli, M.P.Vaqifin nikbin olmağını birbaşa aşıq ədəbiyyatının ayağına yazmaq olmaz. M.P.Vaqifin şuxluğunu sarayla, sa­rayda gün-güzəranın xoş keçməsi ilə də məhdudlaşdırmaq doğru deyil. Sa­raya qalsa, M.V.Vidadi də bir müddət II İrakli sarayı ilə bağlı olub. Sarayla bağlılıq M.V.Vidadinin üzünü güldürə bilməyibsə, onda M.P.Va­qi­fin üzügülər olmasının kökünü başqa yerdə, məsələn, onun sarayaqə­dərki şeirlərində axtarmaq lazımdır:

Bayram oldu, heç bilmirəm neyləyim,

Bizim evdə dolu çuval da yoxdur.

Dügiylə yağ, hamı çoxdan tükənmiş,

Ət heç ələ düşməz, motal da yoxdur (2, 82).

Bu, M.P.Vaqifin yoxsulluqdan acı yox, məzəli bir şikayətidir. Şika­yə­tin məzəli məzmunu ondadır ki, şair yoxsulluğa güldüyü kimi, özünə də gülür:

Bizim bu dünyada nə malımız var,

Nə də evdə sahibcamalımız var.

Vaqif, öyünmə ki, kamalımız var,

Allaha şükür ki, kamal da yoxdur (2, 82).

Yoxsulluğun günahını başqalarından daha çox özündə, öz «kamal­sızlı­ğında» − fərasətsizliyində axtarmaqla şeirə yumoristik məzmun verən M.P.Vaqif, avtoportretinin mühüm bir cəhətini təqdim etmiş olur. Bu cə­hət həyatsevərlikdir. Nə yoxsulluq, nə qəriblik, ayrılıq, nə də başqa ağrı-acılar bu həyatsevərliyin qarşısını ala, yaşamaq-yaratmaq şövqünü azalda bilmir:

Ta cəsədin cüda olmayıb candan,

Bil özünü artıq sultandan, xandan,

Qəriblik, ayrılıq nədir ki, ondan

Bu qədər çəkibən azar, ağlarsan? (2, 159)

M.V.Vidadi ilə bu məşhur deyişmədə M.P.Vaqif həyatsevərliyini çox sadə fakt əsasında da izləmək olar. Fakt ondan ibarətdir ki, M.P.Vaqif dərd əlindən «zar-zar ağlayan» M.V.Vidadini də baməzə danışmağa sövq edə bilir:

Vaqif, nə çox yan-baş-ayaq atarsan... (2, 159)

Yaxud:

Neylərsən söyləmiş buzov-inəyi,

Bizimlə eyləmiş belə hənəyi,

Həzrətqulu bəyin ağ dəyənəyi –

Alıbsan əlinə məgər, ağlarsan? (2, 160)

M.P.Vaqifə «yan-baş-ayaq atarsan» deməsi, buzov-inəkdən, əldə də­yənəkdən söz açması həyatsevər dostuna qoşulub M.V.Vidadinin də ba­məzə bir üslubda danışmasından xəbər verir. Yeri gəlmişkən qeyd edək ki, M.P.Vaqiflə M.V.Vidadinin mənzum məktublaşmasının digər nümu­nələrində də az-çox zarafat ahənginin olduğunu görürük. M.P.Vaqif şair dostuna ünvanladığı «Düşər» rədifli qəzəlində yenə zarafatından qalmır, «Eşqə düşmək sənə düşməz, qocalıbsan, belə dur, Belə işlər yenə Vaqif kimi oğlanə düşər» deyir. M.V.Vidadi cavab məktubunda «qoca və ca­van» məsələsinin üstündən heç də sükutla keçmir və zarafata zarafatla cavab verib «Nə qədər olsa qoca gərçi Vidadi xəstə, Yenə Vaqif kimi, əlbəttə, yüz oğlanə dəyər» (3, 28) misralarını işlədir. Və M.P.Vaqifin başladığı, M.V.Vi­­dadinin davam etdirdiyi zarafat yaddaşlara həkk olunur, Ü.Hacı­bə­yov sövq-təbii Məşədi İbadı həmin zarafatdan gələn bir ifadə ilə danışdırır: “Mən nə qədər qoca olsam da, min buğu burma cavana dəyə­rəm”(6, 540).

