Hadisədən 45 gün sonra
Bakı. Azərbaycan
Telefon zəng çalanda Samir kabinetində oturarub
dərin fikirə getmişdi. Düşüncəsindən tam ayrılmadığına
görə özünə gəlmək üçün bir neçə saniyə telefona baxdıq-
dan sonra nəhayət ki, dəstəyi götürüb ağır-ağır dilləndi:
-Alo.
-Müəllim, Əziz dedi ki, məni axtarırmısınız. Buyurun.
-Telefonunu niyə söndürmüsən?
-Bayaq əlimdən düşdü qırıldı. Sabah mütləq yenisini
alacağam.
-Qulaq as Teymur. Saat dörd üçün hazırlıq gör, Sosial
Müdafiə Nazirliyi ilə görüşə gedəcəyəm.
-Baş üstə.
295
Dəstəyi yerə qoyan kimi qapı döyüldü.
-Gəlin – deməsindən sonra Mahmudovla Əziz içəri gi-
rib divanda oturdular. Samir onların nə üçün gəldiklərini
başa düşsə də, öz dillərindən eşitmək istədi:
-Buyurun. Eşidirəm.
-Sən belə edə bilməzsən Samir. Buna haqqın çatmır. –
Mahmudov dedi.
-Təəssüf edirəm müəllim, ancaq artıq vaxt yetişib.
-Hansı vaxtdan danışırsan? Sənin ki, heç 30 yaşın da
yoxdur. Bundan belə, iyirmi il də bu vəzifədə qalıb işləyə
bilərsən.
-Məsələ yaşda deyil. Mənim yalnız bir istəyim var-
dı, əngəlli insanlar da bu həyatın hər bir anında özlərini
tapsınlar. Mən istəyimə çatdım. Dünyanın demək olar
ki, bütün ölkələrində həm sağlam insanların əlillərə qar-
şı yanaşma və baxış tərzi dəyişib, həm də əlil insanların
dünyagörüşləri və həyata baxışları. Əngəlli insanların ar-
tıq heç kimə, hətta mənə də ehtiyacları yoxdur. Bax, buna
görə deyirəm ki, artıq vaxt yetişib. Mənim yerimi tutacaq
şəxs sadəcə olaraq işlərin yolunda getməsinə və nizamlı
şəkildə olmasına nəzarət edəcək vəssalam.
-Necə bilirsən, belə bir beynəlxalq mərkəzi sənsiz idarə
etmək mümkün olacaq? – Əziz soruşdu. – Axı sənin bu cür
nəhəng təşkilatı hansı sistemlə idarə etdiyini heç kim bil-
mir. Yeni bir sistem mənfi nəticələrə gətirib çıxartmaz ki?
-«Ümid» mərkəzi sizlərin sayəsində bu mərtəbəyə
yüksəlib, bu uğuru davam etdirə biləcəyinizə inandığım
üçün bu mərkəzi sizlərin ixtiyarına verirəm. Mənim idarə
sistemim sizlər idiniz, mərkəzin bütün içiləri. Bayaq da
dediyim kimi, yeni rəhbər sadəcə olaraq, işlərin nizamlı
və qaydasında getməsinə nəzarət edəcək. Bütün işləri isə
sizlər görəcəksiniz. Çünki «Ümid» mərkəzinin işçiləri nə
edəcəyini çox yaxşı bilir və ən əsası mən sizə güvənirəm.
296
-Buradan gedəndən sonra nə işlə məşğul olmaq fikrin-
dəsən?
-Ya İspaniyaya, ya da Argentinaya köçmək fikrim
var. Həmin ölkələrin birində sırf Azərbaycan mətbəxinin
təqdim olunacağı bir restoran açmaq istəyirəm.
-Niyə Azərbaycanda qalmaq istəmirsən ki? Bu ölkədə
qalıb yaşamalı yerlər çoxdur.
-Məsələ ölkə ilə bağlı deyil, mən dünyanın heç bir öl-
kəsini vətənimdən üstün tutmuram. Sadəcə olaraq, əgər
mən Azərbaycanda qalsam, istəməsəm də belə mərkəzlə
əlaqəm olacaq. Ona görə də bir müddət uzaqlaşmaq
fikrindəyəm. Vətənimdəki baş ofisin rəhbərliyindən çıxıb,
hansısa bir ölkədəki filialda işləməyim ağlabatan deyil.
Samirin başı Mahmudovgillə söhbətə qarışdığından
nazirlə görüş tamam yaddndan çıxmışdı. Teymur zəng
vurub xəbər verməsəydi yəqin ki, gecikəcəkdi. Əzizgilə -
hələlik – deyib tələsik otaqdan çıxdı.
