Türkçesi: Hilmi Ziya Ülken
Yüklə 1,19 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Etika’yı
bitirecek yerde Traité théologico'politique’i yazdı ve yayımladı. O her ne kadar aynı insan olarak kalmışsa da, hal ve şartlar değişmişti: Spinoza kuvvetin kötüye kullanılmasına karşı, zamanında hürriyet için yapılan mücadeleye ilgisiz kalamazdı ve Hollanda’da Calvin’ci kiliselerin toleranssızlığı yazılarında devletin laikliği ilkesini savunan kimselerle, dostu Louis Meyer, Lambert van Velthuysen, Pierre ve Jean de la Court, Jean de Witt, büyük pensionnaire’in yeğeni ile çabalarını birleştirmek için kuvvetli sebepler ortaya koyuyordu. 1663’ten beri Spinoza, kaydetmek gerekir ki, en çok La Haye yakınlarındaki Voorburg’da oturuyordu. Amsterdam’daki dostlarıyla ilişkileri kesilmeden ve karakterini değiştir meden, siyasi mücadelelere karışmış başka türlü kimselerle, hatta büyük 26 ETİKA pensionnaire’ le tanışmıştı ve çok iyi anlaşılabilir ki, filozof olarak ve za manında herkesten çok İncil’i bilen insan olarak, onda orangiste’lerin ve aşırı Calvin’cilerin entrikaları yüzünden kuvvetle tehdit edilmiş olan cum huriyetçi davayı kendine göre savunmak arzusu vardı. Tractatus theologico-politicus 1670’de çıktı ve şüphesiz Spinoza hemen derhal, önemli düzeltmelerin yapılması gereken Etika’nın yazılmasına ko yuldu. Passion’ların teorik incelenmesi yalnız başına üçüncü bölümü dol durdu; Spinoza’nın asıl ahlakı, yani rasyonel bilginin hayatın gidişine tatbi ki, dördüncü bölümün içindekileri teşkil etti ve şüphesiz Spinozacı fayda cılık denebilecek olan siyasal ve toplumsal sonuçları yazarca Tractatus’un yazılmasından önce olduğundan daha açık olarak fark edildi ve açıklan dı; Kitapta, şüphesiz, bu aralıkta okumuş olduğu yeni kitaplardan, özel olarak Hobbes’dan ve onun üzerindeki düşüncesinden faydalandı. En sonra beşinci bölüm, yani hürlük etkisi ile insanın her türlü dış gerekti rilmesinden kurtulmasını ve ona kurtuluş vermesini, yani insanın kendi nefsine ve Tanrıya karşı zihni sevgide sevinç bulmasını mümkün kılan araçlara ait açıklama yazıldı veya hiç değilse yeniden yazıldı. Biz 1674’ün sonlarında ve 1675’te, Spinoza’nın mektuplarından, Etika’nın yeni yazılışının bitmiş olduğunu ve orijinal elyazması kopyala rının yalnız ilk çıraklarının değil, onunla yeniden münasebet kuran Tschirnhausen ve Schüller gibi gençlerin de elinde bulunduğunu görüyo ruz. Tractatus’a karşı yapılan şiddetli hücumlar, Hollanda’nın bütün senyör meclislerince verilen mahkûmluk kararlarına, aynı yazarın yeni ve daha tehlikeli bir eserinin yayımlanmasını yasak etmek için alınan tedbirlere rağmen, Spinoza 1675 yılı 22 Haziranı’nda Oldenburg’un ona yazdığı mek tubun bir cümlesinin gösterdiği gibi, Etika’yı çıkarmaya karar vermişti: “5 Temmuz tarihli cevabınızdan kitabınızı beş bölüm halinde yayımla maya karar verdiğinizi anladığım için...” Bu mektuba Spinoza bir süre sonra cevap verdi: “Mektubunuz benim tam size bahsettiğim kitabı yayım lamak üzere