MİRZƏ İsmayil qasir axundzadə 210 baki 2015

ACİZƏ

(N)

Aciza! Könlüm olub didarə ram, istər səni, 

Dincələ buyi-vüsalınla məĢam, istər səni. 

Görməyə çeĢmim camalın bir məqam, istər səni, 

Tövf etməkçün dili-beytül-həram, istər səni, 

Dustun hər bəzmlərdə niknam, istər səni. 

GülĢəni-təb’in əcəb güllər açıb, gülzardır, 

Bülbüli-eĢqin fəğan eylər, nə xoĢ göftardır, 

Bu məhəbbətnamədən vəslin bizə izhardır, 

AĢinalar bittəmamən Ģaiqi-didardır, 

Söhbətin zikrilə hər xasilə am, istər səni. 

AĢinalıq rəsmin etdin aĢikara bizlərə, 

Dustiliq tərhin yazıb qıldln hüveyda bizlərə, 

Didəmiz binalanıb yetkəc bu bina bizlərə, 

Namədə kim nəzmlə etmiĢdin inĢa bizlərə, 

Nəzmini gördükdə hər əhli-nizam, istər səni. 

.......................................................................... 

.......................................................................... 

.......................................................................... 

Dosta, qəlbim tapıb qəmdən mətal istər səni, 

Xatirim əzbəs olub əfsürdəhal, istər səni. 

Xeyli müddətdir nə qasid var, nə kağız, nə pəyam, 

Üstümə eylüb, əzizim, dərdü möhnət izdiham. 

Hər zaman bu nəhvləndür gərdiĢi-çərxin müdam, 

Xar olub əhli-hünər nadanı eylüb niknam, 

Tərk edub müstəqbəlü maziyü-hal, istər səni. 

Bağlayıb sənlən bəsi-mehrü məhəbbət xatirim, 

Eyləməz hərgiz ölüncə tərki-ülfət xatirim, 

MİRZƏ İSMAYIL QASİR  - 210

2

49

TapmıĢ əbnayi-zamanda bəs küdurət xatirim, 

ġövqi-vəslindən olub manəndi-cənnət xatirim, 

Olma çox piçidəyi fikrü xəyal, istər səni. 

Yar olub bu əsrdə əğyarlarlən yarımız, 

Yar olur əğyarilər gər əldə olsa varınız, 

Heyf yoxdur müĢtəri kasad olub bazarımız, 

Dərs demək ətfalə, kağız yazmaq olmuĢ karımız, 

Onda da yüzdən beĢ-üç sahibkəmal, istər səni. 

Yazdın kağız vüsul oldu alıb etdim nigah, 

Bisəbəb zəhmət qəbul eylub olubsan üzrxah, 

Surəti-əhvalidə hər mətləbin olmuĢ güvah, 

Surəti-əhvaluna bəs riqqət etdim ah-ah, 

Hər zaman bu dəhridə sahib calal, istər səni. 

MİRZƏ İSMAYIL QASİR  - 210

2

50

PAPAQÇ

I SƏMƏDƏ

Ey mənə börk eyləyən peĢkəĢ, 

PeĢkəĢin baĢa yetiĢmib yəqin, 

Belə müĢəxxəs olunub bizlərə, 

Bəs dərisi aĢə yetiĢmib yəqin. 

Heç görmədik sözünün tə’sirini, 

Söylə görək nədəndi tə’xirini, 

Çəkdirirdim o börkün təsvirini, 

Dideyi-nəqqaĢə yetiĢmüb yəqin. 

Sən görmüsən qulluqda isbatımı? 

PeĢkəĢimi, yanında sovqatımı, 

SifariĢlən istəyibsən atımı, 

Bilirsən fərraĢə yetiĢmib yəqin. 

Fərz-sözüm vardır bundan ziyadə, 

ġahu-ruxum fil tək qılıb aradə, 

Atı alıb, qoyma məni piyadə, 

Bəs ayağın daĢa yetiĢmib yəqin. 