Maşın nazirliyin həyətinə girəndə Samir nazirin bu
xəbərə necə reaksiya verəcəyini düşünürdü. Kabinetə gi-
rəndə nazir oturmaq üçün ona yer təklif edib dedi:
-Dünən zəng vurub mənimlə görüşmək istədiyini
bildirməsəydin, bu gün mən sənə zəng vuracaqdım. Bir
neçə məsələylə bağlı səninlə görüşmək istəyirdim.
-Həmişə olduğu kimi bu dəfə də fikirlərimiz və istəklə-
rimiz üst-üstə düşmədi. – Samir kresloda yerini rahatladı.
-Deyəsən gəlişinin səbəbi çox ciddidir. Buyur eşidirəm.
Cibindən qatlanmış vərəq çıxardaraq nazirə uzatdı:
-İstəyirəm buna qol çəkəsiz.
-Bu nədir? İstefa ərizəsi? – Nazir vərəqi aça-aça istehza
ilə bir neçə cümlə oxuduqdan sonra təəccübdən böyümüş
gözlərini Samirə dikib dedi:
-Bax bunu gözləmirdim.
297
-Təəccüblü bir şey yoxdur, mən lazım olan addımı atı-
ram.
-Mən sənin əngəlli insanlar üçün etdiklərini dəstəklə-
yirəm və alqışlayıram. Bu işdə də həmişə sənə dayaq ol-
mağa hazıram. Əgər bu qərarın mənimlə bağlıdırsa, elə bu
dəqiqə bu vərəqi cırıb tullayaq. Çünki mən sənin həmişəlik
işdən çıxmanı yox, sadəcə bir müddət istirahət etməni
istəyirdim.
- Xeyr cənab nazir, bu qərarımın sizinlə heç bir əlaqəsi
yoxdur. Sadəcə fikirləşirəm ki, bəsdir, dayanmaq vaxtıdır.
-Onda mənim sadə bir sualıma cavab ver.
-Buyurun.
-Mənə maraqlıdır, niyə mən keçən dəfə sənə bir müd-
dət bu işdən uzaqlaşmağı təklif edəndə o cür etiraz edir-
din? Bu bir ayda nə dəyişdi ki?
-Əgər qaradərili bir insanı dərisinin rənginə görə sıxış-
dırsaq, onu işə götürməsək, fiziki və mənəvi əzab versək
və ya sadəcə bizimlə eyni avtobusda getməsinə mane olsaq
bu olar irqçilik. Yox əgər biz həmin qaradərili insanı işə
götürərkən dərisinin rənginə görə ona daha yüksək vəzifə
versək, qaradərili insan görəndə yerli-yersiz ona həddən
artıq diqqət və qayğı göstərsək, avtobusda gedərkən həmin
avtobusa qaradərili bir insan mindikdə tez durub yerimizi
ona versək, bax bu da olur irqi ayrı-seçkilik. Yəni dərisinin
rəngi qara olduğuna görə hər hansı bir insana səbəbsiz
yerə pislik etmək irqi ayrı-seçkilikdirsə, həmin insana
dərisinin rənginə baxaraq, səbəbsiz yerə yaxşılıq etmək
də irqi ayrı seçkilikdir. Əngəlli insanlarla bağlı məsələ də
buna bənzəyir. Bu mərkəzi yaradarkən mənim tək arzum
onların və özümün sağlam insanlarla eyni səviyyədə da-
yanması idi və mən arzuma çatdım. Artıq cəmiyyətdə hər
hansısa bir insanın var olan qüsuruna demək olar ki, fikir
298
vermirlər. Əgər biz bu sahədə gördüyümüz işləri daha da
artırsaq, qüsurlu və sağlam insanların arasında olan balans
yenidən pozulacaq. Əgər biz əngəlli insanları sağlam in-
sanlardan üstün tutmağa çalışsaq, bu sağlam insanlarda
əlillərə qarşı ikrah hissi, əlillərin özlərində isə lovğalıq ya-
radacaq. Ona görə də düşünürəm ki, işləri bu səviyyədən
yuxarı qaldırmaq əlillərin özləri üçün ziyandır. Mənim
yerimə bu vəzifəyə gələcək adamın tək işi bu balansı qo-
rumaq olacaq.
-Nə üçün sən özün qalıb bu balansı qorumursan?
Axı sən bu mərkəzin ən incə işlərinə belə bələdsən, bu işi
səndən yaxşı heç kim görə biməz.