Amsterdam’a hareketim anında elime geçti. Bununla uğraş tığım sırada, benim Tanrı üzerine bir eserimin basımevinde olduğu ve benim de kitapta Tanrının var olmadığını göstermeye çalıştığım gürül tüsü her tarafa yayıldı ve bu gürültü pek çok kimsece kolaylıkla kabul edildi. Bazı ilahiyatçılar, belki de ilk yazarlar olan aynı kimseler, prense ve yargıçlara beni şikayet için bu fırsattan faydalandılar; bundan başka, bana hoş görünmeye çalışan budala Descartes’çılar, şüphe altında kal SPINOZA VE ETİKA ÇEVİRİSİ ÜZERİNE BİRKAÇ SÖZ 27 mamak için, her yerde benim kanılarım ve yazılarım üzerine ellerinden gelen bütün kötü şeyleri söylemekten geri kalmadılar. İnanılmaya değer kimselerden aynı zamanda ilahiyatçıların bana karşı çevirdikleri manev raları haber alınca, durum daha açıklaşıncaya kadar hazırladığım yayın ları durdurmaya karar verdim, fakat her gün durum daha karışıyor ve ne yapacağımı bilemiyorum.” Sözün kısası, eser 1677’de 21 Şubat’ta Spinoza’nın ölümüne kadar basılmadan kaldı. Hastalık yüzünden zayıflamış, kalabalık bir partinin hücumlarına uğramıştı. Fakat 1672 devrimiyle tam kudretli olmuş olan Spinoza sağlığında Etika’nın yayımlanmasından vazgeçmeyi tercih etti. Önceden zaten başka çalışmalara, hele Traité politique'e girişmiş olan bu bilge kişinin, hayatının son yılındaki sükûndan faydalanması mümkün olmuştu. Adı etrafında yapılan gürültüyü artırmak arzusu onun saf ruhun da şüphesiz yer bulamazdı. Ölümünden sonra elyazmalarının dostu ve naşiri Jean Rieuwertsz’in eline verilmesi için tedbir almakla yetindi. Spinoza’nın dostlarının bu elyazmalarını satmayı düşündüklerini, hatta ilgilenenlerin bu iş için Leibniz ile temasa girdiğini görünce insan biraz rahatsız oluyor. Pek yerinde olmayan bir şiddetle bu satış tasarısına dair hüküm vermemek için, şunu belirtmek gerekir ki, bu elyazmalarının, hele Etika’nın birçok kopyaları alınmıştı. Orijinalinin elden çıkması yayıma engel olmadı da, aksine onu kolaylaştırdı. Zira Spinoza son derece fakir düşmüştü. Tabii varisleri onun mirasını kabulden çekinmişlerdi ve onun bıraktığı pek az eşyanın satışıyla gömülme masrafının ödenemeyeceğin den bir an korkutmuştu; elyazmalarının satışından elde edilen para belki de ölümünden sonraki eserlerin (Œuvres posthumes) basılmasını sağlaya caktı; en sonra, Spinoza’nın bıraktığı kâğıtların önemi hakkında herkes ten çok hüküm verebilecek olan Leibniz’in onları titizlikle korumuş ve nihayet sonraki kuşakların buldukları bir kütüphanede saklamış olması ihtimaline inanılabilir. Her ne olursa olsun, satış projesine devam edilmedi ve gereken parayı bulan cömert bir adsız Amsterdamlının sayesinde Œuvres posthumes’ün basılması 1677 yılının Kasım ayında mümkün oldu. Hemen aynı zaman da Glazemaker yardımıyla Hollanda dilinde bir çevirisi çıktı ki, bu çevi riye Spinoza’nın yeni editörleri ve çeviricileri faydalı bir şekilde başvur muşlardır. Glazemaker’in bu ilk çevirisi basılmış metne değil, ondan bi raz farklı olan bir el yazmaya göre yapılmıştır. |