Yenidən «Ağlarsan» deyişməsinə qayıtsaq, qeyd etməliyik ki, həmin deyişmədə M.P.Vaqifin təhriki ilə nəinki inək-buzov, dəyənək-filan kimi xırda məişət məsələləri, həmçinin çox ciddi mətləblər zarafat mövzusuna çevrilir. Bir-birinin xətrini çox əziz tutan iki şair dünyaya fərqli baxışlarını yumoristik biçimdə ifadə edirlər. Fərqli baxış heç də dünyanın fani olub-olmaması üstündə deyil. Bu dünyanın fani dünya olduğunu M.V.Vidadi kimi M.P.Vaqif də bilir. Belə olmasaydı, M.P.Vaqif deyişməni «Ey Vidadi, sənin bu puç dünyada Nə dərdin var ki, zar-zar ağlarsan?» sözləri ilə başlamazdı. M.P.Vaqif bəri başdan dünyanın faniliyinə işarə edirsə, onda iki şairin dünyagörüşündəki başlıca fərqi fani dünyanın naz-nemə­tindən doyunca dadıb-dadmamaq məsələsinə münasibətdə axtarmaq la­zım­­dır. Həmin məsələyə münasibətdə M.P.Vaqifin M.V.Vidadi ilə apar­dığı mübahisə əslində o vaxtaqədərki şairlərimizlə, o şairlərimizdən isə daha çox M.Füzuli ilə aparılan mübahisə deməkdir. M.P.Vaqif dün­ya­ya sufiyanə baxan, gözəli Allahın yerdəki təcəssümü sayan, ilahi nişanəli gözəldən zövqü səfa yox, cövrü cəfa uman, vüsal sevincini yox, hicran əzabını başlıca mövzuya çevirən füzulilərin yolu ilə getmək istəmir. Real həyatda rastlaşdığı gözəllərin vəslini, vüsaldan doğan sevinc və nəşəni başlıca mövzuya çevirməklə, həmin mövzunu təmiz ana dilində kifayət qədər bədii bir biçimdə əks etdirməklə M.P.Vaqif yeni yol tutur. Söz yox ki, bu yolun xeyli hissəsini M.P.Vaqif M.V.Vidadi ilə birlikdə addım­layır. Xalq dilinə yaxın bir dillə real hadisələrdən yazmaq, aşıq şeiri şəkillə­rinə üstünlük vermək bu iki sənətkarın qoşa addımladığı yolun ədəbi fakt­larıdır. M.P.Vaqif sufiyanə məhəbbətdən uzaqdırsa, M.V.Vida­dini də sufiyanə məhəbbətin tərənnümçüsü saymaq olmaz. M.V.Vidadi ilə M.P.Va­qifin yolları real gözəllərə münasibətdə ayrılır. Düzdür, M.V.Vi­dadi «Ağlarsan» rədifli deyişmədə öz «ağlamağını» məhəbbətlə əlaqə­ləndirir, M.P.Vaqifə «Sənin də başında məhəbbət beyni Əgər olsa, eylər əsər ağlarsan» deyir, amma buna baxmayaraq, heç kim M.V.Vidadini məhəbbət şairi adlandırmır. Çünki M.V.Vidadi «ağlamaq ki, vardır, mə­həb­bətdəndir» deyərkən gözəllərə məhəbbəti nəzərdə tutmur. M.V.Vida­dinin nəzərdə tutduğu məhəbbət Allaha, Peyğəmbərə və qadınlı-kişili bütün insanlara məhəbbətdir. Təsadüfi deyil ki, M.V.Vidadi «məhəbbət» sözünü «mərhəmət», «mürüvvət» sözləri ilə qoşa işlədir:

Ağlamaq ki, vardır, məhəbbətdəndir,

Şikəstəxatirlik mərhəmətdəndir,

Əsil bunlar cümlə mürüvvətdəndir,

Olsa ürəyində, betər ağlarsan! (2, 160)

İxtiyar sahiblərinin mürüvvətsiz olduğu, insanlara mərhəmət göstə­ril­mədiyi, məhəbbətlə yanaşılmadığı bir dünyada M.V.Vidadi özünü qür­bət­dəki qərib kimi tənha hiss edir və o məhz qürbətin və qəribliyin kədə­rini qələmə alır. Gözəlin yer üzündə Tanrı təcəssümü olması barədə mistik baxışlara meyl göstərməyən M.V.Vidadi M.Füzulidəki aşiq-arif kədərini sadəcə olaraq arif kədəri ilə əvəz edir.

Son şeirləri də göstərir ki, qəriblik, tənhalıq hissi M.P.Vaqif üçün də yad deyil, bəlkə də, dünyanın ən tənha şairlərindən biri elə M.P.Vaqifin özüdür. Bəlkə də, mistik məhəbbət mövzusu kimi qəriblik-tənhalıq möv­zu­sunu da M.P.Vaqif bilərəkdən bir qırağa qoyur, kədərin ifadəsinə xidmət edəcək mətləblərdən məqsədyönlü şəkildə imtina edir. İmtina etdiyi əzabkeş aşiq obrazının yerinə M.P.Vaqif məhz zövqü səfa sahibinin obrazını gətir­mək istəyir. Bu zövqü səfa sahibini M.P.Vaqif az-az hallarda «aşiq» adlan­dırır. Çünki aşiqin Tanrı təcəssümü olan gözələ can atmaq­dan, əzabkeşlikdən başlayan məlum əlamətləri, nişanələri var. Bunu M.V.Vidadi də çox gözəl bildiyindən M.P.Vaqifi heç də eşqdən, məhəb­bətdən yazmaqda yox, gözəl­ləmə yazmaqda, durub-oturub «canan», «dilbər» deməkdə qınayır:

Gəl danışma müxəmməsdən, qəzəldən,

Şeiri-həqiqətdən, mədhi-gözəldən,

Sənin ki halını billəm əzəldən,

Elə deyib canan, dilbər, ağlarsan (2, 163).