-Məsələ burasındadır ki, baş ofisdən tutmuş düyadakı
filiallarına qədər «Ümid» mərkəzinin bütün işçiləri və bu
mərkəzə üzv olan bütün insanlar hər gün məndən yeni bir
şey gözləyir, bütün əlillərin canlı simvoluna çevrilmişəm,
dünyada minlərlə insan məni özünə ideal seçib. Əgər bu
vəziyyətdə balansı saxlamaq üçün heç nə etməsəm məni
qəhraman sayan bu qədər adamı məyus etmiş olacağam,
yox əgər irəli getsəm bayaq da dediyim kimi balans pozu-
lacaq.
-Bu hərəkətin bir az gözlənilməz oldu. Yeni rəhbər
təyin edilənədək və həmin adam işlərə alışanadək hələ bir
müddət də sənə ehtiyacımız olacaq.
-Nə qədər lazımdırsa gözləyərəm.
Samir nazirlə sağollaşıb mərkəzə qayıdan kimi işlərin
təhvil verilməsi və yeni rəhbərin işlərə tez alışması üçün
planlar paketi hazırlamağa başladı.
Beş gündən sonra nazir on iki nəfərin anketini Samirə
göndərib seçim hüququnu ona verdi. Samir növbəti dörd
gün ərzində anketləri və namizədləri diqqətlə incələyərək,
on iki nəfərin içindən bu iş üçün ən layiqli olanını seçərək
299
nazirə həmin adamın bu vəzifəyə təyin olunmasını istədi-
yini bildirdi. İki gün sonra nazir ona seçdiyi Süleyman adlı
adamı mərkəzin müdiri vəzifəsinə təyin edildiyini bildir-
di. Samir isə öz növbəsində keçiriləcək möhtəşəm tədbirlə
həmin adamın mərkəzin işçilərinə və ictimaiyyətə təqdim
olunması üçün hazırlıqlara başladı. Bu tədbir həm də onun
üçün vida mərasimi idi və o «Ümid» mərkəzində son çıxı-
şını etməliydi.
Dörd gün sonra mərkəzin tədbir zalı başdan-ayağadək
insanlarla dolu idi. Mərkəzin şöbə rəisləri, filial rəhbərləri,
müxbirlər, mərkəzlə əməkdaşlıq edən təşkilat və şirkətlərin
rəhbərləri, dövlət nümayəndələri, xarici qonaqlar və
əngəlli insanlardan ibarət böyük bir insan ordusu tədbir
zalına toplaşaraq yığıncağın başlamasını gözləyirdilər.
Tədbiri Əmək və Əhalinin Sosial Müdafiə naziri açdı:
-Salam mehriban dostlar, hörmətli qonaqlar. Bilirəm
ki, hər biriniz səbirsizliklə Samirin son çıxışını necə
edəcəyini gözləyirsiniz, ona görə də çalışacağam ki, nitqi-
mi qısa edim. Mənim bu gün tribunaya çıxıb danışdığım
bu mərkəz yaranmasından heç bir il ötməsinə baxmaya-
raq, dünya miqyasında çox möhtəşəm, lazımlı və nüfuz-
lu bir təşkilat səviyyəsinə qalxdı. «Ümid» mərkəzinin bu
mərtəbəyə qalxmasında əməyi keçən və zəhmət çəkən hər
bir kəsə dərin təşəkkürümü bildirirəm. Ancaq mənimlə
razılaşarsınız ki, «Ümid» mərkəzinin qısa zamanda bu
səviyyəyə qalxmasında əsas pay sahibi olan Samirdir ki, o
öz ağlı, biliyi, istedadı və yenilməz iradəsi sayəsində sağ-
lamlıqlarını itirmiş insanların gələcəyə daha inamla bax-
maları üçün belə bir ümid qapısı açdı. Könül istərdi ki, bu
cür bacarıqlı və zəhmətkeş bir insan hər zaman bizimlə ol-
sun və bizlər də bir vətəndaş olaraq, onun cəmiyyət üçün
gördüyü belə möhtəşəm işlərə baxıb qürur hissi keçirdək.
300
Ancaq Samir görülən bu işlərin tək onun adı ilə yox, həm
də sizlərin adı bağlı olmasını istədiyi üçün mərkəzi sizlərin
ixtiyarına verməyi qərara aldı və bu mərkəzin rəhbərliyi
vəzifəsindən istefa verdi. Öz yerinə isə Süleyman Baba-
yev adlı bir şəxsi təyin etməmi xahiş etdi ki, sizlər bir az-
dan onunla tanış olacaqsınız. Mən təklif edirəm ki, Samiri
«Ümid» mərkəzinin fəxri prezidenti seçək və bu barədə
mərkəzin nizamnaməsində də qeyd edək.