Mən görmüĢəm afitabü mahimi, 

Tərk etmiĢəm naləvü həm ahimi, 

BaĢı açıq qoymusan Ġbrahimi, 

Bəs bu börk qardaĢa yetiĢmib yəqin. 

Xatirimə yetiĢməzdi börk iĢi, 

Sən özün etdin bizə fərmaiĢi, 

Bir kiĢiyə söz deyəndə bir kiĢi, 

Onun sözü baĢa yetiĢmib yəqin. 

MİRZƏ İSMAYIL QASİR  - 210

2

51

EYNƏK 

ġükrilə yad edərəm xaliqi-mə’budimizi, 

Göstəriblər bizə rahi-zərərü sudimizi. 

Kargahi kərəmü lütfidə ustadi-əzəl, 

Nə əcayib toxuyub tarmizi, pudmizi. 

Günə-günə bizə eylübdü əta ne’mətlər, 

YaxĢı xilqətlə vücud eylədi mövcudimizi. 

Xassə bu fəslü bu saətdə əhibbalərilə, 

Eyliyibdir bu gecə gərm dəmü dudimizi. 

ġəbi-duĢinə olub söhbəti-əsbabi tərəb, 

Bu gecə saz eyləyib çəngü dəfü rudimizi. 

Əgər ol mətləbi-mə’hudimiz izhar olsa, 

Tez gərək lütf edəsiz eynəki-moydimizi. 

Olsa məqsud əgər bu gecə sizdən hasil, 

Həqq hasil edəcək mətləbü məqsudimizi. 

ĠnĢallah ki, çıxan vəqt qəmər əqrəbdən, 

Lütfi-haqdan görürəm taleyi-məs’udimizi. 

Eynəgi lütf eylə, ta ĢiĢeyi-büllüri onun, 

Taki saf eyliyə təb’i-gilaludimizi. 

Nur ver mərduməki didəmə bir ĢiĢə ilən, 

Qoyma bu Qasiri qalsın dəxi əndiĢə ilən. 

Gözümün fikrini tez elə, gözün qurbanı, 

YetiĢir mahi-mübarək, oxusun Qur’anı. 

MİRZƏ İSMAYIL QASİR  - 210

2

52

Bilusən burda mənim kimsəyə yoxdur nəzərim, 

Nə filanı bilirəm, nə tanıram bəhmani. 

Bir para əti acı, qeybəti Ģirinlər var, 

Etmərəm mədh əgər versə mənə milyani. 

ġüəra silsiləsi bir para insanı sevər, 

Nə ki hər divü nərrə, xərü heyvani. 

Bu sözün cümlə kəmal əhli bilir mə’nasın, 

Xəbər alsan deyərəm bəndə sənə pünhani. 

Heyf bu fəsli-bahara ki, keçər xiffətilən, 

Nə gülüstana gedən var, nə gəzən bustani. 

Ey xoĢ ol kimsə yeyib, bəxĢiĢ edib dünyada 

Ki, bilir cümlə yoxu var olacaqdır fani. 

ġe’r yazmaqda gözüm tirə olub eynəksiz, 

Eynəgi yolla yazım ta sənə bir dastani. 

Xeyli lazımdır dəxi salmagilən tə’xirə, 

Yolla bu dəm səni mirzə filanın cani. 

Dərdi hal etməgə hər canibə bir seyr etdim, 

Yenə səndən tapılır dərdimizin dərmani. 

Bir para fikri, xəyali qəmi-bihudə məni, 

Edib aludə, əcəb qoymayır asudə məni. 

MİRZƏ İSMAYIL QASİR  - 210

2

53

 ŞƏRHİ-HAL 

Ey mənim həmdəmi-xoruzbazım, 

Ey rəfiqü Ģəfiqü həmrazım. 

Adı ağa Məhəmməd Nasir, 

Özü irĢad kərdeyi-Qasir. 

AĢinayi-Məhəmməd Əliyü Həsən, 

Mən sənə dost mehriban, mənə sən. 

Bir gün aldım əlimə xamə yazam, 

Sənə bir özgə növ’ namə yazam. 

Qəlbdə eylədim sən ilə cədəl, 

Ġki-üç nizə oldu rəddü-bədəl. 

