kelib urush qilishiga unchalik ishonmas, masala muzokara yo‘li bilan hal qilinar, deb o ‘ylardi. Oradan ancha vaqt o ‘tdi. Muzaffar Mirzodan darak yo‘q. Bola asta-asta tashvishdan qutulib, suyukli kundalik o ‘yin- lari bilan mashg‘ul bo‘la boshlaganda, birdan Muzaffar Mirzoning Muhammad Burunduq barios va To‘g‘onbek bilan lashkar tortib kelayotgani ma’lum bo‘ldi. Lekin bola sarosimaga tushmadi. Aksincha, oqibatdan cho‘chigan kattalarga dalda berdi. Sovuq- qonlilik bilan tayyorlik ko‘rdi. Keyin yigitlami to ‘p- lab, otasining farmonini bajarishga qaror berganini so‘zladi va otlanishga buyurdi. 0 ‘zi ham jajman, o‘tkir qilichini, xanjarini, kichik, lekin rostakam o ‘q-yoyini taqib oldi. Navkarlar o ‘ynoqlagan turkman otini keltirishdi, bola ularning sal yordami bilan otga mindi. Ovga yoki dala sayohati uchun ketayotganday sha- hardan chiqdi. Tajribali jangchilarning maslahati bilan, dushmanga duch kelish uchun kerakli joyga tushdi. Ertasiyoq qarshisiga, uch-to‘rt chaqirim nanga, Muzaffar Mirzo qo‘r to ‘kdi ham yigitlarini darrov tar- tibga sola boshladi. Bu narsa uning niyatidan xabar berardi. M o‘min Mirzoning qismlari orasida sado- qatli, urush ko‘rgan yigitlar bor edi. Ularning yordami bilan bola ham o ‘z kuchlarini urush tartibiga sola boshladi. Shu vaqtda Muzaffar Mirzo tarafidan elchi- lar keldi, hech qanday muqovimat ko‘rsatmasdan, shaharni taslim etishni taklif qilishdi. — Borib aytinglarki,— elchilarga dedi M o‘min Mirzo dadil, — men o ‘z og‘am bilan jang qilmoqni aslo istamaymen. Bu uyat narsa. Lekin to otamdan ruxsat kelmaguncha, shaharni topshirishga haqqim yo ‘q.