Zaldan qopan güclü alqış sədalarından sonra sözünə
davam etdi:
-Təklifimə müsbət cavab vediyiniz üçün sağ olun. İndi
isə daha güclü alqış istəyirəm. Çünki bu tribunaya «Ümid»
mərkəzinin fəxri prezidenti, bütün əlillərin ürəyində taxt
qurmuş bir insanı, bu zalda olan hər bir insanın sevimlisi
Samir İmanovu dəvət edirəm.
Zaldakıların ayaq üstə çaldığı gur alqış səsləri altın-
da səhnəyə daxil olan Samir aram-aram tribunaya tərəf
gedərkən, Teymur onun oturması üçün tribunaya stul qo-
yurdu. O, tribunaya çatıb oturduqdan sonra sağ əlini yu-
xarı qaldıraraq hamını sakitliyə dəvət etdi. Zaldakılar otur-
duqdan sonra isə sözə başladı:
-Salam əziz dostlar. İlk öncə mənə göstərdiyi diq qətə və
verdiyi dəyərə görə hörmətli nazirimizə dərin təşəkkürümü
bildirirəm. Təxminən, bir il bundan əvvəl mən bu kürsüyə
çıxıb nitq söyləyəndə məni dinləyənlərin üzündə inamsızlıq,
əlillərin qəlbində ümid işığı, mənim isə beynimdə planlar və
layihələr var idi. «Ümid» mərkəzi yarananda çoxları onun
uğur qazanacağına inanmırdı. Ancaq bu baş verdi. Çünki
sizlər mənə dəstək verirdiniz, çünki sizlər mənə inanırdınız.
Mən hər dəfə yeni bir layihəyə başlayanda bunu yalnız və
yalnız sizlərə güvənərək edirdim. Bu müddət ərzində mənə
inandığınıza görə, mənə dəstək verdiyinizə görə, öz işinizə
sevgi və məsuliyyətlə yanaşdığınıza görə, ağır və çətin an-
301
larda hər zaman mənə kömək olduğunza görə, «Ümid»
mərkəzinin inkşafı naminə çəkdiyiniz əziyyətlərə görə hər
birinizə ayrı-ayrılıqda təşəkkür edirəm. Sizləri öpüb bağ-
rıma basıram və hər birinizin qarşısında baş əyirəm. Yaxşı
deyiblər, yolu olan yerə hər kəs gedər. Əsl hünər yolu ol-
mayan yerə getməkdir. Biz yolu olmayan bir zirvəyə tərəf
yol aldıq və ləyaqətli bir şəkildə zirvəyə çatdıq. Buna görə,
mən sizin hər birinizlə fəxr edirəm. Geri dönüb gəldiyimiz
yolun başlanğıcına baxanda çarəsiz və ruhdan düşmüş
əlilləri, bir qolu olmadığına görə bütün günü öz otağında
oturub “görəsən, sabahım necə olacaq?” deyə düşünən bir
kişini, qucaqlarındakı körpələrini oynadan analara həsrətlə
baxan ayaqdan əlil gənc qızı, əlillərə yazıq və hər şeyə möh-
tac gözüylə baxaraq özünü onlardan qat-qat üstün sayan və
lovğalıq edən minlərlə sağlam insanı görürdümsə, çatdığı-
mız zirvəyə baxanda tamam başqa mənzərəni görürəm.
Sağlam insanların əngəlli insanlara qarşı olan fikirləri
və təsəvvürləri 360 dərəcə dəyişib. Artıq hansısa fiziki
qüsuru olan bir insan sabahının dərdini çəkməkdənsə,
bu gün hansı işi görüm deyə özü üçün püşk atır. Ukray-
nada bir ayaqdan əlil qadın siyasətçi Ali Radaya üzv seçi-
lib, Hollandiyada telekanalların birində aparıcılıq edən və
möhtəşəm şoumenlik bacarığına görə gənclərin sevimlisinə
çevrilən bir oğlanın hər iki qolu dirsəkdən yuxarı yox-
dur. Mərakeşdən olan gözdən əlil bir müğənni konsertlər
vermək üçün dünya turuna çıxıb. Bütün bu saydığım
dəlillər və saymadığım minlərlə faktlar «Ümid» mərkəzinin
fəaliyyətinin nəticəsidir. Artıq hər bir əlil bunu bilməlidir
ki, bədənin hansısa bir üzvündən məhrum olmaq dünya-
dan məhrum olmaq deyil. Sadəcə olaraq, fiziki vəziyyətə
uyğun bir sahəni seçib o sahədə uğur qazanmağa çalışmaq