Əl apardıq kəmanü ĢəmĢirə, 

Xəncərü gürzü nizəvü tirə. 

Eylədim dövr girdi-meydanı, 

BaĢa çəkdi hərif qalxanı. 

Zahir oldu hərifdən zinhar, 

Qərəz, ol dəmdə etdim istiğfar. 

Yenə diki-məhəbbət eylədi cuĢ, 

Dedim, ey dust, vergilən mənə guĢ. 

Axıra düĢdü mətləbin baĢi, 

Heç görürsüz bu çərxi-oğraĢı? 

Gəh edər bir zaman fərazi-nəĢib, 

Olu möhtac nanəcibə nəcib. 

MİRZƏ İSMAYIL QASİR  - 210

2

54

Gahi bir özgə günə eylər dur, 

Ola bilməz, hərif Ģirlə sur. 

Basdırar gah Ģiri-rubahə, 

Gahi rubahi döndərər Ģahə. 

Ġstəsə çərx edər Ģəğalı pələng, 

Eyləyər Ģiri bir dəqiqədə ləng. 

Fili bir ləhzədə qılar xərguĢ, 

Bəlkə, bəbri bəyani eylər muĢ. 

Gahi bir dudimani qarət edər, 

Bir xərabi gəhi imarət edər. 

Gahi bir yoxsulu edər Hacı, 

ġəkkəri istəsə edər acı. 

Əlqərəz, bu süpehri-Ģö’bədə gər, 

Çox əzizi edibdi xuni-ciyər. 

Gah atıb kə’bəteyn bir ĢeĢü pənc, 

Gah edir bir fəqiri sahibi-gənc. 

Ömrü Zeydə verib həzarü həzar, 

Qasiri eyləyibdi məktəbdar. 

MİRZƏ İSMAYIL QASİR  - 210

2

55

GƏLİB, EY DİL… 

Gəlib, ey dil, mənə bir yaxĢı namə, 

Nə namə, nameyi-miĢkin Ģəmamə. 

Gəl, ey müstofiyi-təb’i-Səlimim, 

Həmiyyət eylə, baxma izdihamə. 

Mürüvvət vəqtidir sultani-eĢqim, 

Amandır, Ģurə gəl, ey nuki-xamə. 

Cəmali-səfhəni eylə müzəyyən, 

Mürəkkəb qıl məhəbbətdən kəlamə. 

Cəvabində onun yaz bir cavabi, 

Bu kim, məqbul olcun xasü amə. 

Mənə, ey eyləyən bu nəzmi-inĢa, 

Salan əĢ’arü əbyatı nizamə. 

Əcəb vəsf etmisən sərvi-səhini, 

Salıbsan könlümün mürğünü damə. 

Sənə mən aĢiq oldum qayibanə, 

Söylə meylin həlalə, ya həramə? 

Ola səd mərhəba, səd afərinlər, 

Mənə göndərdiyin niku pəyamə. 

Həqiqət, səndə var buyi-məhəbbət, 

Səvadindən vüsul oldu məĢamə. 

Məni-biçarəni qıldın sərəfraz, 

Bilibsən, aĢiqəm ol xoĢxuramə. 

MİRZƏ İSMAYIL QASİR  - 210

2

56

Görəndə qaĢların ĢəmĢiri-bürran, 

Xəcalətdən dönər mahi-siyamə. 

O qara gözlərini görsə nərgis, 

Olur bimar ta ruzi-qiyamə. 

Edəndə göftgu bulbul olur lal, 

Güləndə həm əsər eylər hümamə. 

Bu mahə canfəĢanlıq barəsində, 

Məni naəhlilər eylər məlamə. 

Vüsalində gecəm hüsninə Ģamil, 

Fərağında günüm bir tirə Ģamə. 

Necə dönmək olur böylə sənəmdən, 

Cəmalında onun vardır əlamə. 

Nümayan oldu bir parə sözündən, 

Cənabüz bəs düĢübsüz fikri-xamə. 

Mən ancaq bil, xiridarəm, o mahə, 

Deyil lazım, gələ gər qeyrə ramə. 

