DAŞ YUXULAR 17
kül rәngli pәncәrәlәrә baxırdı. Pәncәrәlәrdәn birinin
önündә ayağı gipsә salınan oğlan qoltuq ağacına söykәnib
siqaret çәkirdi. Ona yaxın, qapısı açıq palatanın qarşısında
qolu sarıqlı bir qadın durmuşdu. Koridorda o iki nәfәrdәn
savayı ayrı bir inli-cinli yox idi.
Nuvariş Qarabağlı bayaqdan barmaqları arasında
saxladığı siqareti yandırdı. Elә ilk qullabdaca gözlәrinә
qaranlıq çökdü. İndicә yerә yıxılacağından qorxdu.
Divardan tutub, birtәhәr özünü oturacağa çatdırdı. O
vaxta qәdәr oturmalıydı ki, gözünün qabağını kәsәn qara
pәrdә çәkilsin. Gözünün pәrdәlәnmәyi cәhәnnәm, bu saat
onu hәr şeydәn daha çox bütün bu olanları Saday
Sadıqlının arvadı Azadә xanıma necә çatdıracağı
qorxudurdu.
Nuvariş Saday Sadıqlının evinә tez-tez gәlirdi. Onun
arvadının harada işlәdiyini dә bilirdi. İndi isә belә bir
vәziyyәtdә burdan qalxıb Azadә xanımın iş yerinә
yollanmaq onun nәzәrindә demәk olar ki, mümkünsüz iş
idi. Hәlә bilmir ki, kişinin başına gәtirilәnlәri necә, nә
tәhәr danışacaq. Yaxşısı budur, tәrpәnmәsin burdan,
әmәliyyatın sonuna qәdәr gözlәsin. Әmәliyyat bitәr,
Sadayın yaraları sarınar, huşu üstünә gәlәr, ancaq bundan
sonra baş verәnlәri Azadә xanıma çatdırmaq o qәdәr dә
çәtin olmaz. ( Unudub ki, bu gün bazardır vә tәbii ki,
Azadә xanım da işdә deyil.)
Nuvariş Qarabağlı üç dәfә evlәnsә dә, bu müdhiş
gecәdә bütün şәhәrdә yolunu gözlәyәn bir kimsә yoxdur.
Birinci dәfә ailә qurmaq qәrarını verәndә 19-20 yaşı vardi:
heç nә, gözü tutan qızı nişansız, toysuz, xeyir-duasız bir
taksiyә basıb ata evinә gәtirdi. Toy cәhәnnәm, olur olsun,