lazımdır. Belə olan halda xoşbəxtlik özü gəlib sizi tapa-
caq. Əgər dağın zirvəsinə qalxmaq çətindirsə, təssəvvür
302
edin ki, bunu 100 kiloluq yüklə etmək necə çətindir. Bizim
işimiz də buna bənzəyirdi. İşimizin ən çətin və ən qızğın
vaxtlarında ortaya Murad və onun yaratdığı “Söyüd yar-
pağı” təşkilatı çıxdı. Əlilləri oğurlayaraq onların daxili or-
qanlarını satanlar bizə nə qədər mane olmaq istəsələr də,
bizim mərkəzdən istifadə edərək əlillərə ziyan vurmağı
düşünsələr də, silah gücünə bizdən üstün olaraq bizi yo-
lumuzdan döndərməyə çalışsalar da bacarmadılar. Çünki
bizim yolumuz haqq yoludur və Allah hər zaman nəzərini
bizim üzərimizdə saxlayır. Çünki biz bir ailəyik və hər biri-
miz bu ailəyə görə canımızdan da keçməyə hazırıq. Necə ki,
bunu bizim əməkdaşlarımız, can yoldaşlarımız etdi. Eldar,
Zaur, Ayxan, Devid, Akif, Asif vəzifə borclarını layiqincə
yerinə yetirərək, cinayətkarlarla mübarizədə həlak olan
polis işçiləri və «Ümid» mərkəzinə üzv olduqları üçün
cinayətkarlarn əlinə keçən bir çox əngəlli insanlar. Mən Al-
lahdan onların hər birinə rəhmət, ailə üzvlərinə isə səbr və
dözüm diləyirəm. Ümid edirəm, bu mərkəzin yeni rəhbəri
Süleyman müəllimin bütün tapşırıqlarına əməl edəcəksiniz
və mən bundan sonra da «Ümid» mərkəzi haqqında yal-
nız və yalnız xoş xəbərlər eşidəcəyəm. Bu işdə hər birinizə
uğurlar arzulayıram. Allah köməyiniz olsun. Sağ olun.
Samir sözünü bitirən kimi zaldakı bütün insanlar ayaq
üstə qalxaraq onu alqışlamağa başladılar. O, stuldan qal-
xıb kastellərini götürərək alqış sədaları altında yavaş-yavaş
kənardakı qapıya doğru irəlilməyə başladı. Gedə-gedə bu
tribunaya ilk gəlişini xatırladı. O günkü həyəcanı, əlil araba-
sında tribunaya yaxınlaşmağını, ürkək nəzərlərlə zaldakıla-
rı süzərək titrək səslə sözə başlamasını, zaldan gələn alqış-
ları başladığı işinin ilk uğuru kimi qəbul etməsini. O vaxt-
dan bəri bəlkə də çox şey dəyişmişdi, ancaq dəyişməyən tək
bir şey var idi: Samirin özü. Qarşılaşdığı bu qədər əhvalat,
çəkdiyi bu qədər əziyyət, əldə etdyi bu qədər şöhrət onu
heç dəyişməmişdi.
303
Hadisədən 2 ay sonra
Bakı. Azərbaycan
Maşının arxa oturacağında oturaraq Bakının əsrarəngiz
gözəlliklərinə tamaşa edən Samir zəng gəldiyini görüb, gö-
zünü mənzərədən çəkmədən telefonu qulağına apardı:
-Eşidirəm.
-Samir haradasan? -Telefonda Lusiyanın məlahətli səsi
eşidildi.
-Xəstəxanaya gedirəm. Köhnə tanışlarımdan birini
ziya rət edəcəyəm.
-Nə vaxt gələcəksən?
-Xəstəxanadan çıxandan sonra iş yoldaşlarımla görü-
şüb vidalaşlamaq üçün mərkəzə gedəcəyəm. Yəqin ki, ax-
şama ancaq evə gələrəm. Nədir ki?
-Heç. Sənə bir sürprizim vardı, ona görə deyirdim ki,
evə gələsən.
-O nə sürprizdir elə?
-Evə gələndə bilərsən.
-Yaxşı. Çalışaram evə tez gəlim.
-Hələlik. Öpdüm.
-Mən də.
Samir telefonu cibinə qoyub üzünü Pedroya tutdu:
-Zəng vuran qızın idi. Deyir mənə nə isə sürprizi var.
-Onun işindən bir şey anlamaq olur ki? Allah bilir,
görəsən yenə nə fikirləşib. – Bir neçə saniyə ara verdikdən
sonra – mühərrik dünəndən bəri qəribə səslər çıxardır, bu
gün maşını qaytaranda çilingərə denən baxsın. Yoxsa təzə
sürücü dalımca deyinər.
-Deyərəm.