Yenə həm yazmısız bir parə eyham, 

Dəgər, əlhəqq, bu qəmgin dalü lamə. 

Yazıbsız bir də qazi məhbəsini, 

Nəzər qıl, indi hərfi-ixtimamə. 

Məgər qazi, xəlifə, molla, arif 

Gəlirlər məclisi-Ģurbi-müdamə? 

Nə mollayam, nə qazi, nə xəlifə, 

Budur kim, vardu meylim lə’li-famə. 

MİRZƏ İSMAYIL QASİR  - 210

2

57

Əgər qazi, xəlifə, molla olsam, 

Qoyaram baĢıma mən də əmmamə. 

Nəsiyətsiz, mənə vermə nəsihət, 

Su dəryaya dolar, sonra ğumamə. 

Bu Ģəhrin görmüĢük ariflərini, 

Adın arif qoyub, durmaz qiyamə. 

Nədir qəsdin, bəyənmirsən məani, 

Budur fikrin, yetiĢsin iĢ təmamə. 

Müğanda əjdahalar var qəribə, 

ġamaxini çəkər bir dəmdə kamə. 

Çoban ləfzində olsa eybü diqqət, 

Onu ən”am göndərməzlər ənamə. 

Çobanlıqda əgər olsaydı bir eyb, 

Neçün Musa yetiĢdi ehtiĢamə. 

Anasını çıxarıb qıllam oğlun, 

Qisası əks qıldım intiqamə. 

O sözlər kim, deyibsən, eyni-həqdir, 

Vəli geydirmisən bir özgə camə. 

Könül, ixlasını müstəhkəm eylə, 

Mənim qaibdə tazə aĢinamə. 

Qərəz, pabənd olub biçarə Qasir, 

Əli ismi bilə ləfzi-qülamə. 

MİRZƏ İSMAYIL QASİR  - 210

2

58

BİZƏ QƏLMƏKLİGİZ, EY DOST... 

Bizə gəlməkligüz, ey dost, yəqin olsa əgər. 

Gərək olsun bizə bir gün irəlicən bu xəbər. 

Biz də ta seyrü səfa rəsmin edək amadə, 

Məclisə eyliyək arayiĢü zibü zivər. 

Sədri-məclisdə səmavər edə fəryadü xuruĢ, 

Həm kəbab atəĢi-suzanə tökə xuni-cigər. 

Dik ara Zöhrə kimi ləhm edə rəqqaslığı, 

Süfrədən diĢrə çıxa nanki, çün qürsi-qəmər. 

Dəsttyi-sünbülə tək guĢədə hər dəstə piyaz, 

Üzümün xuĢəsi bir iqdi-sürəyyayə dəgər. 

Süfrənün riĢi-süfidi təni səd parə pənir, 

Ola həm dairədə xərbuzə həmçün Ģəkkər. 

Bir Mir Əlnaqi ola, bir də Mir Ġbrahim bəy, 

Sənü mən, bircə də Həzrətqulu, bir də Dilbər. 

Vardu bir usta o tayda mənə vermiĢdi nəvid, 

Lığı biçməkligə Ģah arxına eylübdü səfər. 

XoĢ düĢər məclisi, əğyardən olsa xali, 

Mən bilən gəlsüz əgər bəsdi bu beĢ-altı nəfər. 

Leyk bilmək bunu da gəlməgüzün var Ģərti, 

GuĢ qıl, eyləyüm izhar mən, ey niksiyər. 

Evi tikdirmiĢəm amma ki, dərü səqfi qalıb, 

Tərk edüb fikrü ğəmü qüssə məni Ģamü səhər. 

MİRZƏ İSMAYIL QASİR  - 210

2

59

Bir tərəfdən yetiĢir fəsli-zimistanu xərif, 

Ev tamam olmasa əhvalımız olmuĢ bədtər. 

Lilləhülhəmd bu iĢlərdə özüz mahirsüz, 

AĢinalar iĢinə dustlar əncam çəkər. 

ĠnĢəallah ki, gələn vəqtdə pürkar gəlün, 

Götürun iskənəvü rəndəvü müĢarü təbər. 

