DAŞ YUXULAR 82
susuz girәlәnәn qızı Mirzә Vahabın anası Zöhrә arvad
tapıb tәndirdәn çıxarmışdı. İstanbulda tәhsil alan, o
zamankı Әylisin әn savadlı müsәlmanı sayılan Mirzә
Vahab, doktor Abasәliyevin dediyinә görә, tәqribәn otuz
yaşlarında imiş. Mirzә Vahab uşağı evindә gizlәyib,
böyüdüb vә sonra әlbәttә, zor gücünә özünә arvad elәyib.
Bunun әvәzi olaraq Anikonun özündәn iyirmi yaş böyük
әrinә göstәrdiyi ehtiram, qayğıkeşlik Allahın möcüzәsi
deyil, bәs nәdir? O, әri haqqında hәr zaman fәxrlә danışır,
savadlı, xeyirxah, düzgün insan olduğunu söylәyirdi. Adı
dilindәn düşmәyәn Mirzә Vahabdan Aniko iki oğlan, iki qız
doğdu.
Hәr yerdә danışırdılar ki, qadın ailәsinә görә
müsәlmanlığı qәbul edib. Qәribdir, o, qorxub çәkinmәdәn
nә zamansa ermәnilәrin bir dә bu yerlәrә dönәcәklәrini,
Әylisi cәnnәtin bir parçasına çevirәcәklәrini söylәyirdi.
Özünü müsәlman sayan Aniko imamların matәmindә
o biri arvadlarla bikir kiminsә evindә oturub Mәhәmmәd
Peyğәnbәrin nәvәlәrinin müsibәtinә acı-acı ağlamaqla
bahәm, demәk olar, hәr gün sәhәr ertәdәn Vәng kilsәsinә
baş çәkmәyi dә unutmurdu. O, gәlәn kimi kilsәnin
hәyәtini süpürüb tәmizlәyir, öz әllәri ilә әkdiyi rәngbәrәng,
qәşәng güllәrә qulluq elәyir vә istisnasız olaraq hәr dәfә
kilsәni anbara çevirib qapısına kilid bağlayan Mirәli kişinin
ölüsünә dә, dirisinә dә dişinin dibindәn çıxanı deyirdi.
Anikonun öz hәyәti isә Әylisdә bir başqasında tәsadüf
olunmayan güllәrlә bәzәdilmiş bayram sәrgisinә oxşayırdı.
Mirzә Vahab bu evә 1919-cu il ermәni qırğınından sonra
yerlәşmişdi. Hәtta danışırdılar ki, Әylis evlәrinin әn
yaxşılarından sayılan bu evi İstanbulda tәhsil almış Mirzә