Samir xəstəxanada baş həkimlə görüşüb onun müşayəti
ilə Muradın olduğu palataya getdi. Çarpayıda uzadılmış
Murada bir neçə tibbi cihaz qoşulmuşdu, hər tərəfi sarıqlı
304
idi. Otaqdan kəskin yod iyi gəlirdi. Samir Murada yaxınla-
şıb bir az onu süzdükdən sonra üzünü baş həkimə çevirib
soruşdu:
-Vəziyyəti necədir?
-Hələlik günün 24 saatı yatızdırırıq. Ölüm təhlükəsi
yoxdur, gənc olduğu üçün yaraları sürətlə sağalır, əgər
buna yaşamaq demək mümkünsə, yaşayacaq. Tam sağal-
dıqdan sonra isə cəzaçəkmə müəssislərinin birinin tibb
məntəqəsinə köçürdəcəklər.
-İtirdiyi bədən üzvlərindən hansılarısa geri qaytarmaq
mümkün olub?
-Xeyr. Nə görməsi, nə eşitməsi, nə də danışması müm-
kün olmayacaq. Yalnız əlləri və ayaqları üçün protez düzəl-
dilə bilər ki, inanmıram onlardan da istifadə edə bilsin.
Samir üzünü Murada çevirib, - əminəm ki, artıq bütün
əlilləri daha yaxşı başa düşürsən. – deyərək palatadan çıxdı.
Mərkəzə qayıtdıqdan sonra oradakı iş yoldaşlarıyla tək-
tək görüşüb vidalaşdıqdan sonra son dəfə olaraq ka binetinə
girdi. Süleymanın artıq bir həftədən çox yeni işinə başla-
masına baxmayaraq, otaqda hər şey əvvəlki və ziyyətdə idi.
Divardakı iri tablo həmişəki əzəməti il öz yerində idi, sto-
lun üstündəki əşyalara sanki heç əl də yilməmişdi, mebel də
həminki mebel idi. Kresloya oturaraq otağa göz gəzdirməyə
başladı. Burada hər şey ona doğma idi. Mərkəzlə bağlı ən
vacib qərarlarını bu otaqda vermişdi, vacib görüşləri də bu
otaqda təşkil eləmişdi. Tənhalıq istəyəndə də bu otağa sı-
ğınmışdı, bu otaqda sanki hər bir əşya onu eşidir, onu başa
düşürdü. Kürəyini kresloya söykəyərək gözlərini yumdu.
Bir-iki dəqiqə bu vəziyyətdə qaldıqdan sonra telefonuna
zəng gəldiyini görüb gözlərini açdı. Zəng vuranın kim ol-
duğuna baxıb düyməni basaraq qulağına apardı:
-Buyur əzizim.
-Əzizim haradasan?
305
-Mərkəz və iş yoldaşlarımla vidalaşıram. Nədir ki?
-Çalış evə bir az tez gəl, çünki sənə daha bir sürprizim
var.
-Yaxşı. Çalışaram.
-Hələlik.
Samir telefonu cibinə qoyub ayağa qalxdı. Qapıya tə-
rəf bir neçə addım atdıqdan sonra geri dönərək masanın
üstündən Azərbaycan bayrağını götürüb otaqdan çıxdı.
Onu yola salmaq üçün binaın həyətində gözləyən Mahmu-
dovla Əzizə yaxınlaşıb əlindəkini göstərərək dedi:
Bu stolüstü bayrağı sizdən və bu mərkəzdən yadi-
gar saxlayacağam. Çilingərə deyərsiniz ki, mənə ayrılan
xidməti maşının mühərrikində kiçik nasazlıq var, qoy ara-
dan qaldırsın. Bir də ki, Süleymana çatdırın ki, Samir dedi
kabinetin dizaynını istədiyi kimi dəyişə bilər.
Samir Əzizgillə sağollaşıb Pedroyla birgə taksiyə əy-
ləşdi. Yolboyu bir neçə dəfə tıxaca düşdüklərindən Lusiya
zəng vuranda hava artıq qaralmışdı. Samir telefonu qulağı-
na aparan kimi üzrxahlıq etməyə başladı:
-Bağışla Lusi, bayaqdan tıxaclarda ilişib qalmışıq. Ya-
rım saata evdəyəm, sən sürprizlərini hazırla.
-Nə qədər tez gəlsən bir o qədər yaxşıdır, çünki artıq
sənə üç sürprizim var.
-Üç?
-Əlbəttə. Elə şad xəbərlərim var ki, inanmayacaqsan.
-Məni marağa saldın. Evə çatana qədər səbirsizlənə-
cəyəm.
-Mənə nə. Tez gələrdin.
-Tez gəlsəydim, üçüncüsü olmayacaqdı.
-Yaxşı, mən getdim Əliyə yemək yedizdirməyə. Sən də
çalış gecikmə.