M.V.Vidadi canan, dilbərlə gün keçirməyi ötəri bir şey saysa da, bu cür kef-damağın, «ləzzətin», «dadın» əvvəl-axır zəhərə dönəcəyini bil­dirsə də, M.P.Vaqif dediyindən dönmür, «toy-bayramdır bu dünyanın əzabı» deyib durur. Ədəbiyyatşünaslarımız M.P.Vaqifdən danışarkən bu misranı tez-tez misal çəkməkdə haqlıdırlar. Doğrudan da, bu misra M.P.Va­qif fəlsəfəsini başa düşməkdə açar rolu oynayır. Aydın olur ki, özünün tək-tənha olduğu fani dünyada, hansı yolla olur-olsun, əzablara sinə gərib sevincə can atmaq və qəm-qüssəni bir qırağa qoyub sevincdən-nəşədən yazmaq M.P.Vaqifdə insan gücünü göstərməyin, insanı həyata bağlamağın bir yolu kimi düşünülüb. N.Cəfərovun sözləri ilə desək, ”Füzuli şeirindəki kədər Füzuli müdrikliyinin göstəricisidirsə, Vaqif şeirindəki şuxluq da Vaqif müdrikliyinin şərtidir”(8,47).

M.P.Vaqifi tanımaqda mühüm əhəmiyyət daşıyan «Ağlarsan» rədifli deyişmədə bir sünni-şiə mübahisəsi var. Bu məzəli mübahisədən yan keçmək olmur. Əvvəla, ona görə ki, həmin mübahisə əsasında M.P.Vaqif həyatsevərliyinin başqa bir cəhəti də açılır: M.P.Vaqif nəinki real pred­metləri, hətta Əzrayıl, Şeytan, İnkir, Minkir və s. mövhumi qüvvələri, ölümün özünü zarafat mövzusuna çevirmək kimi bir genişlik nümayiş etdirir. İkincisi, ona görə ki, sünni-şiə mübahisəsi M.P.Vaqifin həya­tın­dakı bəzi qaranlıq nöqtələrə işıq salır.

Ölümlə, ölülərlə, mövhumi qüvvələrlə zarafat ilk növbədə folklordan gə­lir. Xalq ədəbiyyatında ölülərin, Əzrayılın, Şeytanın komik biçimdə təqdim edil­diyi nə qədər süjet var! Aşıq ədəbiyyatında ölülərin o dünyaya yola salın­ması işləri ilə məşğul olan dünyagir mollalara aid neçə məzəli şeir var! Folk­lorla, eləcə də aşıq şeiri ilə möhkəm bağlı olan M.P.Vaqif «Bir gün çökər qaba­ğına Əzrayıl», «Bu yanından çıxar o zalım Şeytan», «Münkir-nəkir necə olsa ötüşər» və s. kimi misralar işlətməkdən, həmin misralarla başlayan bənd­lərdə mövhumi obrazları yarızarafat-yarıciddi bir ahəngdə təqdim etməkdən çəkinmir:

Bu yanından çıxar o zalım Şeytan,

Su göstərər, səndən ta ala iman,

Nə Ömər tapılar, onda nə Osman,

Hər biri bir yanda batar, ağlarsan (2, 165).

Sünni məzhəbi ilə bağlı Ömər, Osman kimi simaların «hər biri bir yanda batar» şəklində qələmə alınmasını M.V.Vidadi, təbii ki, cavabsız qoymur və «tərk edibsən peyğəmbərin sünnətin» deyə M.P.Vaqifi mə­zəm­mət edir, onun kef-damaq dalınca qaçmasının heç şiəliklə də bir araya sığmamasını xatırladır:

İmamlar ha deyil sənin yoldaşım,

Olsaydı, gözündə olardı yaşın (8, 169).

Doğrudan da, qırx gün İmam Hüseynə göz yaşı tökən şiəlikdə M.P.Vaqifi cəlb edən nədir? Bəlkə, M.P.Vaqif şiəlik məzhəbini İbrahim xana xoş gəlsin deyə qəbul edib? Salman Mümtaz bu məsələyə belə ay­dın­­lıq gətirir: «İbrahim xan Cavanşirə çox yaxın olmaq üçün qəsdən məz­hə­binə təqyir vermişdir» deyənlər, bizcə, yanılırlar. Çünki Vaqifin mər­siyə və məşhur zikrləri səmimi şiə olduğunu göstərir» (5, 36). M.P.Vaqi­fin səmimiyyətinə biz də şübhə etmirik, amma Qarabağ sarayına can atan və uzun müddət sarayda yaşayan bu şairimizin konkret şəxsi məqsədlər naminə siyasət işlətdiyini də istisna etmirik:

Şafeini imamlardan ayırma,

Əmmə xanı görüb riya qayırma (2, 168).

«Ağlarsan» rədifli deyişmədə M.V.Vidadinin dediyi bu sözlər məz­həb məsələsində M.P.Vaqifin müəyyən siyasət işlətməsinə bir işarədir. M.P.Vaqifin siyasət işlətməsində təəccüblü bir şey yoxdur. Çünki onun hərdən siyasət naminə şeirlər yazması da məlum həqiqətdir. Amma mənsəb sahibi olmaq üçün «ali-Cavanşir»i mədh edən qəzəl yazması, ölümdən yaxa qurtarmaq üçün Məhəmməd bəy Cavanşirə «Məhəmməd» rədifli qoşma həsr etməsi M.P.Vaqifi qınamağa yox, onu başa düşməyə gərək olan faktlardır. Belə faktlar göstərir ki, M.P.Vaqif həyat eşqi ilə dolu bir poeziya yaratmaqla kifayətlənməyib, eyni zamanda şəxsi həyatını nikbin ruhlu şeirinə uyğun şəkildə qurmaq istəyib. M.P.Vaqif həm sözdə, həm də əməldə qəm-qüssəyə təslim olmamağa çalışıb.