Müxtəsər, bu iĢ üçün hər nə ki, olsa lazım, 

Götürün kar, dərü səqfi edün zirü zəbər. 

Gəlməgə olsa xəyaluz bu qərarilə gəlin, 

Dustlar, kim sizi-Allah, sizi-Peyğəmbər. 

Ġkivüz usta, qalanlar da mədədçi, lakin, 

Qeyri iĢlərdə sizə Qasir ola xidmətkar. 

Düsta! Müntəzirəm nəzmilə ya nəsrilə, 

Bu sözün tez mənə, əlbəttə cavabın göndər. 

Bu söz itmamə yetən vəqtdə qasid gəldi, 

Nəzər etdim yüzünə, halını gördüm xoĢtər. 

Bəğəlindən çıxarub verdi mənə bir namə, 

Guyiya mülki-cahan yetdi mənimçün yeksər. 

Namə məzmununa diqqətlə çü oldum vaqif, 

Qalmadı ayineyi-qəlbim ara heç kədər. 

MİRZƏ İSMAYIL QASİR  - 210

2

60

YAZMIŞAM, EY

 CAN... 

YazmıĢam, ey can, nəzər qıl mənə, 

Mən sənə qurban, nəzər qıl mənə. 

Yetdi bizə, yə’ni sözün, qardaĢım, 

Mahi-münəvvərdi yüzün, qardaĢım. 

Cavabını yaz, özün, qardaĢım, 

YazmıĢam hər an nəzər qıl mənə. 

Gətdi Səməd bəy bizə ol naməni, 

Tutduq o dəmdə ələ biz naməni. 

Ətirlə ləbriz edirik daməni, 

Qıl yüzə əfĢan, nəzər qıl mənə. 

ġükür Həqqə, təbi’niz mövzun olub, 

Halətiniz yə’ni digərkün olub. 

Sən də gəlib mən kimi Məcnun olub, 

Olma pəriĢan, nəzər qıl mənə. 

Sən gülə, mən qönçəyə pabəstəyəm, 

Beləsindəndi ki, dilxəstəyəm. 

Gah pərakəndə, gahi dəstəyəm, 

GuĢ elə, bir an nəzər qıl mənə. 

Vardı bizim gülĢən-ara sadələr, 

Sərv kimi qaməti-azadələr. 

Əldə surahi və meyü badələr, 

Cümlə qəzəlxan nəzər qıl mənə. 

Bitib gülüstanın ara lalələr, 

Üstünə Ģehdən tökülüb jalələr. 

Daireyi-çərxə salıb nalələr, 

Ləhceyi-mürğan, nəzər qıl mənə. 

MİRZƏ İSMAYIL QASİR  - 210

2

61

O SÖZLƏR Kİ, GÖNDƏR... 

O sözlər ki göndərmisiz Qasirə, 

Rəxnə salıb ərbəi-ənasirə. 

Çirkin tutdun məstanənin adını, 

Mən Qasirin kəsdin e’tiqadını. 

Həcv eylədin o Ģüxi-tərsavəĢi, 

Vurdun mənim peykərimə atəĢi. 

Bu barədə yoxdur mənim günahım, 

Sözləriniz olubdur üzrxahım. 

Bu sözlərin vardur həqiqət yeri, 

Məndə yoxdur heç məzəmmət yeri. 

Hər kəs görsə bu sözü təsdiq edər, 

Böyük qedən yoldan kiçik də gedər. 

Sən bu yolun əzəl oldun saliki, 

Bir yadə sal külli-Ģeyin haliki. 

Gətir yada həĢri ol əfsürdəsən, 

Olmagilə bir də dilazurdəsən. 

MİRZƏ İSMAYIL QASİR  - 210

2

62

ƏNDƏLİBƏ CAVAB 

(F)*

Ey Əndəlib, bir məqamda yetiĢmiĢdir mənə namən 

Ki, qaranlıq gecə idi, yoxa çıxdı tez gətirən. 