-Oldu.
Telefonu cibinə qoyub Pedroya dedi:
306
-Lusia hər 3-4 saatdan bir mənə bir sürpriz hazırlayır.
Sənin nədənsə xəbərin yoxdur? Bilmirsən o nə hazırlayıb?
-Sözün düzü xəbərim yoxdur. Mən özüm də maraqdan
partlayıram.
-Onda evə gedəndə öyrənərik. – Üzünü sürücüyə tuta-
raq: – Qardaş, çalış bir az sürətlə sür. Bu gün çox yorulmu-
şam, dörd sürprizi həzm etməyə halım yoxdur.
Samir evə girən kimi divanda oturub Lusiyaya dedi:
-Buyur Lusi. Bu gün bütün günü məni maraq içində
saxlamısan.
Yox, indi olmaz. – Lusiya gec gəldiyi üçün Samirdən
əvəz çıxmaq məqsədiylə onu bir az daha intizarda saxla-
mağı qərara aldı. – Əvvəl şam edək, bir az dincini al sonra.
Fikrin başqa yerdə qalsa, sürprizlərin heç bir marağı olma-
yacaq. Mən istəyirəm, ən az iki-üç saatını bu sürprizlərə
həsr edəsən.
-Bax bu olmadı, məni elə həvəsləndirdin ki, həyacandan
heç nə yeyə bilməyəcəyəm. – Üzünü Xoseyə çevirərək on-
dan kömək istədi. – Sən bir şey bilirsən? Əgər mənə desən
açacağım restorana sənin adını verəcəyəm.
-Bilməyinə bilirəm. Ancaq incimə, mən desəm Lusi öm-
rünün sonuna qədər məndən küsəcək.
Üzünü Lusiyaya tutaraq:
-Yaxşı, qoy sən deyən olsun. Vaxt gələr sənin də mə nə
işin düşər. – Ayağa qalxaraq, – Mən getdim əynimi dəyiş-
məyə, sən də tez süfrəni hazırla.
Samir üçün bir günə bərabər olan yarım saatlıq şam
yeməyindən sonra Lusiya hamının divanda oturmasını
istəyib, özü onların qarşısındakı stulda əyləşdi:
Demək belə! Başlayaq birinci sürprizdən. Samir, sən
həmişə qayğılanırdın ki, İpaniyaya köçsək kirayədə yaşa-
malı olacağıq və buna görə də ünvanımızı tez-tez dəyişmək
307
məcburiyyətində qalacağıq. Artıq bu problem öz həllini
tapdı, bizim İspaniyada evimiz var.
Bu necə ola bilər? – Samir təəccüblə soruşdu.
-Yadındadırmı, biz İspaniyada olanda Almeyda mə nə
dedi ki, “Hoja de sauce” təşkilatı barədə məlumat verdiyimə
görə İspaniya höküməti mənə xüsusi təşəkkür edəcək?
-Hə yadımdadır. Həmin evi sənə mükafat kimi verib lər?
-Hə, təqribən, iyirmi gün bundan qabaq Almeyda mə-
nəm zəng vuraraq nə istədiymi, ən çox nəyə ehtiyacım ol-
duğunu soruşdu. Mən də ondan ev istədim və şəxsiyyət
vəsiqəmin surətini ona göndərdim ki, evi rəsmiləşdirsinlər.
Bu gün səhər isə Almeyda zəng vuraraq, ikimərtəbəli möh-
təşəm bir villanın bundan sonra bizim ixtiyarımızda oldu-
ğunu bildirdi.
-Bax, bu həqiqətən əla xəbər oldu. – Samir sevinclə dil-
ləndi. – Restoranı da evimizə yaxın bir yerdə açarıq. Yaşa-
maq demişkən, evi bizə hansı şəhərdən veriblər.
-Yəqin paytaxt Madriddən olarş – Pedro dilləndi
-Yox. Samirin getmək arzusunda olduğu şəhərdədir.
Va lensiyada, Paz küçəsində. Əla yerdədir. Paz küçəsi ilə
San Visente Martir küçələrinin kəsişməsində Şahzadə mey-
danı yerləşir, beynəlxalq keramika muzeyi də Paz küçəsinə
yaxndır.
-Otaqlardan birini rəsm çəkmək üçün iş otağı edə cə-
yəm. – Xose dilləndi.
-Narahat olma Xose. – Pedro dedi. – Otaqlar o qədər
çox olacaq ki, lap rəsm sərgisi də aça bilərsən.
-Onsuz da heç kim gəlib onun çəkdiyi şəkillərə baxma-
yacaq. – Lusiya zarafata keçdi. – Otaqları boş yerə məşğul
etməyin.