M.P.Vaqifin bir mərsiyyəsi var − İbrahim xanın oğlu Cavadın vaxt­sız ölümü münasibətilə yazılıb. Bu mərsiyyə hansısa bir mərsiyyədən çox M.Ə.Sabirin «Səttarxana» mədhiyyəsini yada salır. Bu fikrə inanmaq üçün mərsiyyənin bir bəndinə nəzər salmaq kifayətdir:

Od düşüb, köşkü saraylar guyiya tağlar yanar,

Səs verir səngü şəcərlər, od tutub dağlar yanar,

Yasa girmiş səbzələr, geymiş qara bağlar yanar,

Cümleyi-xəlqi-cahan qan-yaş töküb ağlar, yanar,

Səndən ötrü xan Cavad, sərdar Cavad, sultan Cavad,

Sərbəsər geysin qara bundan geri dövran, Cavad!

Oldu cün nazik vücudin xak ilə yeksan, Cavad! (2, 156)

Bu mərsiyyənin «Səttərxana» mədhiyyəsini yada salmasını qeyd etməkdə məqsədimiz M.P.Vaqif – M.Ə.Sabir əlaqələrindən, M.P.Vaqifin özündən sonrakı poeziyamıza, həmçinin mollanəsrəddinçi şeirimizə güclü təsir göstərməsindən danışmaq deyil. Məqsədimiz mərsiyyə kimi ən kədərli şeir nümunəsində belə M.P.Vaqifin dirilik ifadə etməsini nəzərə çatdırmaqdır. «Səttarxana» şeirini (bir vaxt Təbrizdə Səttarxan əsgər­ləri­nin qəhrəmanlıq marşı kimi oxuduqları şeiri) xatırladan da mərsiyyədəki dirilik ruhudur. Mərsiyyədəki misralar, xüsusən də hər bənddə təkrar olunan və «xan Cavad, sərdar Cavad, sultan Cavad» sözləri ilə başlayan parça sanki bir qəhrəmanlıq nəğməsi kimi səslənir.

Qəhrəmanlıqdan söz düşmüşkən qeyd edək ki, Firudin bəy Köçərli M.P.Vaqifin təbiət etibarilə cəsur adam olmasını xüsusi olaraq diqqətə çat­dırır: “Vaqifin özü həm molla və şair isə də, vaxtın təqazasına görə onun meyl və könlü silah və əsləhəyə dəxi olub, igidlik iddiasına həm dü­şür­­müş və məqami-zərurətdə özü yaraq götürüb davaya çıxarmış» (4, 174). M.P.Vaqifin təbiət etibarilə cəsur adam olması az-çox şeirlərindən də görü­nür. Məhəbbət şairi kimi tanıdığımız M.P.Vaqif igidlik, igid adam­lar, on­ların nəcib insani keyfiyyətləri barədə şeir yazmağa mənəvi ehtiyac duyur:

İgidlik iddiasın edənə layiq deyil yalan,

Vəfasızlıq nisalərdə, deyildir bab igidlərdə (2, 102).

Məhəbbət şairinin tüfəng haqda ayrıca müxəmməs yazmasına da təsadüfi hal kimi baxmaq olmaz:

Dəhrdə oldu mənə dildarü dilbər bir tüfəng,

Xoş qədi ayineyi-simü səmənvər bir tüfəng… (2, 122)

İgidlikdən bəhs edən qəzəli və tüfəngə həsr olunan müxəmməsi ilə M.P.Va­qifin məhəbbət şeirləri arasında məna-məzmun yaxınlığı ilk növ­bə­də lirik «Mən»in qabarıq təqdim olunmasındadır. Bu qabarıqlıq, nəinki şeirlərin məzmununda, həmçinin müxtəlif forma elementlərində, məsələn, rədiflərdə də özünü büruzə verir. Şair bir çox şeirlərini «Vaqif» rədifi üstündə qurur. Məsələn, «Ey Məkkəni, Mədinəni yaradan, Bir fikir çək əhvalına Vaqifin»; «Bir ayna qabaqlı, tər sinəli yar, Çox müştaqdır sizin camala Vaqifi»; «Ey səba, yarə de kim, avarə gördüm Vaqifi» misraları ilə başlayan şeirləri başdan-başa «Vaqif» rədifi üstündə qurulub. Şair bir sıra qoşmalarının möhürbəndində üç dəfə, bir sıra müxəmməs­lərinin möhürbəndində isə dörd dəfə «Vaqif» rədifindən istifadə edir.