Ancaq bildim ki, bəxt gülmüĢ, səadətə çatmıĢ könül, 

Gözlərim bu məktubunu görən kimi, oldu rovĢən. 

Nizaminin “Xəmsə”sini istəmiĢsən, heyf yoxdur 

Ki, göndərim hüzuruna, oxuyasan həvəslə sən. 

Ürək açan Ģe’rlərin çox xoĢuma gəldi mənim, 

Oxuduqca Ģura gəlib Ģairinə dedim əhsən. 

Çox istədim xoĢhal edim səni incə Ģe’rlərlə, 

Bəlkə könül bülbülünün nəğməsilə dolsun çəmən. 

Lakin tə’bim ilhamının qarĢısında nizamsızdır, 

ĠĢim təb’i boğmaq üçün olmuĢ mənə div, Əhriman. 

Əziz dostun qarĢısında təəssüflə deyir Qasir: 

Bu cavabda bir mö’cüzə yaratmağa acizəm mən. 

* - Məmmədağa Sultanov tərəfindən Fars dilindən tərcümə edilmiĢ əsərlər - 

(F)

 –

iĢarəsi

 ilə bildirilir

MİRZƏ İSMAYIL QASİR  - 210

2

63

TƏYYİBÜ TAHİRƏ

(N)

Qıl nəzər, ey Təyyibi-Tahir kiĢi, 

Əbdi-Həbib, ibni Məzahir kiĢi. 

Mən Qasirin dərdü-ahü-zarına, 

Bundan sonra sataĢma dildarına. 

Bəlkə, yaxandən çəkələr əl sənin, 

Ta ki, ola müĢkil iĢin həll sənin. 

Orda da gər ləc düĢə aralara, 

Ordan köçüb düĢgilən qəralara. 

Filankəsin yurduni abad elə, 

Dinc əgləĢib xatirini Ģad elə. 

Eyləgilən mə’buduna ibadət, 

Bəlkə, bir zəman olasan fərağət. 

Orda sizi aparmasınlar yola, 

Kötüklü yurdunun cani sağ ola. 

Ordan köçüb düĢ Kötükliyurduna, 

At tüfəngi Ģəğalinə, qurduna. 

Gər orda da mürad hasil olmasa, 

Peymanələr badə ilə dolmasa, 

Bir namə yaz, göndərgilən sən bizə, 

Gəlin ordan, köçək gedək Təbrizə. 

ĠĢimizin aqibəti xeyr ola, 

Naməmizin bu söhbəti xeyr ola. 

Ġnsafa gəl, ey pədəri mehriban, 

Söylə görək, bizdən nə gördün yaman? 

Yazdun mənə nameyi-dilsuzi sən, 

Qəm-ğüssəni qıldln bənə ruzi sən. 

MİRZƏ İSMAYIL QASİR  - 210

2

64

Belə əlfazi mənə yazmaqliğin, 

Xeyli bu güncayım iĢdur, ey pəsər. 

Belə namərbut ibarətdəndir, 

Xassü amanın bilmisən fərqin məgər. 

Get onu molla filankəsdən soruĢ, 

Tazə damadındur, ey nuri bəsər. 

Ta sənə tə’lim qılsın birbəbir, 

Hər kimin bil rütbəsini ol mö’təbər. 

Mən ki sənin müxlisi dirininəm, 

AĢıqlıqda Fərhadi-ġirininəm. 

Sözlərimə tutmagilən diqqəti, 

Belə xoĢdur Ģairlərin söhbəti. 

Səbəb vardır Səmədü yüzbaĢıya. 

Söz yazmadım olar kimi naĢıya. 

Çünkü olar halı pəriĢan dtgil, 

Münasib söhbəti ürfan dtgil. 

Baratalı hərifidir onların, 

Həqqə baxsan, zərifidir onların. 

Onlara tay-tuĢdi miraxur Qasım,

 

ġahsevəndə üryan olan lor Qasım. 

Bir də vardır onların iki payı, 

ġamaxıda Xürtü və molla dayı. 

Onlar əgər əgridən yüz söz deyər, 

Bunlar yenə desə də düz söz deyər. 