-Sən ərə gedəndən sonra villa mənə qalacaq. İstəsəm
sərgi açaram, istəsəm mayallaq aşaram.
308
Bəlkə də bu söz atışması uzanacaqdı, Samir araya gir-
di:.
-Dayanın görüm, sonra mübahisə edərsiniz. Lusi, keç
ikinci sürprizə.
-Samir düz deyir, keç ikinci sürpizə. – Pedro səbir siz-
ləndi.
-Yaxşı. Samir sən İspaniyaya gələndə çantanda lotore-
ya bileti vardı ha, bu gün həmin lotoreya bileti cek-potu
uddu, düz bir miyon yarım.
Samir sevinclə əllərini göyə qaldırıb şükr etdi. Bütün
ailə sevinc içində atılıb düşərək bir-birilərini təbrik edir,
həmin pulla neyləmək istədiklərini deyirdilər. Gecə yarı-
ya qədər uzanan xoş arzularla dolu söhbətdən sonra belə
qərara gəldilər ki, üç gündən sonra İspaniyaya köçsünlər.
Samir bu vaxt ərzində restoranda işləyəcək aşpazların ax-
tarışı ilə məşğul olacaqdı.
Pedroyla Xose bir, Əliylə Lusiya bir, Samir isə digər
otaqda yatırdı. Hamı yatmağa gedəndən sonra Samir ota-
ğına keçib bir neçə dəqiqə çarpayısında uzandıqdan son-
ra qalxıb Əlinin otağına getdi. Otağa yaxınlaşıb qapını üç
dəfə astadan döydü. Lusiya qapını açıb maraqla soruşdu:
-Nə lazımdır?
-Bir neçə dəqiqəlik mənim otağıma gələ bilərsən?
Səndən vacib bir söz soruşmaq istəyirəm.
Lusiya - əlbəttə - deyib, Samirlə bərabər onun otağına
getdi. Samir çarpayıda əyləşərək dedi:
-Buyur otur.
Lusiya onun yanında oturaraq dedi:
-Buyur sualını ver. Səni eşidirəm.
-Əvvəla bağışla ki, son vaxtlar işdə üst-üstə baş verən
hadisələrə və problemlərə görə sənə daha az vaxt ayırıram,
daha az diqqət yetirirəm. Söz verirəm, sabahdan etibarən
birgə daha çox vaxt keçirəcəyik. İkincisi isə mən yolda
309
olarkən sən zəng vurub dedin ki, mənə üç sürprizin var,
ancaq bayaq iki sürprizi açıqladın. Başımız lotoreyaya elə
qarşıdı ki, nə mənim yadıma, nə də Xoseylə Pedronun ya-
dına üçüncü düşmədi.
-Onların yadına düşsəydi də fərqi yox idi. Çünki bu
sürpriz yalnız sənin üçündür.
-Maraqlıdır. Bu nə sürprizdir belə? – Samir Lusiaya
daha yaxın oturdu.
-Neçə gündür ki, demək istəyirdim, ancaq imkan ol-
murdu. – Bir az ara verərək, – Samir, mən hamiləyəm.
Samir xəbərin sevincindən özünü itirdi və eşitdiyinin
doğru olub-olmadığını yoxlamaq üçün yenidən soruşdu:
-Necə? Nəsən? Dedin hamiləsən?
-Hə Samir, hamiləyəm. İspaniyadakı xəstəxanada keir-
diyimiz gecənin nəticəsi.
Samir xoşbəxtlik duyğuları içində Lusiyanı qucaqlayıb
öpdü. Sevindiyindən dəli kimi qışqırıb bu xəbəri hamıya
eşitdirmək istəsə də, bunun ağılsızlıq olduğunu bilirdi və
yalnız Lusiya ilə özünün eşidə biləcəyi səslə danışmağa
başladı:
-Əla, əla, əla, bu həqiqətən əla xəbərdir. Mən ata ola-
cağam! Təşəkkür edirəm Lusi, belə bir xoşbəxtliyi mənə
nəsib etdiyinə görə səni ömrün boyu xoşbəxtlik dənizində
üzdürəcəyəm.
Hər ikisi səhər saat 4 – dək körpə ilə bağlı xəyallar qura-
raq, İspaniyada evlənməyi və uşaqla barəsində Pedrogilini
yalnız bundan sonra xəbərdar etmələrini qərarlaşdırdılar.
Lusiya Əlinin otağına getdi. Samir isə çarpayıda uzanıb
gözlərini yumaraq körpəsinin simasını xəyalında can-
landırmağa çalışdı və nə vaxt yuxuya getdiyini özü də
bilmədi.
|