İgidliyə qəzəl, tüfəngə müxəmməs həsr edən, öz adını şövqlə bir çox şeirlərinin rədifinə çevirən M.P.Vaqif bir qüdrət qarşısında acizlərin acizi, məğlubların məğlubudur. Belə bir qüdrət sahibi ay qabaqlı gözəldir. M.P.Vaqif şeirinin baş qəhrəmanı olan bu gözəl M.P.Vaqif yaradıcılı­ğında gözəlləmələrin başlıca forma-məzmun istiqamətinə çevrilməsinə sə­bəb olur. M.P.Vaqif nəinki qoşmalar, həm də klassik seir janrları əsasında gözəlləmənin nadir mətn tiplərini yaradır. Nadirlik ilk növbədə ondadır ki, şair mətni başdan ayağa, yaxud mətnin böyük bir hissəsini büsbütün bir cümlə üstündə qurur. Məsələn, müxəmməslərindən birini şair «Nə xoş­dur» ifadəsi ilə başlayır. Şeiri oxuyub qurtarırsan və məlum olur ki, böyük bir şeir başdan-başa bircə cümlədən ibarətdir:

Nə xoşdur baş qoymaq bir güləndamın qucağında,

Tamaşa eyləmək ol həlqə zülfə ağ buxağında… (2, 112).

Bu, şeirin ilk iki misrasıdır.

…Ol zülfi-yasəməndən həsrətilə ayrılıb naçar,

Yenə Vaqif kimi bir dəxi olmaq ixtiyarında (2, 112).

Bu isə şeirin son iki misrasıdır. Əvvəlinci iki misra ilə sonuncu iki misra arasındakı böyük bir parça yarla «xoş» olan nə varsa, onların sadalanmasından ibarətdir.

Yaxud qoşmalarının birini M.P.Vaqif «Əyibdir qəddimi, dəlib bağ­rı­mı» misrası ilə başlayır və qoşmanın dörd bəndi ardıcıl olaraq, kimin, hansı gözəlin qədd əyib, bağır dəlməsindən bəhs edən bir cümlədən ibarət olur:

Əyibdir qəddimi, dəlib bağrımı,

Bir kirpiyi oxlu, qaşı kamanlı,

Gözləri can alan cəlladi-sərməst,

Baxışı hərami, qəmzəsi qanlı.
Bir nazik kamallı, bir nazik işli,

Şirin gələcili, şəkər gülüşlü,

Bir mərcan baxışlı, dürdanə dişli,

Bir cəvahir sözlü, sədəf dəhanlı (2, 36).

Yaxud qoşmalarının birində ilk bənd «Sənsən candan əziz cananım mənim» misrası ilə bitir və şeirin sonrakı beş bəndi həmin «sənsən» xəbərinin mübtədalarının sadalanmasından ibarət olur:

Sözüm, ixtilatım, hər qalü qilim,

Mətləbim, muradım, xatirim, meylim,

Şəkkərim, Şirinim, Gülşahım, Leylim,

Züleyxam, Yusifi-Kənanım mənim (2, 46).

M.P.Vaqifin aydın və canlı dil, yüksək bədiilik nümunəsi olan gözəl­ləmələrində lirik qəhrəmanı bir tərəfdən qadına «gəl-gəl» deyən erkək timsalında görürüksə, başqa bir tərəfdən ümidini qadın ülfət və ünsiy­yətinə bağlayan naçar timsalında görürük:

Xublar arığından yarımaq olmaz,

İgidin həmdəmi gərək çağ ola…

Bir mayabud gərək, baldırı yoğun,

Sərasər ət basa dizin, topuğun,

Əl dəyəndə dura buğunbabuğun,

Titrəyə, quyruqdan çox yumşaq ola (2, 12).

Bu nümunədə və buna bənzər bir çox başqa nümunələrdə naçar­lıqdan əsər-əlamət yoxdur. Lirik qəhrəman hərarətli bir insan kimi özünə bab gözəl arzusundadır. Həm də elə gözəl ki, qaş-gözü, günəş camalı, bal dodağı, lalə yanağı, sərv boyu, şirin sözü… ilə can alan olsun. Şairin arzu­su gözündə qalmır. Bir sıra şeirlərindən göründüyü kimi, o, unudulmaz vüsal anları yaşaya bilir. Bu, öz yerində. Amma məsələ bununla bitmir. Yarla bir yerdə olmağın şirin anlarını xüsusi həvəslə qələmə almasına əsaslanıb M.P.Vaqifi «vüsal şairi» adlandıranların fikrinə etiraz etmədən diqqəti hicran məsələsinə yönəltmək istəyirik. Qeyd etməyi vacib bilirik ki, M.P.Vaqifin məhəbbət mövzulu şeirlərinin çoxusu məhz hicran his­sinin ifadəsinə həsr olunub.

Əlbəttə, bu hicran M.Füzuli hicranından fərqlidir. M.Füzulidə hicran mütləq hicrandır və onun vüsala çevrilmək ehtimalı yoxdur. M.P.Vaqifdə isə hicran müvəqqəti hicrandır və lirik qəhrəmanın dərdi bu hicranı vüsala çevirməkdən ibarətdir. Hicranın vüsala çevrilməməsi M.P.Vaqifdə lirik qəhrəmanı hövsələdən çıxarır və o, öz sevgilisini acılamaqdan qalmır:

Nə anlağın vardır, nə bir kəlamın,

Onun üçün hərgiz sözü qanmazsan!