YaxĢı annadım onların halını, 

Qulağımdan kəsdim qətli-qalını. 

Meyxanəçi məĢhur olub namımız, 

Onlara var özgə sərəncamımız. 

MİRZƏ İSMAYIL QASİR  - 210

2

65

Cavabınız gəlsə, yoxumdur ğəmim, 

Vardır təzə bir istəkli həmdəmim. 

Bu qissəni degilən yüzbaĢıya, 

YüzbaĢılıq təriqində naĢiya. 

Bir gün ova gedərdik neçə cavan, 

Bulud qalxdı dağları tutdu duman. 

Bərq çaldı, hava oldu tirə-tar, 

Karvan əbrə verildi ğatar. 

GürĢad olub yağıĢ tökdi dəmbədəm, 

Qaçmaqlığa mən əzəl qoydum qədəm. 

Olmadı bir kimsə yetiĢsin dada, 

Otuz yol azından düĢdüm gürĢada. 

Xatirimə gətirdim yüzbaĢını, 

Nə yüz baĢı, acığlan yüzbaĢını. 

Ey məni hər namə ara pistəyən, 

Məndən savay yoxdur səni istəyən. 

Tamam oldu bu mətləbim vəssalam, 

Bu mətləblə eylədim xətmi-kəlam... 

MİRZƏ İSMAYIL QASİR  - 210

2

66

MİRZƏ İSMAYIL QASİR  - 210

2

67

MÜXTƏLİF ŞEİRLƏR 

MİRZƏ İSMAYIL QASİR  - 210

2

68

MİRZƏ İSMAYIL QASİR  - 210

2

69

YENƏ GÖFTARƏ GƏLİBDİR

(N)

...

Yenə göftarə gəlibdir bu dili-divanə, 

Bir neçə fərd yazıb xani əzimüĢ-Ģanə. 

Ġntizari-qədəmi-xani bəsi çəkdim, mən, 

Gəlmədi və’dəyi-mə’luma yetib payanə. 

O qədər cahi-cəlalü həĢəmü ləĢkər ilə, 

Mülkü sərhəddə gəlib düĢmüĢidi oltanə. 

Elə xanı ki, ġükürdür adı Sübhanallah, 

Görcək anı nə qədər Ģükr elədim sübhanə. 

Xülqi xoĢ, ləfzi Ģəkərbar, pəsəndidə xisal, 

Əhsənül-vəch niku surətü həm mərdanə. 

Batini zahiri tək eybidən olmuĢ ari, 

DiĢi mirvariyə bənzər, dodağı mərcanə. 

Rəhməti-Həqq vücudində onun kamildir, 

OxĢayır qaməti tubaya, yüzü rizvanə. 

Nə bu tə’rifi deməklikdə təmənnamız var, 

Gördüyümü deyər olsam düĢərəm böhtanə. 

Sifəti-xanda yüzdən birini yazmamıĢam, 

Nə bu bəhsidisə könlüm tələb eylər, danə, 

Bu qədər bilgilə xana ki, müĢəvvəĢ haləm, 

Görsə kafir məni bu dəmdə, gələr imanə. 

Yox atım, payi-piyada bədənim çox rəncur, 

YetiĢə bilməyirəm söhbəti hər cananə. 

MİRZƏ İSMAYIL QASİR  - 210

2

70

Kərbəlayi Fərəcüllah özü halidir, 

Ondan əhvalımı sorsan söləməz əfsanə. 

Ruzi pəncĢənbə məni etdi əyadət, gördü 

Ki, vücudumu salıb miri-bəla zindanə. 

............................................................. 

............................................................ 

Bir neçə kəlmə sənin nitqi-ləbindən danıĢıb, 

Ruhi-tazə deyəsən gəldi, bu getmiĢ canə. 

Guyia dideyi-Yə’qubə verib buyi-Ģəfa, 

Gətiribdir deyəsən Yusifini Kən’anə. 

Əldə yüz rə’Ģə ikən tutdu qələm sürət ilən, 

Dildə yüz ləknət ilən təb’ gəlib əfğanə. 