...Ay bimürvət, məgər daşdır ciyərin,

Müdam sızıldaram, heç usanmazsan! (2, 53)

Bəllidir ki, «usanmaq» qafiyəsi M.P.Vaqifə M.Füzulidən gəlir. Am­ma M.Füzulidə aşiq «cəfadan yar usanmazmı?» deməklə kifayətlənirsə, M.P.Vaqifdə aşiq məşuqəni vüsala imkan yaratmamaqda ittiham edir və ona lənət yağdırır:

Vaqif, lənət gəlsin yarın canına,

Nə dərdinə meyl et, nə dərmanına,

Onun təki bivəfanın yanına

Əgər igid olsan, heç dolanmazsan! (2, 54)

Göründüyü kimi, M.P.Vaqifin lirik qəhrəmanı gözəlin vüsaldan qaçmasını bivəfalıq sayır və belə bivəfa yarın nə dərdinə, nə də dərmanına meyl göstərmək istəyir. Bu şeirdə və buna bənzər bir çox başqa şeirlərdə lirik qəhrəmanın səsi ötkəm, sözü yenə naçarlıq duyğusundan uzaqdır. Amma bu sözləri şairin həsrətdən-hicrandan söz açan bütün şeirlərinə aid etmək olmaz. M.P.Vaqifin həsrətdən-hicrandan söz açan elə şeirləri var ki, onlarda kifayət qədər dərd var, göz yaşı var: yarın fərağında olan aşiq bülbül kimi ah-zar edir, onun ünündən tamam vilayət titrəyir, bir sözlə, qəm aşiqi ayağa salır (2, 27-28). Yarın həsrətindən könül qana (2, 31), göz yaşı çaylara dönür (2, 43). «Dağılmış» ayrılıq aşiqi «yanar-yanar» odlara salır (2, 48). Hicran aşiqdən ötrü məhşərdir (2, 49). Aşiqin naləvü zarı gecələr asimana dayanır (2, 137). M.V.Vidadiyə «ağlama» deyən M.P.Va­qif özü hicran əlindən nəinki arabir «ağlaram», «sızlaram» deyir, hətta «Ağlaram» rədifli ayrıca qəzəl yazır:

Ey güli-xəndan, fərağından sənin qan ağlaram,

Eylərəm şamü səhər çaki-giriban ağlaram.

…Yaxşı həmdəm olmasa, şad olmaq olmaz, Vaqifa,

Ağlaram ta ömrüm olduqca firavan, ağlaram (2, 105).

Bütün bu misallar göstərir ki, M.P.Vaqifin məhəbbət mövzulu şeir­lər­inin bir çoxunda qəm-qüssə ifadə olunub. Bu qəm-qüssə dilbilməz və dərdanlamazlar arasında tək qalmağın, biçarə dolanmağın qəm-qüssəsidir. Diqqət yetirdikdə aydın olur ki, «mayabud» və «yoğunbaldır­lar»la işrət an­ları yaşamaq M.P.Vaqifdə lirik qəhrəmanın hərarət və enerjisinin bir göstəricisi olsa da, qəm-qüssəyə çarə qılmağın vasitəsi ola bilmir. Yuxa­rı­dakı qəzəldən də aydın olur ki, qəm-qüssədən çıxmağın yolunu şair həm­də­min, həmdərdin olmasında görür. Belə bir fikrin M.P.Vaqif lirikası üçün səciyyəvi olduğunu şairin müxəmməs və qoşma­ları da açıq-aydın göstərir:

Vaqif, sənin işin müdam ah olsun,

Səg rəqibin ömrü qoy kütah olsun.

Həmdəmsiz kimsənə əgər şah olsun,

Gədadır o kimsə dilənmək gərək (2, 39).

«Həmdəm» dedikdə, M.P.Vaqif, heç şübhəsiz, hər gözəli yox, dilbilən və dərdanlayan gözəli nəzərdə tutur və həmin fikri qoşmalarının birində daha aydın şəkildə ifadə edir:

Gəl sev bir dərd bilən, əhli-məhəbbət (2, 26).

M.P.Vaqifin M.V.Vidadidən başlıca fərqi bu məqamda ortaya çıxır: M.P.Vaqif dərd bilən gözəl sevib onun vüsalında dərdinə dərman axtarır. Özünə «xəstə» deyən M.V.Vidadi isə bu cür dərman barədə o qədər də düşünmür. M.P.Vaqif, dərdinə dərman tapdığına görə sevinir. Dərmansız M.V.Vidadi isə qəm-qüssə içindədir.

M.P.Vaqif tapılan dərmanın dərdə əlac edəcəyinə tam inanırmı? Əlbəttə, yox. M.P.Vaqif «əhli-məhəbbət»in qüdrətinə tam inansaydı, ölüm kəlməsini dilinə gətirməzdi:

Bu necə zülmdür mənə eylərsən,

Adam məgər bir insafa gəlməzmi?

Bir gün görərsən ki, vallah, ölmüşəm

Bu qədər dərd çəkən axır ölməzmi? (2, 31)

Yaxud başqa misal:

Axır cana yetirərsiz Vaqifi,

Ağlayıban götürərsiz Vaqifi.

Bir gün olur itirərsiz Vaqifi,

O qədər gəzərsiz əli çıraqlı (2, 35).

Əlbəttə, bu sayaq misallarda ölümdən danışmaq tapılan dərmana ümidin, inamın itməsi ilə yox, dərmanın dərdliyə yetişməməsi ilə bağlı­dır. Amma o da var ki, günlərlə, aylarla dərmanın intizarında olmaq tədricən dərmandan əl üzmək ovqatına gətirib çıxarır:

Ey səba, yarə de kim, avarə gördüm Vaqifi,

Qəm əlindən bikəsü biçarə gördüm Vaqifi,

Bağrı olmuş sərbəsər sədparə gördüm Vaqifi,

Aqibət salmış özün odlarə gördüm Vaqifi,

Gecə-gündüz müntəzir dildarə gördüm Vaqifi (2, 120).

«Qəm əlindən bikəsü biçarə» olmaq, bəlkə də, M.P.Vaqifin saraya can atmasının səbəblərindən biridir. «El tamam yağıdır, yoxdur bir adəm» (2, 70) deyib öz tənhalığına işarə edən M.P.Vaqif, bəlkə də, biçarəlik, kimsəsizlik sıxıntısından sarayın müəyyən imtiyazlarına güvənməklə qurtarmaq istəyir. «Hər kəsin yox isə ağlı, kamalı, Dünyada alıbdır sahib camalı» deyib dilbər, canan nisgili yaşayan M.P.Vaqif saraya gəlməklə, bəlkə də, bu nisgilinə son qoymaq niyyətindədir.

İnsan taleyinin hər an tükdən asılı olduğu sarayda M.P.Vaqif öz ağlı ilə xanın etimadını qazana bilir, dilbər-canan məsələsində xanın həmfik­rinə çevrilə bilir:

Yaxşı canan gərək, Vaqif, can üçün,

Nədir çox çalışmaq bu cahan üçün,

Bir gözəl lazımdır bizim xan üçün,

Vali qulluğunda ərz edən gərək (2, 39).

Bu cür şeirlər yazıb Gürcüstan valisindən İbrahim xana gürcü gözəl­ləri istəməsi xanla M.P.Vaqif arasında mərhəmanə münasibətin olmasını təsdiq edir. Amma İbrahim xanla yaxınlıq heç də hər şeyi yoluna qoymur. Ağa Məhəmməd şah Qacarın hücumu ilə İbrahim xanın Qarabağı tərk etməsi M.P.Vaqifi daha ağır imtahanlardan keçirir. Tarixi mənbələr bu ağır imtahanlardan M.P.Vaqifin mümkün qədər ləyaqətlə çıxmağa çalışdı­ğını göstərir. Məsələn, Mirzə Camal «Qarabağnamə»sində əsir M.P.Vaqi­fin Qa­car sərkərdələrindən Məhəmməd Hüseyn xanla qarşılaşması səhnəsi maraq doğurur. Sərkərdənin nalayiq sözləri müqabilində M.P.Vaqif sınmır: «Əgər dustağəm, dustaği-şahəm. Sən nəçisən ki, mənə bir zərrəcə asib yetirəsən» (4, 168). Ağa Məhəmməd şah Qacarın ölümündən sonra Məhəm­məd bəy Cavanşir fəlakəti başlayır və bu fəlakətdən yaxa qurtar­maq mümkün olmur.

Məhəmməd bəy Cavanşirin M.P.Vaqifi qətlə yetirməsində səbəb kimi göstərilən faktlardan biri qadın məsələsi ilə bağlıdır. Mirzə Adıgö­zəl­bəy «Qa­rabağnamə»sində deyilir: «Molla Pənahın bir yaxşı, gözəl övrəti var idi ki, çox şöhrətli idi və Məhəmməd bəy dəxi onun tərifin eşidib ona əlaqə bağ­lamışdı. Övrət cahilə və cavan idi. Axund qoca pir və natəvan idi və əlavə Məhəmməd bəyin rəşadət və şücaəti, xoşəndamı, kəmalü fərasəti və padşah xəzinəsi əlində olmağı ona ziyadə əlaqə bağlatmışdı. Övrət Məhəmməd bəyə demişdi ki, Molla Pənah ölməyib, hali-həyatda olsa, mən şərən sənə gedə bilmənəm» (5, 64). Mirzə Adı­gö­zəlbəyin nişan verdiyi bu qadının adı mən­bə­lərdə Qızxanım kimi xatır­lanır. Bu, həmin Qızxanımdır ki, M.P.Vaqif ona neçə-neçə gözəlləmə həsr edib. S.Mümtazın verdiyi məlumata görə, «Əyib­dir qəddimi, dəlib bağ­rı­mı», «Dəhanın sədəfdir, dişlərin inci», «Düyün oldu, bütün xublar yığıldı» misraları ilə başlayan gözəlləmələrini M.P.Vaqif məhz Qız­xa­nı­ma yazıb. «Dəhanın sədəfdir, dişlərin inci» gözəlləməsinin belə bir yeri var:

Yağıdır müjganın, cadudur gözün,

Cəllad kimi qəmzən qəsdədir, ay qız! (2, 27)