Neçə ərzim var onu yazmaq olubdur vacib, 

Rəsmdir bəndə öz ərzini demək sultanə. 

Mən ilə eylədiyi əhdü vəfa baqidir, 

Ya gərək nəqs yetib etdiyiniz peymanə. 

Zeynalabdinin evində belə təqrir etdiz, 

Gəlsə Ģəhzadə əgər bu tərəfə Ģahanə. 

Bizə ondan alasuz pul ola bir xərclik, 

Bəlkə Ġsmayıl özünü yetirə qurbanə. 

Bəndə fikri bu idi gər yetə ol pul əlinə, 

Gedərəm hind-mətain gətirəm ġirvanə. 

Əlqərəz, gəldi o Ģahzadə Ziyaüddövlə, 

Bir neçə əsb yedək, yeddi Ģütur barxanə. 

MİRZƏ İSMAYIL QASİR  - 210

2

71

O rəhimlik adını etdi özündən məslub, 

Bu Cəvad icmini əcvəd eyləyib mərdanə. 

Neçə sərbaz, necə fərraĢ, neçə miraxur, 

Neçə fərsud tüfəngdar, neçə topxanə. 

Doğrusu gəlmiĢ idi bir iti ülgücilə, 

Qırxdı çox baĢları, həm canı boyatdıqanə. 

Ələfi-mərdumi-sərhəddi tamam etdi tələf, 

Qoymadı rəhgüzər anı qala bir cavanə. 

Saldı novruzu bir ay axıra, yümni-qədəmi, 

Xalq möhtac qalıbdır bir içim ayranə. 

Axırı əl aparıb silsileyi-Məcruhə, 

Tutdu bir iĢ ki, onun zülmü yetib dövranə. 

ġah bilib sayəsinə qaçmıĢidi Allahdan, 

Demə burda düĢəcəkmiĢ habelə xüsranə. 

Nəzər et, izzətinə padiĢahı-Ġranın, 

Bircə bax, qeyrəti-fərzəndi-Ģahi-ġirvanə. 

Bildi Məcruh olub zülm, o da zülm elədi, 

Lə’nəti-Həqq yetə böylə Əbi-Süfyana. 

Bir qəsidə bir-iki qitə tədarük etdim, 

Sən güman eylə apardım zirəni Kirmanə. 

Oxudu, baxdı, bəyəndi, elədi çox tə’rif, 

Bir tümən pul sələ etdi o məni-nalanə. 

O da yuz vasitə ilən neçə gündən sonra, 

O bizim dərdimizi də yetirib dərmanə. 

MİRZƏ İSMAYIL QASİR  - 210

2

72

Bir qəsidə ona yüz vəsflə etdim inĢa, 

Kərəmin bildi hamı, necə salım pünhanə. 

QalmıĢam pay-piyada, səbəbi ondandır, 

Onu bir mərd salır dərdimizi dərmanə. 

Əlqərəz, müxtəsəri yazdım o keyfiyyətdən, 

Mərəzi-mühriqeyi-təbi’ salıb nöqsanə. 

ġövqiməndəm, yetiĢəm feyzi-hüzuri-xanə, 

Göstərəm dərdi-dili-halımı ol Loğmanə. 

Bülbüli-dəĢti-Muğan, Qasiri-Ģirinsüxənəm, 

ġəkəri-Ģe’rimi göndərgilə Hindistanə. 

Ora tutiləri bilsinlər bu təmi Ģəkərin, 

Hamı əngüĢti təhəyyür tutalar dəndanə. 

Cümlə xanzadələrin sıxdı, çıxartdı suyunu, 

Belə tohini bəĢər tutmiyib heç insanə. 

Ona Ģahzadə deyərlər, buna da xanzadə, 

Səni-Allah, buna bax, eylə nəzər həm anə. 

Görgilən hansısının qeyrəti çox, hünəri çox, 

Görgilən hansının oxĢar nəfəsi qəlyanə. 

Xan öz asilərinə etdi necə lütfü kərəm, 

ġah yağilərini basdı necə zindanə... 

MİRZƏ İSMAYIL QASİR  - 210

2

73