Əlbəttə, şairin bir çox digər gözəlləmələrində qadına müraciətlə deyilən «padşahım», «sultanım» sözləri kimi, bu şeirdəki «yağı», «cəllad» sözləri də məcazi mənadadır. Amma taleyin hökmü ilə bu sözlər bir gün məcazi mənadan çıxıb həqiqi məna qazanır. “Padşah”, “sultan” adlan­dırdığı, kirpiyini yağı, naz-qəmzəsini cəllad saydığı, hər əmrinə müntəzir olduğu gözəl, günlərin bir günü həqiqi mənada yağıya, düşmənə çevrilib şairin ölümünə fərman verir. Bir vaxt M.P.Vaqif yazmışdı:

Deməsin, Vaqif, əcəl kim, gəlsə məndən can alır,

Kimdir ona can verən, fərmani-yarım gəlməmiş? (2, 109)

Bəli, M.P.Vaqif ölümə məhz yarın «fərman»ından sonra təslim olur. Özü də bu ölüm Xəzinə qayasındakı qətlə qədər artıq baş verir. «Həm­dəmi-sahibcamal»ından etibarsızlıq görüb büsbütün sarsılan M.P.Vaqif «Görmədim» müxəmməsində yazır:

Zülfü ruyü xəttü xalın axırın gördüm tamam,

Həmdəmi-sahibcamalın axırın gördüm tamam…

…Qədr bilməz həmdəm ilə eylədim ömrü təbah… (2, 129)

Taxt-tac sahibindən və «həmdəmi-sahibcamal»dan tutmuş oğul-uşa­ğa qədər hamıdan və hər şeydən əlini üzən M.P.Vaqif «Bax» qəzəlində yazır:

Baş götür, bu əhli-dünyadan ayaq tutduqca qaç,

Nə qıza, nə oğula, nə dusta, nə yarə bax! (2, 109)

Bəli, «Bax» qəzəlində və «Görmədim» müxəmməsində deyilənlər Xəzinə qayasındakı qətlə qədər M.P.Vaqifin artıq ölümə boyun əyməsin­dən xəbər verir.

Son iki şeiri M.P.Vaqifin ölümə təslim olmasıdırsa, onda həmin şeir­lərlə M.P.Vaqifin əvvəlki şeirləri arasında əlaqə nöqtələrini tapmaq çox va­cib­dir. Belə nöqtələrdən birini Y.Qarayev M.P.Vaqif lirikasının em­pirik səciyyə daşımasında görür: «Şair ucdantutma tərənnüm etdiyi eyni gözəllik, ədalət və əxlaq həqiqətlərini indi də eyni yolla – ucdantut­ma saxta elan edir, «hər şey yaxşıdır!» − əvəzində indi də «hər şey pis­dir», − deyir. Poetik ideya yenə də «yaxşı»nın və «pis»in dialektika­sın­dan kə­­narda qalır» (7, 32). M.P.Vaqif lirikasında müşahidə etdiyi bu cəhətin folklordan gəldiyini gös­tərməkdə də Y.Qarayev haqlıdır. Həqiqə­tən, bəzi istisnalar (məsələn, xalq gü­lüşündə müsbət-mənfi, yaxşı-pis çulğalaşması ilə bağlı məqamlar) nəzərə alınmazsa, ağ və qara rənglərin mürəkkəb qarşılıqlı əlaqəsi yox, bu rənglərin ayrı-ayrılıqda təqdim olunması folklor, o cümlədən aşıq ədəbiyyatı üçün da­ha səciyyəvidir. Folklordan gələn «em­piriklik» M.P.Vaqifin son bədbin şeir­ləri ilə əvvəlki nikbin şeirləri arasında ortaq cəhətə çevrilirsə, onda ortaq cə­hətləri başqa məqamlarda da axtarmaq olar. Belə məqamlardan biri məhəb­bət mövzulu şeirlərinin bir çoxunda M.P.Vaqifin qəm-qüssəyə yer vermə­sidir. Doğrudur, kədər not­la­rı şairin məhəbbətini azalda, müəllifi ümidsizlik, tərki-dünyalıq hissi­nin ifa­dəsinə yönəldə bilmir. Amma fakt faktlığında qalır. Fakt budur ki, Y.Qa­ra­yevin realist sənət üçün vacib bildiyi cəhət, yəni yaxşı ilə pisin, müs­bətlə mənfinin «dialektikası» M.P.Vaqif lirikasında özünü tam şəkildə göstərə bilməsə də, M.P.Vaqif məhəbbət mövzulu şeirlərinin bir çoxunu hicran və vüsal duyğularının qarşılıqlı əlaqəsinə həsr edir və hicran kədəri ilə vüsal sevinci həmin şeirlərdə qaynayıb-qarışır. Biz bir az əvvəl M.P.Vaqifin hicran şeirlərindəki qəm-qüssə notlarından konkret misallar əsasında danışdığımıza görə deyilənlərə təkcə onu əlavə etmək istəyirik ki, həmin qəm-qüssə notları ilə «Bax» qəzəli və «Görmədim» müxəmmə­sindəki motivlər arasında müəyyən səsləşmə var. Səsləşmənin mahiyyəti on­dadır ki, «həmdəmi-sahibcamal”ın vəslinə ümid bəsləyən aşiqdən «həm­dəmi-sahib­camal»ın etibarsızlığını görüb sarsılan aşiqə doğru bir yol gəlir. Bu yol zövqü səfaya can atıb tənhalıqdan yaxa qurtarmaq istəyən, amma sonda büsbütün «bikəsü biçarə»yə çevrilən bir şairin yoludur.